سخنانم را با نام شریفه محمدی، وریشه مرادی و
پخشان عزیزی آغاز می کنم که در ایران در زندان به سر می برند و به جرم مبارزه با
مردسالاری، برای محیط زیست، برای عدالت اجتماعی، برای جهانی بهتر، به اعدام محکوم
شده اند.
جامعه ایران به ویژه در دو دهه اخیر تغییرات عمیقی
را تجربه کرده است. در سال ۲۰۰۹، زنانی که به وعده‌های اصلاح‌طلبان اعتماد داشتند،
متوجه شدند که این وعده‌ها قابل اجرا نیست و شروع به جستجوی نیروی درونی خود
کردند. جنبش سال ۸۸ آگاهی زن ایرانی را در زیر پوست جامعه چون تاری به هم تنید. هشت سال
مشارکت اجتماعی، سیاسی و مدنی زنان سرانجام ویدا موحد را به بار آورد: زن جوانی که
در بحبوحه قیام دسامبر ۲۰۱۷ به طور مسالمت آمیز روسری خود را برداشت و آن را به
چوبی بست ودر بالای سر به چرخش درآورد تا به معترضان یادآور شود که تغییر جامعه
بدون در هم شکستن فرهنگ زن ستیز امکان پذیر نیست. این اقدام ویدا از سوی زنان مورد
حمایت واقع شد. علیرغم سرکوب رژیم، زنان جوان و سالمند با آویختن روسری خود به چوب
حمایت خود را از جنبش ویدا نشان دادند. شجاعت ویدا تکثیر شد. شعار "اصلاح
طلب، اصولگرا – دیگه تمومه ماجرا" به معنای پایان یک توهم ۴۰ ساله بود.
قتل ژینا امینی توسط نیروی حراست رژیم در سپتامبر
۲۰۲۲، جرقه آتشی بود که همچون آتشفشان سراسر ایران را در برگرفت. مرکز و پیرامون،
زن و مرد، دگرجنسگرا و همجنسگرا، شیعه و سنی، مؤمن و ملحد، غنی و فقیر، پیر و
جوان، همه به هم پیوستند و رژیم را به زانو درآوردند. اکتبر سال ۲۰۲۲ با آتش زدن
روسری ها آغاز شد. نسلی که در دامان کسانی بزرگ شده بودند که امید خود را به
اصلاحات قطع کرده بودند، دریافتند که آزادی تحت حاکمیت ایدئولوژیک دست نیافتنی
است. حاکمیت اسلام را رسما ایدئولوژی خود اعلام کرده، تا با اتکا به دین و تحمیق
جامعه، با دست باز به غارت کشور و ربودن نان از سفره ها و به بردگی کشاندن زنان
بپردازد.
این بار شعار "زن، زندگی، آزادی" که در
تمام ۳۱ استان طنین انداز شد، نه تنها رد نظام را اعلام کرد، بلکه راه را نیز نشان
داد. مبارزه با پدرسالاری در تمام اشکال آن به چالش اصلی تبدیل شد. . اگرچه رژیم
سعی می کند کنترل خود را از طریق سرکوب گسترده، دستگیری و اعدام نشان دهد، ولی
چهره ایران و انسان ایرانی از سپتامبر ۲۰۲۲ به طور اساسی تغییر کرده است. انقلاب در
ذهن جامعه ایران رخ داده است.
آهو دریائی را خیلی ها به یاد خواهند آورد.
دانشجویی که تحت فشار نیروهای حراست دانشگاه ، که تلاش کردند مانتو را به سرش
بکشند، مانتوی پاره شده اش را از تن درآورد. حمایت جامعه ایران از این اقدام
شجاعانه به حدی بود که رژیم نتوانست او را بیش از 10 روز در زندان نگه دارد. یا پرستو
احمدی، خواننده ای که به همراه گروهش کنسرت زنده در اینترنت اجراکرد. رژیم مجبور شد زیر فشار افکار عمومی جامعه پس از ۱۰ ساعت آن ها را آزاد کند، هر چند
خوانندگی زنان قانونا ممنوع است. البته پرونده های هر دو مورد هنوز باز است.
در همان روزی که «آهو دریایی» شجاعانه حراست
دانشگاه را به چالش کشید، «عایشه میرزکاهی» به دلیل مخالفت با ازدواج مجدد شوهرش
در شهر خاش در مقابل چشمان دو فرزندش توسط شوهرش به قتل رسید!
جمعیت ایران از ۳۸ میلیون نفر در سال ۱۹۷۹ به ۸۶
میلیون نفر رسیده است. یعنی بیش از نیمی از جمعیت ایران زیر آوار این فرهنگ زن
ستیز بزرگ شده اند. از بین بردن آثار این تبلیغات و ساختن جامعه ای انسانی تر به زمان
زیادی نیاز دازد. طبق آماری که خود رژیم منتشر کرده است، هر دو روز یک زن در ایران
توسط بستگان مرد خود به قتل می رسد. با این حال، رایج ترین سلاحی که در ایران برای
کشتن زنان استفاده می شود، قوانین زن ستیز رژیم است. تعداد بالای زنان کشته شده
نشان دهنده تعداد بالای زنان شجاعی است که با وجود این قوانین قرون وسطایی علیه
مردسالاری قیام کردند.
قدرت و خشم این زنان بزرگترین تهدید برای رژیم
است. عزم راسخ این زنان به ما نیرو می دهد و مقاومت جامعه را در برابر ظلم افزایش
می دهد. رژیم ایران باید بترسد از زمانی که قدرت خشم زنان بیشتر از قدرت سرکوبش شود.
و این دور نیست.
زنده باد 8 مارس، روز همبستگی در مبارزه با
مردسالاری!
زن زندگی آزادی
حمیلا نیسگیللی – ۸ مارس ۲۰۲۵ ( ۱۸ اسفند ۱۴۰۳)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر