اعترافگیری ویدیوئی، سلاحی پوسیده در دستان
طالبان از تهران تا کابل
ارث و
میراث خرس رسید به کفتار
رژیم های ضدمردمی برای بقای ننگین خود روی نا آگاه نگهداشتن
تود ه های مردم حساب باز میکنند. یکی از روشهایی که حکومت اسلامی در ایران بیش از
چهل سال بکار گرفته، اعتراف ویدیوئی از زندانیان سیاسی در بند است، تا در انظار
عمومی مخالفین خود را وابسته به خارج معرفی کند و بخیال خود اعتراض بحق آنانرا به
نظام سراپا فاسد و تبهکار اسلامی بی اعتبار کند.
در این چند روز اخیر شاهد نشر اعترافات اجباری زنان معترض
افغان توسط طالبان کابل بودیم، خاطره تلخ نشر اینگونه اعترافات اجباری توسط صدا و
سیمای طالبان حاکم بر تهران برایمان زنده شد. مردم مبارز و آزادیخواه ایران هرگز
به آنچه نشر میشد باور نداشتند و میدانستند که آنچه در این به اصطلاح مصاحبه ها
گفته میشود محصول فشار و شکنجه های جسمی و روانی بر زندانیان است و این نمایش
ضدبشری را محکوم میکردند. شاید در اوایل ناآگاهترین هواداران ساده اندیش رژیم
اسلامی فریب میخوردند، با گذشت زمان و افشاگری خود زندانیان از اجباری بودن
اعترافات، این سلاح نیز از کار افتاده است.
مبارزین راه آزادی
بسرعت با یک اقدام این حربه ی حکومت را خنثی کردند، بسیاری از فعالین قبل از
دستگیری اعلام کردند اگر در حین اسارت در زندانهای رژیم مجبور به اعترافات ویدیوئی
شویم، تمامی اظهارات خود را از قبل تکذیب میکنیم.
طالبان کابل بداند، که زنان معترض افغان در داخل و فراسوی
مرزها از پشتیبانی بی دریق جنبش رهائی زن در ایران و سایر نقاط جهان برخودارهستند
و به تجربیات همرزمان خود در ایران و جهان مجهز خواهند شد و بحقوق خود دست خواهند
یافت.
تلاش مذبوحانه
عوامل امارت اسلامی برای جدائی انداختن بین زنان مبارز و بخصوص تقسیم زنان به داخل
و خارج محکوم است. حقوق زنان جهانشمول است و مطالبه آزادی و برابری، حق مسلم و
انکار ناپذیر زنان افغان می باشد. فعالیتهای زنان معترض افغان در داخل و خارج مکمل
یکدیگرند و مرتجعین امارت اسلامی و اربابان منطقه ای و جهانیشان این نکته را خوب
درک کرده اند و از همین همبستگی در هراسند. گستره جنبش رهائی زن مرز نمی شناسد و
از کابل و مزار تا اصفهان و تهران و از اسلو تا پاریس و چهارگوشه جهان فعالینش به
اهمیت اتحاد مبارزاتی تا محو کلیه قوانین زن ستیز و تا کسب آزادی و برابری از پای
نخواهد نشست.
زنده باد آزادی و برابری
بیست و یکم ماه فوریه
شبکه همیاری و همبستگی زنان افغانستان و ایران
Video
confession, a rotten weapon in the hands of the Taliban from Tehran to Kabul
Oppressive regimes rely on keeping the masses
ignorant for their disgraceful survival. One of the methods used by the Islamic
government in Iran for more than forty years is the video confession of
imprisoned political prisoners, in order to present their opponents as agents
of foreigners in public and to discredit any rightful protest against the
corrupt and criminal Islamic regime.
In the last few days, we have witnessed the
publication of forced confession videos of Afghan women protesters by the Kabul
Taliban. The bitter memory of the publication of such forced confessions by the
ruling Taliban in Tehran came to life. The freedom-loving people of Iran never
believed what was being published and knew that what was being said in these
so-called interviews was the product of physical and psychological pressure and
torture on prisoners, and they condemned this inhumane act. Perhaps in the
beginning, the most ignorant, simple-minded supporters of the Islamic regime
were deceived.
Freedom fighters quickly thwarted the
government’s tactic, with many activists announcing
before their arrest that if we were forced to make video confessions during the
regime’s imprisonment, we would deny all of our statements in advance.
The Kabul Taliban should know that Afghan women
protesters inside and outside the borders have the full support of the women’s
Emancipation movement in Iran and elsewhere, and will be equipped with the
experiences of their peers in Iran and around the world and will achieve their
rights.
The desperate efforts of the agents of the
Islamic Emirate to separate women’s rights activists and especially the
division of women inside and abroad are condemned. Women’s rights are
universal, and the demand for freedom and equality is an inalienable right of
Afghan women. The activities of Afghan women protesters at home and abroad are
complementary to each other, and the reactionaries of the Islamic Emirate and
their regional and global masters are well aware of this and fear this
solidarity. The scope of the women’s Emancipation movement is without borders,
and from Kabul and Mazar to Isfahan and Tehran, and from Oslo to Paris and the
four corners of the world, its activists will not lose sight of the importance
of militant unity until all anti-women laws are abolished and freedom and
equality are achieved.
Long live freedom and equality
February 21st
Cooperation and Solidarity Network of Women of Afghanistan and Iran
http://rahaizanorg.blogspot.
