نوری شریفی
در ماده ۲۱ اعلامیه جهانی حقوق بشر چنین
آمده است:
« هرکس حق دارد مستقیما یا به وسیله نمایندگانی که آزادانه انتخاب شده باشند در اداره امور عمومی کشور خود شرکت جوید. اراده ملت اساس قدرت اختیار ملی است، این اراده به وسیله انتخابات شرافتمندانه صورت می گیرد که دوره به دوره از طریق انتخابات عمومی یکسان، با رآی مخفی یا بنا به روشی مشابه با آن که آزادی رأی را تآمین کند، انجام می یابد.»
در اینجا منظور از «هر کس» هر شهروندی
بدور از تبعیض و با هر تعلق جنسیتی
،قومی،مذهبی و عقیدتی است.( ماده ۲ اعلامیه جهانی حقوق بشر).
ماده ۲۱ اعلامیه جهانی حقوق بشر مفهوم
کاملی از انتخابات آزاد در یک نظام دموکراتیک را به ما می دهد.
در اینجا اشاره ای به نظر یک اندیشمند و نظریه پرداز آمریکایی بنام
ساموئل هانتینگتون در مورد انتخابات آزاد می کنم؛ او صرف برگزاری انتخابات را ملاک
دموکراتیک بودن یک حکومت نمی‌داند بلکه نحوه برگزاری یک انتخابات آزاد و منصفانه
را از شاخص‌های یک نظام دموکراتیک می‌خواند.»
پرسشی که در اینجا مطرح می شود این است
که چقدر نحوه برگزاری انتخابات در جمهوری اسلامی ایران به شاخص‌های یک انتخابات
آزاد در کشورهای دموکراتیک نزدیک است؟ از دیدگاه مدافعان حقوق بشر پاسخ این پرسش
کاملا واضح است، اما سؤالی که پاسخ آن در پرده ای از ابهام قرار گرفته این است؛ «چرا حکومت جمهوری اسلامی ایران که از
نظر ساختار سیاسی بعنوان حکومتی توتالیتر تعریف شده، در ظاهر اینهمه به انتخابات
اهمیت می‌دهد در حالیکه در باطن نیازی به آن ندارد؟ آیا تنها نمایشی است تشریفاتی
یا در پس آن حقایقی نهفته است؟
در واقع ما بایستی بیشترین توجه خود را
به مفاهیم نهفته در عبارات و یا تعاریف مبذول بداریم، تا اینکه نگاهی گذرا و سطحی
به آن داشته باشیم.
هانا آرنت می گوید:«۱ حکومت توتالیتر را
نمی‌توان بدون ترور و تبلیغات در نظر مجسم کرد. تبلیغاتِ گسترده تخیل توده‌ها را
هدف قرار می‌دهد، در نبود عقل بر ذهن حاکم می‌شود تا تصوراتِ از پیش تعیین شده‌ای
جانشین واقعیت گردد.»
بدون مطالعه و شناخت از یک حکومت
توتالیتر، نهایتاً به این نتیجه خواهیم رسید که انتخابات در جمهوری اسلامی ایران
تشریفاتی است و این حاکمان هم مشتی ابله و احمق تشریف دارند که با وجود پرهزینه
بودن انتخابات اعم از مناظره های تلویزیونی و تبلیغات و گاه برخلاف آنچه تا به حال
گفته اند، ناگزیر می شوند بر زبان برانند، همچون گفته سخنگوی شورای نگهبان، هادی
طحان نظیف که این مطلب را روز یکشنبه ۲۴ دیماه در یک نشست خبری بیان کرد :«۲ حق
رآی افراد بی حجاب قانونٱ سلب نشده».
جمهوری اسلامی ایران در حالی از حق رٱی
زنان بی حجاب سخن می گوید که حق انتخاب و آزادی را از آنان قانونٱ و شرعٱ پیشتر
سلب کرده است و سرپیچی از آن هم طبق قانون مجازات اسلامی ؛ شلاق و زندان و البته
مرگ است!
در نظام های توتالیتر کمیت و تعداد
افراد تجمع یافته بسیار مهم هستند به طوری که براحتی حاضر می‌شوند دروغ بگویند و
عوام فریبی کنند .
از طرفی کاملا واضح است که در این انتخابات هم
نتیجه مشخص است و هم اینکه اغلب، نه در حکومت و نه در سیاست های آن،تغییری ایجاد
نمی شود. پس چرا حاکمان اینهمه خود را به دردسر می اندازند؟ در واقع جمهوری اسلامی
ایران به این دلیل دست به برگزاری انتخابات می‌زند زیرا یک؛ تقریبا از پیروزی در
آن مطمئن است و خود انتخابات نیز اهداف مؤثر و فراوانی را برای رژیم محقق می‌کند.
دو؛ از طرفی،حامی پروری و حمایتگری برای حفظ وفاداری و پشتیبانان کنونی حکومت
اهمیت فراوانی دارد و از طرف دیگر، برای ایجاد تفرقه و دو دستگی در بین نیروهای
اپوزیسیون نیز به آن نیاز دارد. البته نباید فراموش کرد که حکومت به این دلیل که
ابزار سرکوب را در اختیار دارد، این قدرت به او داده شده است که با دستکاری کردن
انتخابات از نتایج دلخواه خود مطمئن شده و بدون ترس از مجازات اقدامات لازم را به
نفع خود انجام دهد. در این فرایند، حکومت میتواند زمانی که مردم نقش کمرنگی در
انتخابات پیدا می کنند، به این مهم دست یابد که پشتیبانی ضعیف از آنها بمعنای
پایین آمدن میزان محبوبیت و مقبولیت آنان می‌باشد و به این ترتیب قادر هستند که از
شیوه ارعاب برای سرکوب مخالفان و اعتراضات بهره بگیرند.
علاوه بر تمامی موارد گفته شده، این
مورد پرده آخر نمایش حاکمیت است که سعی می کند در مقابل چشمان مدافعان دموکراسی در
داخل و یا خارج، مشروع و دموکراتیک بنظر آید. به بیانی دیگر ، انتخابات برای حکومت
توتالیتری همچون جمهوری اسلامی ایران، در ظاهر نشانه ای از رفتار خوب و مناسب با
شهروندان و حرکت به سمتی درست قلمداد می شود که به صورت کاهش فشار برای تغییر
رژیم بعنوان سوپاپ اطمینان عمل می کند.
همچنین نمایش انتخابات به گونه ای می
تواند توهم گوش دادن به نظرات مردم را نیز به جامعه القاء کند و یا به فرصتی برای
منزوی سازی گروههای مخالف نظام ، ایجاد چند دستگی و حتی جذب همکاری نخبگان
اپوزیسیون تبدیل شود. در نتیجه آن، به حاکمان این فرصت را می دهد تا خود را
بازسازی کرده و استحکام بیشتری در کنترل سیاسی کشور پیدا کنند.
در خاتمه، موارد ذکر شده فوق گواهی بر
این مدعا است که حکومت جمهوری اسلامی ایران برای حفظ و نگهداری قدرت نیازی به
افراد تحت حکومت خود یا مردم ندارند و نقش آنها در این امر تنها در خنثی بودن آنان
در تعیین سرنوشت خود خلاصه می شود. بنابراین هرچه افراد جامعه خود را عقب تر کشیده
و یا با حکومت همسوتر باشند، نمایش قدرت حاکمیت با موفقیت بیشتری به پیش خواهد
رفت.
. اگرچه از بعد از جنبش زن،
زندگی، آزادی، هم مردم ایران و هم بسیاری از دولتهای کشورهای دموکراتیک شاهد
جنایات روز افزون جمهوری اسلامی ایران، چه بصورت کشتارهای خیابانی و چه اعدامهای
سراسری، در ملأ عام بوده اند که این مسئله باعث شده از مشروعیت آن حتی در بین
طرفدارانش تا حد زیادی کاسته شود.
در حال حاضر، عملی کردن «نه به
انتخابات» یکی از موثرترین راههای مبارزه در سطح داخلی و خارجی علیه این حاکمیت
جبر و ایدئولوژیک و خنثی کردن توطئه‌های ضد انسانی آن است.
۱ کتاب توتالیتاریسم اثر
هانا آرنت
https://www.radiofarda.com/۲
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر