نوری شریفی فعال حقوق بشر
اولین تعریفی که از واژه پناهنده در اسناد بین المللی شده است مربوط به کنوانسیون وضعیت پناهندگان در سال 1951 میباشد: « پناهنده کسی است که به دلایل نژاد، مذهب، ملیت یا عضویت در یک گروه خاص اجتماعی یا عقیده سیاسی، ترس موجهی از آزار دارد و در خارج از کشور اصلی خود بسر میبرد و بعلت ترس از آزار قادر یا مایل به برخورداری یا بازگشت به آن نیست.» پس
میتوان پناهنده را فردی دانست شجاع و قوی که برای در امان ماندن از درگیری یا آزار و شکنجه مجبور به فرار از کشور خود شده و برای رسیدن به مکانی که بتواند به حقوق اولیه خود برای زنده ماندن و زندگی کردن دست یابد ، اغلب مصائب زیادی را نیز تحمل کرده است. اجبار به ترک کشور یعنی ترک فرهنگ و زبان و نیاکان. یعنی ترک شهر و خیابان و کوچه، و ترک تمام خاطرات . بنا به گفته سازمان ملل متحد تا پایان سال 2019 دست کم 79 میلیون و 500 هزار نفر آواره در جهان وجود دارد. البته این آمار تنها شامل آن افرادی است که سازمان ملل متحد به هویت آنها دسترسی دارد وگرنه هزاران نفر در جهان، در حال فرار از مرزها هستند که نه هویتی از آنها به ثبت رسیده و نه در خواست پناهندگیشان مورد قبول واقغ شده است. بسیاری از آنها هرساله در این راه جان خود را ازدست میدهند بدون آنکه کسی از سرنوشتشان مطلع شود. تعداد زیادی ازاین پناهجوها در دریا غرق میشوند. صدها نفر در کمپها در معرض خشونت و گرسنگی هستند. دهها نفر در مرزها بازداشت شده اند. خطر دیپورت شدن تعداد زیادی را تهدید میکند. بر تعداد این آمار هر روزه افزوده میشود، و در همه جا خطرات گوناگون او را تهدید میکند. پناهندگان ایرانی هم از جمله کسانی هستند که بواسطه رژیم دیکتاتور و سرکوبگر دینی ، از سرزمین خود بیرون آمده اند و بدنبال امنیت و حقوق از دست رفته خود هستند. برخی هم بخاطر سابقه سیاسی که داشتند و فعالیتهای امروزی خود ، از تیررس جمهوری اسلامی ایران خارج شده اند. حکومتی که صرف مخالفت با سیاستهای نابخردانه مسؤلین نالایق نظام و ایدئولوژی سلطه گر و متحجراسلامی آن کافیست تا مجازاتی سنگین برای زندانیان سیاسی سابق و فعالین مدنی اکنون تعیین کند. این انسانها برای فرار از مجازات ناعادلانه و در خطر افتادن جان خویش ناگزیر از فرار میشوند، فراری که حتی به قیمت هرگز ندیدن کشور و بستگان یا عزیزان خود تمام میشود. وجود آنها سرشار ازغم و درد و ترس و اضطراب است ، و پس از مدتها آوارگی و بی پناهی خود را به سرزمینی میرسانند که گمان میکنند میتواند موطن آنها و مأمنی برایشان باشد ، اما گاهی اجحافها و نادیده گرفتن حقوق آنان دنیا را برایشان غیر قابل تحمل میکند. در برخی از نقاط جهان اول، روی کار آمدن احزاب راستگرا و نژادپرست ، روزگار پناهجویان را بسیار سخت کرده است، بطوریکه گاهی شاهد هستیم که آنها در شرایط کاملا غیر انسانی نگهداری میشوند. این کشورها با وجود اینکه توافق کرده اند که سهم مشخصی از پناهندگان را بپذیرند اما چنین رفتارهای ضد بشری از جانب بعضی از دولتها ، نشان از این دارد که آنان از مسؤلیت شانه خالی میکنند و اینچنین است که هرروزه آمار بی سرانجامان و آوارگان در جهان افزایش می یابد. هر یک نفر داستانی متفاوت از دیگری دارد اما آنچه در آن مشترک هستند اینست که آنها با چنگ و دندان کوله بار پراز درد و رنج بی خانمانی خود را برداشته و راهی سرنوشتی نامعلوم گشته اند. بار سنگین بی وطنی و ناامنی را همواره بر دوش کشیده اند. در این میان برخی در آغاز راهند، برخی در میانه راه هستند. برخی به پایان راه رسیده اند و گروهی دیگر هیچگاه به مقصد نرسیدند و جان و روح خود را ازدست داده اند.هر پناهنده روایت یک زندگیست که چشم اندازی برای آینده خود ندارد و تنها امید به اینکه به امنیتی خواهد رسید، او را در جنگی نابرابر زنده نگهداشته است. طبق ماده 13 اعلامیه جهانی حقوق بشر « هر انسانی حق دارد که محل اقامتش را خودش انتخاب کند و در هرکشوری اجازه ی تردد داشته باشد. اجازه دارد بین کشورها تردد کرده، کشور خودرا ترک کند و به آن بازگردد.» همچنین طبق ماده 14 اعلامیه حقوق بشر: « اگر کسی تحت شکنجه و آزار قرار بگیرد میتواند در جستجوی پناهگاهی باشد و بعنوان پناهنده وارد کشورهای دیگر
شود.»
مشکلات
عدیده ای که آوارگان همه روزه در سرتاسر جهان با آن دست و پنجه نرم میکنند ، باعث
شده است تا سازمانهای جهانی به خود بیایند و برای این معضل جهانی کری بیندیشند.
این تعداد بیشمار از مردم دنیا نیازبه حمایت و ساماندهی و البته مقابله با ظلم
متجاوز دارند. بواسطه به رسمیت شناختن حقوق پناهنده توسط مجامع بین المللی، البته
میلیونها انسان مورد تعقیب حکام دیکتاتور و نیازمند به حمایت در گوشه آرامی برای
ادامه زندگی با حفظ کرامت انسانی شان یافته اند.
به امید پایان آوارگی انسانهایی که تنها بدنبال کرامت انسانی خود
میباشند و حقوق ذاتی و شهروندی خویش را مطالبه میکنند.
ماهنامه رهائی زن سری سوم شماره نود و شش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر