هنگامی که سیل جمعیت در اعتراض به قتل حکومتی
ژینا مهسا امینی در سراسر شهرهای بزرگ و کوچک ایران جاری شد، کسی تصور نمیکرد که
بازتاب این اعتراضات به این ابعاد و در گستره گیتی باشد. جنبش انقلابی زن زندگی
آزادی با جوش و خروش خاصی در آثار هنری، دیوار نوشته ها خود را نشان میداد. در
برنامه امشب با هنرمند جوانی از نسل انقلاب جاری به گفتگو مینشینیم و با هنر
اعتراضی وی آشنا شویم
https://rahaizantv.blogspot.com/2023/07/protest-art-of-youth-movement-of-women.html
مینو همتی: در برنامه امشب با یک
هنرمند جوان درباره هنرنمایی او صحبت خواهیم کرد. سلام آزاد، به برنامه رهایی زن
خوش آمدید!
آزاد لرکی: سلام، خیلی ممنون.
مینو همتی: آزاد، از خودت و فعالیت هایت
بگو.
آزاد لرکی: نام من آزاد لرکی متولد ۱۳ فروردین ۱۳۸۰ در کرج است. وقتی ۱۷ ساله بودم، من و خانواده ام مجبور شدیم
کشور خود را ترک کنیم و به سوئد نقل مکان کنیم. در اینجا خیلی سریع متوجه شدم که
اکنون آزادی بیان دارم، چیزی که در سرزمین سابقم نداشتم. با توجه به سابقه فرارم
از یک کشور دیکتاتوری، ترجیح دادم از این فرصت برای گفتن داستانم استفاده کنم.
بنابراین شروع به درگیر شدن با فرهنگ کردم و شروع به پست گذاشتن در شبکه های
اجتماعی در مورد وضعیت ایران و سایر موضوعاتی که به آنها علاقه داشتم، مانند مسائل
مهاجرت، کردم. اکنون در حال مطالعه برای تبدیل شدن به یک مدیر پروژه فرهنگی در
آموزش YH در گوتنبرگ هستم.
مینو همتی: پس تو سوئد فارغ التحصیل شدی،
درسته؟
آزاد لرکی: نه، من در ایران زندگی می
کردم و زمان بسیار کمی تا پایان دبیرستان داشتم. اما وقتی مجبور شدیم به سوئد برویم،
باید دو سال دیگر درس می خواندم تا بتوانم نمراتم را تکمیل کنم. این دو سال به من
کمک کرد زبان را بیاموزم، جایگاه خود را در جامعه پیدا کنم و به جای ادامه دادن
آنچه در ایران خوانده ام، مانند ریاضی و فیزیک در دبیرستان، درگیر فرهنگ باشم.
مینو همتی: شما باید ایران را ترک می‌کردید،
پس این قابل درک بود. بنابراین شما در سوئد زندگی می‌کنید، اما تصمیم می‌گیرید
پروژه‌ای در مورد ایران و در مورد یک جنبه بسیار خاص انجام دهید - گرافیتی و
مقاومت در ایران؟
آزاد لرکی: من معتقدم که این اعتراض در
ایران خود هنر است و در عین حال نوعی بیان ضروری برای رسیدن به آزادی است. من فکر
می کنم ارزش آن را دارد که به سطح فردی برویم و ببینیم که هر فردی چگونه فکر می
کند و چگونه خود را بر روی دیوار منعکس می کند. نوشتن گرافیتی واقعاً شجاعانه است،
زیرا وقتی به خیابان ها می آیند و شعار می دهند علیه رژیم دیکتاتوری که همه
شهروندان را سرکوب می کند، جان آنها را به خطر می اندازد. مردمی که در خیابان ها
راه می روند و تظاهرات می کنند و جان خود را به خطر می اندازند. هدف این است که
صدای آنها را به شیوه ای بسیار شخصی تر از آنچه که اخبار می توانند منتقل کنند به
گوش دیگران برسانند. تجربه تولد در ایران را به بینندگان بدهید، به خصوص اگر زن
هستید، جایی که به شما می گویند چگونه لباس بپوشید و حقوق اولیه شما از کودکی از
شما سلب می شود. اکثر مردم جامعه سوئد چنین ظلمی را تجربه نکرده اند. یکی دیگر از
دلایلی که من این پروژه را انجام می دهم این است که من فقط چهار سال است که در
سوئد هستم و بیشتر دوستانم هنوز در ایران هستند. من می خواهم بخشی از این انقلاب
باشم و امیدوارم به نوعی کمک کنم. من تا زمانی که این انقلاب در جریان است، نمی
توانم روی چیز دیگری کار کنم، به خودم اجازه نمی دهم روی چیزی که به من و پیشینه
ام مربوط نیست کار کنم.
مینو همتی: چرا نام «نوشته های روی دیوار»
را انتخاب کردید؟
آزاد لرکی: «نوشته های روی دیوار»
درباره داستانی از عهد عتیق است که در آن پادشاهی کاملاً دیکتاتور بود و برده های
زیادی داشت. یک شب در یکی از مهمانی های او، دستی نامرئی ظاهر شد و چیزی روی دیوارها
نوشت. وقتی یکی به او کمک کرد تا متن را ترجمه کند، نوشته «منه من تکل و فارسین» یعنی
روزهایت به شماره افتاده و امشب به دست پارسیان کشته می‌شوی. یک ضرب المثل انگلیسی
وجود دارد به نام "نوشتن بر روی دیوار" یعنی روزهای شما به شماره افتاده
و پایان نزدیک است. این دقیقا همان چیزی است که مردم ایران به دیکتاتوری در ایران
می گویند وقتی چیزهایی را روی دیوار می نویسند.
مینو همتی: چه امیدی به آینده ایران
دارید؟
آزاد لرکی: اولین امید من این است که رژیم کنونی، رژیم دیکتاتوری سقوط کند و قدرت به دست مردم برسد. امید دوم من این است که بتوانیم به یک دموکراسی مستقل دست یابیم. من شخصاً رویای این را دارم که بتوانم روزی به آنجا برگردم تا بتوانم آزادانه خودم را بیان کنم و نظراتی را که دارم بدون ترس از زندگیم داشته باشم
ماهنامه رهائی زن سری سوم شماره صد وپانزده، با گرامیداشت قیام ژینا مهسا امینی منتشر شد
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر