‏نمایش پست‌ها با برچسب ۸ مارس. نمایش همه پست‌ها
‏نمایش پست‌ها با برچسب ۸ مارس. نمایش همه پست‌ها

۱۳۹۵ فروردین ۲۰, جمعه

خانه امن در روز جهانی زن خانه‌هایی بدون خشونت می‌خواهد


خانه امن روز جهانی زن ۸ مارس را گرامی می‌دارد و معتقد است گرامی‌داشت چنین روزی می‌تواند محور عمل برای کاهش خشونت خانگی علیه زنان قرار گیرد.


سازمان ملل متحدد روز جهانی زن در سال ۲۰۱۶ را با شعار برابری جنسیتی بین زنان و مردان اعلام کرده با امید به آن‌که تا سال ۲۰۳۰ کشورهای جهان به تعهدات خود در این زمینه سرعت بخشیده و بتوانند به برابری جنسیتی میان شهروندان دست یابند.

خانه امن معتقد است تنها با برابری جنسیتی و تعهداتی که پیرامون آن شکل می‌گیرد امکان پیشگیری و رفع خشونت علیه زنان امکان‌پذیر است وحرکت در جهت وضع و اجرای قوانین موثر در محو خشونت علیه زنان بدون برابری جنسیتی امکان‌پذیر نیست.

ما در این مسیر معتقد به سیاست‌گذاری دولت برای توانمندسازی زنان و ایجاد فرصت‌های برابردر عرصه اجتماعی، اقتصادی، آموزشی و حقوقی هستیم و امیدواریم دولت با زمینه‌سازی برای فعالیت سازمان‌های غیردولتی بتواند از مشارکت مردمی در جهت تحقق اهداف توسعه هزاره از جمله برابری جنسیتی دست یابد.

خانه امن بر این باور است که اصلاح نظام آموزشی و تغییر نگاه رسانه‌ها به هویت و منزلت انسانی زنان که هویتی برابر با مردان است گامی در جهت توزیع متوازن قدرت برای دست‌یابی به اهداف برابری از جمله خشونت علیه زنان و دختربچه‌هاست و تمرکز بر حقوق بشر زنان چراغی پر نور و روشن برای شروع و تدوام حرکت در این مسیر است.

هم‌چنین مشارکت و فعال‌سازی بخش خصوصی با دولت و جامعه مدنی ضرورتی است که بدون برنامه‌ریزی دقیق دولت محقق نمی‌شود و دولت باید با توجه به اهمیت مشارکت بخش خصوصی و تقویت جامعه مدنی در این زمینه به سیاست‌گذاری عمومی بپردازد.

ارتقا آگاهی از جمله لوازمی است که منجر به برابری جنسیتی و کاهش نابرابری و محو خشونت علیه زنان می‌شود و تبادل تجربه با دیگر کشور‌ها و استفاده از اطلاعات و دانش و فرصت‌هایی که کشورهای دیگر در اختیار می‌گذارند نیز دارای اهمیت است. خانه امن بر ضرورت تبادل تجربه با دیگر کشور‌ها و استفاده از فرصت‌های علمی و دانشگاهی و مطالعاتی تاکید می‌کند.

از آنجایی‌که محور فعالیت خانه امن رفع خشونت خانگی است و بیش‌ترین آمار خشونت خانگی در جهان نسبت به زنان اتفاق می‌افتد اصلاح قوانین خانواده، قانون مدنی و قانون مجازات اسلامی برای پیش‌گیری از خشونت علیه زنان ضروری است.

ما معتقدیم آن‌چه موجب تغییر و بهره‌مندی زنان از حقوق تصریح‌شده آن‌ها در اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیون‌های مربوط به آن است فعالیت و مشارکت تک‌تک زنان و مردانی است که به برابری جنسیتی اعتقاد دارند. زنان و مردانی که مهر را به جای خشونت و عشق را به جای تنفر ارزشمند دانسته و خانه‌هایی بدون خشونت می‌خواهند.

خانه امن همراه و همگام چنین زنان و مردانی خواهد بود که سیاره‌ای بدون خشونت و آکنده از صلح و دوستی می‌خواهند.


ماهنامه رهایی زن سری سوم شماره چهل و چهارم


۱۳۹۴ فروردین ۱۲, چهارشنبه

گزارشی از برگزاری ۸ مارس در شهر اشتوتگارت - آلمان




امروز ۷ مارس طبق اطلاعیه قبلی به مناسبت ۸ مارس، تجمعی از ساعت ۱:۳۰ از طرف زن‌های گروه‌های مختلف از جمله: 
 ADKH,Courage, Raahei Zan(iranische Frauen), Kurdische Frauen, LINK, MLPD(Marxistisch Leninistischen Partei Deutschland), Sindelfingen, Solidarität International, Türkei/Kurdistan, Neue Frauen  
سازمان‌ها و احزاب و ... در این تجمع شرکت داشتند.

بعد از خوش آمد گویی و تبریک و گرامی داشت این روز، به نمایندگی از هر سازمان یا احزاب در خصوص وضعیت و مشکلات و نابرابری‌ها و مطالبات زنان به دو زبان مادری و آلمانی سخنرانی کردند. که با تشویق حضار همراه بود.
در ساعت ۱۵:۳۰ تظاهراتی در خیابان‌های همراه با پلاکاردها و شعار تا ساعت ۱۷ ادامه داشت. در این بین گروهی از زنان کرد (ترکیه)، با لباس‌های رنگارنگ کردی موسیقی نواختند و آوازهایی در حمایت از کوبانی و با رقص و آواز همراه مورد توجه  بسیاری حضار قرار گرفت.


لازم به ذکر است. این تجمع از سوی سازمان رهایی زن و با حمایت انجمن ایرانی – آلمانی مقیم شتوتگارت صورت گرفت که علاوه بر شعارها و تراکت‌ها و مطالبات زنان ایرانی صندوقی هم  برای کمک های  نقدی به کوبانی همراه بود. در همینجا از حمایت همیشگی انجمن ایرانی – آلمانی مقیم شتوتگارت کمال تشکر را دارم.

لینک فیلم و عکس که از تلویزیون رهایی زن پخش گردید:   

                         https://www.youtube.com/watch

شراره رضائی



۱۳۹۳ اسفند ۲۴, یکشنبه

تاریخچه جنبش زنان و کسب حق رای زنان ایران (به مناسبت ۸ مارس)




 ۸مارس یادآور راهپیمایی و اعتراض زنان کارگر کارخانه نساجی (سال ۱۸۷۵) در آمریکا میباشد. که بعدها  زنان اعتراضات خود را در اروپا و تمام دنیا در نشستها و تجمعات خود برای دستیابی به حقوق مورد نظرشان ادامه دادند.
یکی از بزرگترین و تاثیر گذار‌ترین نشستها دومین کنفرانس زنان مشاغل در سال ۱۹۱۰ در کپنهاگ دانمارک بود که نمایندگانی از ۱۷ کشور جهان از جمله ۳ زن از نمایندگان فنلاند در آن شرکت داشتند و در اینجا بود که به برگزاری روز جهاني زن جامه حقیقت پوشانده شد.
همچنین  یکی از موارد اعتراضات و جنبش‌های زنان ، دستیابی به یکی از مهمترین حقوق اجتماعی آنها بود که داشتن حق رای میباشد.
در آمریکا زنان ۱۰۷ سال پیش برای گرفتن حق رای به خیابان آمده بودند ودر حالیکه ۱۴ سال قبل یعنی ۱۲۲سال پیش زنان نیوزلندی به حق رای دست یافت بودند.
داشتن حق رای زنان ایرانی به قانون زمان رضا شاه بازمیگردد.  که با مخالفت روحانیون وقت از جمله مدرس و کاشانی مواجهه شد.
در سال ۱۳۴۱ شمسی (۱۹۶۲میلادی) در لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی در هیت دولت  زنان برای نخستین بار اجازه شرکت در انتخابات و نامزدشدن  برای انتخابات را پیدا کردند. که متعاقب آن روحانیون از جمله آیات خمینی و طباطبایی و موسوی یزدی و...به مخالفت برخواستند. که بعدها در جریان انقلاب حق رای زنان توسط خمینی اینبار برسميت شناخته شد.
امروزه به جز کشورهای بوتان - برونیی- عربستان سعودی و واتیکان در دیگر کشورها حق زنان را برای شرکت در  انتخابات را به رسمیت شناخته اند.
در دوره مشروطه نیز همپای انجمن‌های سری و نیمه سری زیادی کادر ایران بوجود آمد ه بود انجمن‌ها ی زنان نیز به طورمخفیانه شکل گرفتند که بعدها پس از تشکیل مجلس و جنگ جهانی دوم سازمانهایی تاسیس شدند که به حقوق زنان میپرداختند.
در سال ۱۲۸۹ نخستین نشریه زنان منتشر شد که از میان آنها میتوان به دانش (سردبیر خانم دکتر کمال) شکوفه (مریم عبید) زبان زنان (صدیقه دولت آبادی) اشاره کرد از مدرسه سازان میتوان به صدیقه دولت آبادی -شمس الملوک جواهر کلام و طوبی آزموده و روشنک نوعدوست اشاره کرد که برای تاسیس حفط مدرسه‌های دخترانه خود با مخالف‌های بسیاری از سوی سنت گرایان مواجه بودند.و به همین دلیل تاسیس مدرسه دخترانه کاری کاملاً انقلابی بود.
پس از این دوره سازمانهای زنان مستقل حذف شده و سازمانهای وابسته به دولت یا حزبهای سیاسی تشکیل شدند مانند کانون بانوان که انجمنی میانه رو و خیریه زیر نظر رضا شاه بود. سازمان زنان ایران زیر نظر محمد رضا شاه و تشکیلات زنان ایران در حزب توده با نشریه بیداری ما فعال بود.
سالهای ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۱ را
میتوان سالهای تجربه حیات محدود و کنترل شده جنبش زنان دانست که سازمانهای مستقل تر اما پراکنده‌ای همچون حزب زنان و جمعیت زنان (روزنامه زن امروز) تشکیل شدند.
در دهه ۱۳۳۰ خورشیدی سازمانهای سکولاری خواستار حقوق بیشتری از جمله کشف حجاب و حق طلاق برای زنان ایرانی بودند.
و امروز بعد از گذشت ۶ دهه از آن تاریخ در جامعه بسته و کاملاً تحت تسلط قوانین زن ستیز و گاها ضد بشری موجود که حتی دخالت در در زندگی و تصمیم گیریهای شخصی زنان کاملاً نهادینه شده است هیچگونه جنبش یا سازمانی وجود ندارد که بتواند حداقل همان حقوق از دست رفت را برگرداند و در فضایی که در قالب‌های دستورات مذهبی چون امر به معروف و نهی از منکر زنان مورد هر نوع تحقیر و توهین قرار میگیرند که به شکل دست گیریهای خیابانی تا اسید پاشی بصورت زنان و دختران اجرا می شود که طبعاً باعث ترس و انزوای بیشتر زنان میگردد.و نیز اجرای سایر حکم‌ها و قوانین خشن اسلامی همچون اعدام و سنگسار در محاکم قضایی.
امید  به تغییر شرایط ودسترسی به حقوق کامل انسانی برای زنان و مردان ایرانی تنها زمانی مقدور خواهد شد که با جنبش و تحول عظیم فکری و اعتقادی به شکلی آگاهانه قوانین ضد انسانی دینی از حکومت تفکیک گردد و از اریکه قدرت پایین آورده شود.


فرشته نظام‌آبادی