ستون آزاد - نیمرخ
حاکمیت گروه طالبان در ۱۵ آگُست ۲۰۲۱، عقب‌گردی را برای مردم افغانستان رقم زد که
تمام دست‌آوردهای دو دهۀ اخیر را نابود کرده و زیربناهای اقتصادی این کشور را نیز
در حال فروپاشی قرار داده‌است. بحرانی که در افغانستان جریان دارد، چیزی است که با
گذشت هر روز حاکمیت گروه طالبان عمیق‌تر می‌شود و آپارتاید جنسیتی در درون جامعه ریشه‌دارتر
می‌گردد
در سه سال حاکمیت گروه طالبان زنان به‌گونه‌ای کامل از اجتماع حذف
شده و این گروه تروریستی تلاش می‌کند تا با تحت فشار قرار دادن زنان از جوامع بین‌المللی
مشروعیت کسب نمایند؛ اما در این میان زنان افغانستان در سایۀ بی‌اعتنایی کشورهای
حامی حقوق بشر هر روز شرایط دشوارتری را تجربه می‌کنند.
طالبان در این سه سال همواره قوانین‌شان را مانند دورۀ قبل حاکمیت
استبدادی خود، با جبر و شلاق بر مردم تحمیل کرده و توانایی اعتراض را از مردم
گرفته‌اند، زنان افغانستانی با وجود تمام فشارها و سرکوب‌گری‌ها، یکی از گروه‌های
مقاومت هستند که همواره در برابر قوانین ضد انسانی گروه طالبان ایستادگی کرده و
مانع تعامل آشکار و مشروعیت‌دهی کشورها به این گروه شده‌اند.
اگر از وابستگی‌های قومی که در افغانستان حرف نخست را برای تثبیت
قدرت می‌زند بگذریم، میزان رضایت مردم از گروه طالبان بسیار کم بوده و نزدیک به
صفر است،. در تازه‌ترین نظرسنجی مشترک که هیأت معاونت سازمان ملل متحد در امور
افغانستان (یوناما)، دفتر امور زنان سازمان ملل و سازمان بین‌المللی مهاجرت انجام
داده‌اند، نشان می‌دهد که فقط ۴ درصد از زنان و مردان افغانستان از به‌رسمیت
شناختن گروه تروریستی طالبان توسط دولت‌های جهان حمایت می‌کنند.
در گزارش این نظرسنجی آمده‌است که از مصاحبه شوندگان که دربارۀ دیدگاه
آنان در مورد دستورات رهبر طالبان و چگونگی کمک دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی
سؤال شده‌است، فقط ۴ درصد آنان از به‌رسمیت شناخته شدن طالبان حمایت
کردند و بقیه گفته‌اند که دولت‌های جهان نباید چنین اقدامی را انجام دهند.
گروه تروریستی طالبان در سه سال گذشته، گروه‌های اعتراضی را که
اکثراً زنان بوده به‌شدت سرکوب کرده و با زندانی و شکنجه کردن آن‌ها در پی خاموش
کردن صدای معترضان بوده‌است، تجاوز جنسی بر زنان معترض یکی از ابزارهای وحشیانه و
غیر انسانی این گروه تروریستی برای ایجاد ترس در میان معترضان بوده‌است.
نهادهای تحقیق کننده در این گزارش روی بررسی وضعیت زنان افغانستان پس
از سلطۀ گروه طالبان تمرکز کرده و پژوهشگران با ۸۸۸ زن در ۳۳ ولایت از ۳۴ ولایت افغانستان و هم‌چنین با ۶۴ مرد از ۱۴ولایت افغانستان مصاحبه کرده‌اند.
هم‌چنان، یوناما در گزارشی که در ماه دلو سال گذشته در مورد میزان
رضایت مردم افغانستان به‌خصوص زنان از حاکمیت گروه طالبان نشر کرده بود، آمده‌است
که ۶۷ درصد از زنان باورمندند که به‌رسمیت‌شناسی
طالبان تأثیر قابل توجهی بر زندگی آن‌ها خواهد داشت و می‌تواند بحران حقوق زنان
را در افغانستان تشدید کند و خطر تقویت و گسترش محدودیت‌های موجود توسط گروه
طالبان را نیز افزایش دهد.
در ادامۀ این گزارش آمده که ۳۲ درصد از زنان معتقد هستند که به‌رسمیت‌شناسی گروه طالبان پس از لغو
تمام محدودیت‌ها علیه زنان و دختران توسط طالبان انجام شود. ۲۵ درصد دیگر مصاحبه‌شونده‌ها گفته‌اند که پس از لغو محدودیت‌های خاص
علیه زنان با به‌رسمیت‌شناسی گروه طالبان موافق هستند. ۲۸ درصد دیگر گفته بود که در هر صورت و تحت هیچ شرایطی نباید طالبان
به‌رسمیت شناخته شوند.
بر اساس این گزارش، برخی از
زنان به‌رسمیت‌شناسی طالبان را بدون پیشرفت در عرصۀ حقوق زنان، حمله به انسانیت و
کرامت خود به‌عنوان انسان توصیف کرده و با نگرانی از جامعۀ جهانی خواسته بودند
تا زمانی‌که حقوق آن‌ها به‌طور کامل احیا نشده‌است، گروه طالبان را به‌رسمیت
نشناسند.
کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان هشدار داد که این
کمبود بودجه، ارائۀ کمک‌های نقدی به خانواده‌های آسیب‌پذیر را کاهش و آسیب‌پذیری
کسانی را که هنوز از بسته‌های کمکی بهر‌مند نمی‌شوند، افزایش می‌دهد.
به نقل از این سازمان، آن‌ها می‌خواهند در سال ۲۰۲۴ بیش از نیم میلیون نفر جمعیت آسیب‌پذیر افغانستان را از طریق ارائۀ
کمک‌های نقدی تحت حمایت قرار دهند، اما ابتدا باید بودجه مورد نیاز برای این هدف
تأمین شود.
این نهاد تأکید کرده‌است که مشارکت و توانمندسازی زنان، رفاه و نیازهای
اولیه و مبارزه با خشونت‌های جنسیتی در افغانستان در خطر قرار دارد و تأمین بودجه
این نهاد یک نیاز فوری است؛ زیرا زنان و دختران در افغانستان با افزایش تهدید‌ها
از جمله خشونت مبتنی بر جنسیت و محدودیت اشتغال کار و ممنوعیت تحصیل توسط گروه
طالبان مواجه‌اند و بدون بودجۀ کافی، فراهم کردن محیطی امن برای زنان و دختران
افغانستان میسر نخواهد شد.
این گزارش می‌افزاید که خشونت‌های مبتنی بر جنسیت، ازدواج زودهنگام،
محدودیت تحصیلی و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی در افغانستان افزایش یافته و ایمنی،
آسایش و آیندۀ زنان را به خطر انداخته‌است.
بر اساس این گزارش، کمیساریای عالی ملل متحد در امور پناهندگان در
نظر دارد در سال ۲۰۲۴ از طریق فعالیت‌های حفاظتی هدفمند از جمله حمایت‌های
روانی و اجتماعی، ارائۀ خدمات مناسب، گفت‌وگوهای اجتماعی، افزایش آگاهی و ظرفیت
سازی، به ۵۰ هزار زن کمک کند. درحالی‌که طالبان با وضع
محدودیت‌ها و کاهش بودجۀ این نهاد، برنامه‌های توانمندسازی زنان را با چالش مواجه
کرده‌اند و کمبود بودجه «فرصت‌های مشارکت در جامعه، توانمندسازی زنان در بخش آموزش
و فعالیت‌های اقتصادی و خدمات حمایتی ضروری به زنان و دختران در افغانستان» را به‌خطر
می‌اندازد.
در میان این همه بحران، زنان و کودکان افغانستانی قربانیان اصلی
هستند؛ زیرا در این کشور بنا بر سنت حاکم، زنان جنس دوم و پیش‌مرگ‌های مردان
هستند. میزان دسترسی زنان به خدمات بهداشتی در پایین‌ترین سطح قرار دارد. از این‌رو
افغانستان در صدر کشورها با بالاترین میزان مرگ‌ومیر مادران قرار دارد. بر اساس
گزارش‌های سازمان‌های صحی در این کشور در هر ۲۴ ساعت بیش از ۲۴ مادر و ۱۶۷ نوزاد به دلیل عدم دسترسی به خدمات صحی جان‌شان را از دست می‌دهند.
هم‌چنان، در افغانستان زیر حاکمیت گروه طالبان سه میلیون کودک در
سراسر این کشور مبتلا به سوءتغذیه هستند و نهادهای کمک کننده گفته‌اند که از هر
سه کودک مبتلا به سوءتغذیه، فقط یک نفر از آن‌ها را می‌توانند زیر برنامۀ حمایتی‌شان
بگیرند.
این همه درحالی‌است که در سه سال گذشته، زنگ خطر سازمان‌های امدادرسان به‌خاطر وخامت اوضاع که مردم افغانستان به‌خصوص زندگی اطفال و زنان را بیشتر از همه تحت تأثیر قرار داده، بارها به صدا در آمده‌است، ولی آن‌چه که با گذشت هر روز زیر حاکمیت گروه طالبان دیده می‌شود، بدتر شدن این شرایط است و حالا افغانستان زیر حاکمیت گروه طالبان به کشوری مبدل شده که از هر لحاظ در شرایط بحرانی قرار دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر