واکنش مسئول بسیج جامعه زنان نظام جمهوری
اسلامی به جنبش نارنجی: تعهد به سازمان ملل برای تحقق تساوی جنسیتی خلاف
قانون است
مینو اصلانی در نشست
خبری با انتقاد از برخی اقدامات در کشور که با شعار حمایت از زنان انجام می شود، افزود:
این فعالیتها در واقع بر خلاف منافع زنان به عنوان عناصر اجتماعی و خانوادگی است.
وی اقدامات برخی
جریانها در راستای بزرگنمایی خشونت علیه زنان در کشور را در تضاد با مصالح زنان دانست
و گفت: این مسیری است که در غرب به تنهایی زنان منجر شده است و متاسفانه عده ای همان
نسخه منسوخ غرب را در کشور دنبال می کنند که مخالف ماهیت انسانی و فطری بشر است.
مسئول بسیج جامعه
زنان تاکید کرد: این جریان فکری به دنبال کشاندن زنان به عرصه های مختلف است تا با
سوء استفاده از مسائل زنان، هویت زن ایرانی را مخدوش کند.
اصلانی با بیان اینکه
برخی افراد با شعار دفاع از حقوق زنان حتی محبت زن به همسر یا فرزند و پرورش کودک و
همسرداری را مصداق خشونت علیه زنان می دانند، ادامه داد: این یک خط سیاسی است که پیامدهای
ناگواری برای کشور دارد.
وی خاطرنشان کرد:
جنبشی با عنوان جریان نارنجی راه انداخته اند و می گویند زنان نباید محبت و عشق خود
را نثار خانواده کنند. این در حالی است که همین طرز تفکر در غرب باعث شده که امروز
۳۵ درصد مردم آمریکا به صورت نامشروع متولد شده اند!!!!!!؟؟؟؟
مسئول بسیج جامعه
زنان با طرح این پرسش که چرا مسئولان کشور باید به سازمان ملل تعهد بدهند که تا ۱۵
سال آینده تساوی جنسیتی را محقق می کنند؟ گفت: در کنار فعالیتهای اجتماعی و اقتصادی،
هویت اصلی زن مسلمان بر مادر بودن استوار است بنابراین باید برنامه ای داشته باشیم
که در با آن زن بتواند در کنار حمایتهای عاطفی از خانواده در امور اجتماعی هم فعالیت
کند.
اصلانی افزود: شنیده
شده است که تفاهم نامه ای امضا شده تا براساس آن مشاغل به صورت مساوی بین زنان و مردان
تقسیم شود این در حالی است که در عرف ما، مردان نان آور خانواده هستند.
وی با انتقاد از
کسانی که ازدواج دختران ۱۷ ساله را مصداق خشونت علیه زنان می دانند ادامه داد: ازدواج
دختران در سنین جوانی باعث افتخار است اما چون سازمان ملل آن را نادرست می داند، عده
ای در کشور در مخالفت با آن عمل می کنند.
مسئول بسیج جامعه
زنان تاکید کرد: معاونت امور زنان ریاست جمهوری به جای تمرکز روی این مسائل باید بگوید
برای عفت جامعه چه کرده است؟
اصلانی از قوه قضاییه
خواست در مورد ترویج این افکار در جامعه ورود کند.
وی گفت: عده ای می
گویند زنان در منگنه رسیدگی به مسائل خانواده گرفتار شده اند و پرسشنامه طراحی می کنند
که دستگاهها در زمینه تساوی جنسیتی چه عملکردی داشته اند. این خلاف قانون است و قوه
قضاییه باید اقدام کند.
وی خاطرنشان کرد:
ما به دنبال روشنگری و تبیین مسائل زنان هستیم تا حقایق جامعه را مطرح کنیم و قوه قضاییه
باید در مقابل تخلفات برخی افراد و ملاقات با افراد جاسوس ورود کند.
مسئول بسیج جامعه
زنان با بیان اینکه امروزه زنان در کنار مردان و در فضاهای مختلط مشغول هستند، گفت:
این مساله امنیت زنان را دچار مخاطره می کند و مصداق خشونت علیه زنان همین است.
حس شما بعد خواندن
این مطالب بالا چیست ؟
در وهله نخست نه
تنها به جسم و روح ما زنان در جمهوری اسلامی ایران و سایر کشورهای مسلمان و خاورمیانه
، که به شعور انسانی ما سالهاست که توهین و تجاوز می شود . این زخم خونچکان را بر قلب و دوش
خود حمل می کنیم چرا که ما زنان ابروی مردان و جامعه و کشتزارهای انانیم که از هر دری
می توانند وارد شوند و با حق مالکیت بر تمامیت جان و جسم زنان به عنوان ظعیفه ها و برده های جنسی که برای جفظ این مالکیت می توانند به اسانی حتی ما
را در خانه و خانواده و اجتماع به بند بکشند ،بزنند ، شکنجه کنند و حتی به اسانی بکشند به حکم شرع و عرف و قانون . در جمهوری ننگین
اسلامی این زن است که باید غیرت اجتماع را برانگیخته نکند که خونش حلال است باید چون
لکه ننگی از بین برود .
خشم و حیرت و دردم
را فرو می دهم . نفس عمیق می کشم . حالا دگر گونه می نویسم حالا که از سرزمین درد و
وحشت و ازار و قتل و تجاوز قانونی دور شده ام و فکر می کنم برای خواهرانم ، از خواهرانم به جامعه جهانی چگونه بنویسم
تا درک کنند مفهوم عمیق این واژه ها را
خشونت علیه زنان!
دردی جهانی ست كه البته از نظر مدافعان
حقوق بشر، این معضل هم مانند مشکلات دیگر قابل پیش گیری و درمان پذیر است، به شرط آن
كه دولت ها در این زمینه با سازمان های بین المللی همكاری كنند، رژیم حقوقی منسجمی
برای پاسخ گویی به چنین معضلاتی وجود داشته باشد، قوانین داخلی با رویکردی فرا جنسیتی
اصلاح شوند، رسانه ها در اطلاع رسانی بهتر عمل کنند، نهادهای مدنی حضوری اثربخش تر
داشته باشند، مردان نگاهی نوع دوستانه به هویت زن داشته باشند و از همه مهم تر، زنان
به حقوق خویش آگاه شوند تا بتوان یک نهاد یا سازمان مستقل جهانی در حذف خشونت علیه
زنان شكل داد، تا زنان بی پناه وآسیب پذیر بتوانند برای اعمال حق خود تلاش کنند و خشونت
در خانواده ها را، امری خصوصی تلقی نکنند و از بیان آن برای درمان خشونت خودداری نکنند.
زیرا خشونتی که در خانواده رواج دارد، بدون شک به آسیب های بزرگ تر در جامعه نیز مبدل
خواهد شد و به صورت سیستماتیک در بافت دولت نیز رخنه خواهد کرد.
سازمان ملل متحد تلاش کرده تا مفهوم خشونت علیه زنان را بازنمایی
کند و توضیحاتی درباره آن ارائه دهد: خشونت
ممکن است در خیابان و یا خانه اتفاق بیفتد و میتواند فیزیکی، جنسی یا روانی باشد». حرف
های دلسوزانه، شعارهای حمایت گرانه و دلجویی های ظاهرانه همیشه زیبا هستند، ولی هیچ
گاه به نتیجه ی خوبی منتهی نمی شوند! می توان برای بیست و پنج نوامبر، پوسترهای زیبا
طراحی نمود، نهادهای جدیدی برای کمک به منع خشونت علیه زنان تأسیس کرد، بودجه مالی
خوبی در اختیار سازمان هایی که در این راستا فعالیت می کنند، در نظر گرفت. هر روز در
رسانه ها درباره ی مسئله ی زنان صحبت کرد و هزاران راهکار دیگر. اما به راستی کدام
یک از این راه ها می تواند التیام بخش گوشه ای از درد زنانی باشد که سال هاست با انواع
خشونت دست به گریبان هستند و هیچ دستی برای کمک به آن ها وجود ندارد. در برخی از مناطق
دنیا، همانند خاورمیانه و خصوصا کشور های اسلامی
درگیری های قومی، آشوب، بحران و جنگ بیداد می کند و همواره زنان و کودکان قربانیان
اصلی این فجایع انسانی هستند. برای شنیدن صدایِ زنانی که به کوچک ترین امکانات رفاهی
دسترسی ندارند، چه اقداماتی می توان انجام داد؟ چه گونه می توان بر خشم فرو خورده ی
رنج هایِ خاموش شان مرهم گذاشت؟ و یا خاطره ی تلخ خشونت را تا سال ها بعد از ذهن و
جان شان پاک کرد؟ چه گونه می توان در فرهنگِ سکوت، لب به اعتراف گشود و از دردهایِ
پنهان برای گوش هایی محرم و شنوا سخن گفت و خواستار مدد شد؟
بدون شک، خشونت علیه
هر انسانی؛ اعم از زن و مرد، از هر نژاد، دین، ملیت و فرهنگی که باشد، امری طرد شده
در پیشگاهِ شعور و وجدان و به طور کلی فطرت
بشری است.
بروز خشونت علیه
زنان به اشکال مختلف نیز به عنوان واقعیتی فراگیر در سطح جهان غیر قابل چشم پوشی است.
اما آن چه اهمیت دارد این است که تعریف حدود و ثغور خشونت و همچنین ارائه روش هایی
مناسب و نهادسازی های مهارکننده و کنترل کننده آن، باید در چارچوبی با احترام متقابل
و به رسمیت شناختن ویژگی ها و ارزش های بومی و فرهنگی انسان هایِ یک سرزمین و در نهایت
انسان هایِ تمام دنیا انجام شود.
بیایم چند لحظه تأمل
کنیم و کمی عمیق تر به مسئله خشونت علیه زنان بیاندیشیم، برای ساختن جهانی عاری از
خشونت باید دوباره فکر کرد! اشتباهات را مرور کرد و خط بطلان بر تکرار آن ها کشید.
باید رژیم حقوقی منسجمی برای جواب گویی به چنین آسیب هایی در جهان وجود داشته باشد
و تخلف از آن به صورت قاعده ای آمره و الزام آور برای دولت ها محسوب شود، تا شاید کشورها
در سیاست گذاری هایِ خود تصمیم جدیدی برای روایتی زنانه با رویکردی مردانه بگیرند و
کمک کنند تا حالِ جهانِ نارنجی خوب شود و روزی بیاید که در آن هیچ سیاست مداری نگوید:
زن ها را چه به سیاست! هیچ فیلسوفی در مقابل زنان جبهه نگیرد، هیچ اندیشمندی برای نشر
تفکرش، زن را قربانیِ جنسیت نکند و هیچ انسانی به انسانِ دیگر ظلم نکند.
ندا حسینی
۳ دسامبر
۲۰۱۶
ماهنامه رهایی زن سری سوم شماره پنجاه و یکم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر