خطاب به گلرخ ابراهیمی و سهيل عربی
برای دختر شریفم گلرخ ایرایی و پسر شجاعم سهیل عربی
عزیز دلم، گلرخ قشنگم
۲۴ روز است لب به غذا نزده ای، کافی نیست ؟
اعتصاب غذایت، بیماری و به کما رفتنت، برای اسلحه بدستان بی دل هیچ ارزشی ندارد. همانطور که بی گناه زندانی ات کرده اند و آزارت میدهند همانطور چشمان بی نور عشق شان را دوخته اند به جان بیمارت، تا کی بمیری و بگویند خود کشی کرده.
سهیل عزیزم،
پسر مهربانم که خود پدر هم هست. چوب انسان بودنش را می خورد، آنهم از دست کسانی که چوبشان شوکر برقی و هزار وسیله ی دیگر است..... سهیل پسرم، تو هم ۳۴ روز است در اعتصاب غذایی کدام یک از مسئولان و زندانبانان به حالت توجه کرد و نگرانت شد ؟
عزیزان من، گلرخ و سهیل، اعتصاب غذای تان را بشکنید. اینجا فریاد رسی نیست اینجا عشق را سنگسار می کنند و آدمهای بد، انسانهای خوب را به مسلخ می برند صدای پای بهار می آید. لبهای خشکتان را بگشاید و با آغاز سال تازه سرود آزادی و آزادگی و عدالت بخوانید... مرده ی شما به درد وطن نمی خورد.
من از شما خواهش نمی کنم این خواسته، دستور مادر پیری ست که دیگر نمی تواند و نمی خواهد داغ جوانانش را ببیند...
شهین مهین فر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر