اول ماه مه سال ۱۸۸۶ ،تظاهرات گستردۀ کارگران که
برای هشت ساعت در روز و حق تشکیل اتحادیه‌های کارگری بر پا شده بود با حملۀ
پلیس شیکاگوبه شدت سرکوب شد. چند روز بعد از این واقعه، رهبران کارگران را
بازداشت و به اعدام محکوم کردند. سال ۱۸۸۹ ، کنگرۀ بین المللی کارگران در پاریس ،
روز اول مه را روز جهانی کارگر اعلام کرد.
اول ماه مه ، به مثابۀ روز همبستگی کارگران و
زحمتکشان جهان علیه ظلم و استبداد و برای رهایی انسان از هر گونه استثمار و سلطۀ
زور ، مهمترین روز در تاریخ مبارزۀ جنبشهای چپ محسوب می شود . روز جهانی کارگر روزی
است که تمام کارگران در دنیا این روز را گرامی می دارند و با رژه رفتن در خیابانها
، خواسته‌هایشان را فریاد می زنند و اعتراض خود را نسبت به بی‌حقوقی اعلام می
دارند اما در ایران کارگران همواره در این روز مورد حمله و سرکوب و بازداشت قرار
می گیرد. درنظام جمهوری اسلامی اتحادیه‌های آزاد کارگری و احزاب چپ سرکوب
وبسیاری از اعضای آن نیز به زندان محکوم می شوند. در ایران کارگران اجازۀ
ایجاد تشکل خود را ندارند و کارگرانی که برای پیگیری خواست و مطالبات خود
دست به ایجاد تشکل هاو ساندیکاهای کارگری می زنند با خشن ترین سرکوب
ها مواجه می شوند. دستگاه‌های امنیتی حکومت ،با هر گونه تلاش برای
آگاه کردن کارگر دربارۀ حقوق اولیۀ خود به شدت مقابله می کند. دولت ایران کوچکترین
اعتنایی به حقوق کارگران خود ندارد و با ارائۀ گزارش‌های دروغین به مجامع بین
المللی قصد دارد تا نگذارد صدای کارگران به گوش جهانیان برسد.
اول ماه مه امسال در حالی می رسد که طبقۀ کارگر و
اکثریت عظیم مردم ایران فقیر و فقیرتر می شوند . اوضاع فلاکت بار اقتصادی طبقۀ
کارگر که هیچ گونه امیدی به بهبود آن نیست ،اکنون مسئله و مشغلۀروز و شب طبقۀ
کارگر ایران است.
اول ماه مه نباید در خانه نشست. باید کار را تعطیل
کرد و بیرون آمد و علیه وضع فلاکت بار موجود اعتراض کرد و به مبارزه با سرمایه
داری رفت که هر روزه اخبار دزدی و غارت میلیاردی آنها علنی و افشا می شود.
شادی مطیعی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر