جناب آقای جعفری دولت آبادی، دادستان محترم
با سلام و احترام، اینجانب نرگس محمدی در تاریخ 15 / 2/ 1394 توسط
افرادی در منزلم بازداشت شدم که قسم خوردند که جناب آقای خدابخشی قصد دارند با من
صحبت کنند و حتا زمانی که داروهایم را جمع می کردم با اصرار می گفتند که نیازی به
این کار نیست و شما پس از صحبت باز می گردید. اما همان روز و بدون صحبت با هیچ
مقام قضایی به بند عمومی نسوان اوین تحویل داده شدم تا باقیمانده حبس ام را (6 سال)
بگذرانم. این درحالی بود که فرزندانم ساعت 7 صبح به مدرسه رفته بودند و ساعت یک و
نیم به منزل باز می گشتند و من به دلیل نبودن همسرم در ایران و اعضای خانواده ام
در تهران، نگران پشت در ماندن کودکان 8 ساله ام بودم. پیش از گشودن در به روی
نیروهای امنیتی، با برادرم در مشهد تماس گرفتم که به احتمال زیاد مرا بازداشت
خواهند کرد و علی و کیانا در مدرسه هستند و ساعت یک و نیم برمی گردند و نگران بچه
ها هستم و از ایشان خواستم خودش را به تهران برساند. مأمورانی که پشت در آپارتمان
بودند مرتب تهدید می کردند که اگر در را باز نکنی نیروهای ویژه شان خواهند آمد و
در را باز خواهند کرد و قول دادند که به من فرصت کافی خواهند تا تماس هایی را که
لازم است (برای بچه ها) داشته باشم، اما به محض ورود به زندان اوین، مستقیم به بند
زنان تحویل داده شدم که هیچگونه امکان تماس تلفنی وجود نداشت. ساعت یک و نیم ظهر
شد و من از علی و کیانا خبری نداشتم. چندبار به دفتر مراجعه کردم و توضیح دادم که
من از وضع بچه ها نگرانم و یک تماس تلفنی کوتاه و فقط برای مطمئن شدن از پشت در
نماندن بچه ها می خواهم. گفتند در بند زنان امکان هیچ تماس تلفنی وجود ندارد چون
به دستور دادستان تلفن ها قطع است. چندبار دیگر مراجعه کردم تا بالاخره ساعت سه و
نیم بعدازظهر مرا برای برقراری تماس تلفنی به ساختمان اجرای احکام زندان اوین
بردند و طی تماس کوتاهی متوجه شدم که برادرم هنوز به تهران نرسیده و خانم همسایه
پیش بچه هاست. نزدیک غروب بود دوباره به دفتر رفتم و خواستم یک تماس دیگر بگیرم.
مطمئن بودم علی و کیانا شب را بدون من یا یکی از اعضای خانواده ام نمی خوابند و
گریه و بی تابی می کنند. اما جواب دادند شما در بند نسوان اجازه تلفن ندارید. تلفن
قبلی شما هم فقط یک استثناء بوده است. چاره ای نداشتم. به بند بازگشتم. داروهایم
را نداده بودند و من تمام شب را با اضطراب و نگرانی، صبح کردم. دوباره رفتم و
تقاضا کردم و پاسخ شان همان پاسخ قبلی بود. از سه شنبه تا یکشنبه هیچ اطلاعی از
بچه ها نداشتم. درحالی که با یک تماس تلفنی می توانستم از حضور خانواده ام در کنار
فرزندان خردسالم مطمئن و آرام باشم و البته این رفتار چیزی جز فشار روانی بر
زندانی به شمار نمی آید که به دور از انصاف است.
و اما یک ماه و نیم بعد، طی نامه هایی از مسئولان قوه قضائیه و
مسئولان زندان، درخواست کردم به دلیل رفتن علی و کیانا از ایران در 26 تیرماه و در
فرصت چهار هفته باقیمانده، ملاقات حضوری به من و علی و کیانا بدهند تا سیر ببینم
شان. بالاخره موافقت شد. روز دوشنبه قرار شد تا به خانواده ام زنگ بزنند و اطلاع
دهند تا علی و کیانا را ساعت یازده صبح روز بعد به زندان بیاورند. ساعت یازده
آماده شدم و روی تختم نشستم. خبری نشد. به دفتر مراجعه کردم. گفتند هنوز نیامدند.
تا ساعت دو بعدازظهر چندبار به دفتر مراجعه کردم و خواستم خبری به من بدهند یا
لااقل خودشان با خانواده تماس بگیرند و ببینند چه اتفاقی افتاده، اما باز هم خبری
نشد. چند نفر از خانم های بند آمدند و در دفتر نشستیم. بالاخره مسئولان اجرای
احکام و حفاظت به این نتیجه رسیدند که خودشان تماس بگیرند و از خانواده سئوال کنند
که چه اتفاقی افتاده است. پس از مدتی به مسئول بند نسوان اطلاع دادند که علی مریض
است و نه تنها امروز، بلکه فردا و حتا یکشنبه هفته بعد هم نمی توانند برای ملاقات
بیایند. همین و بس. پس از سه ساعت انتظار و اضطراب، با خبر بیماری علی نگران شدم.
برخاستم و به بند برگشتم. ما در این بند از خانواده های خود، فرزندان مان، پدران و
مادران مان بی خبریم. من نمی دانستم علی چرا و از کی مریض شده و چرا تا یک هفته یا
ده روز دیگر نمی تواند به دیدن من بیاید. چرا دیروز من خودم نباید به خانواده ام
زنگ می زدم تا هم از بیماری فرزندم مطلع شوم و هم با او صحبت کنم که قطعاً در این
روزها به صدای مادرش نیاز بیشتری دارد؟ آیا کسانی که چنین می کنند از حال و روز
زندانیان و خانواده هایشان مطلع اند. با مراجعات مکرر خانم های بند به دفتر، اجازه
داده شد تا به ساختمان اجرای احکام اوین بروم و من توانستم چند دقیقه با فرزند
بیمارم صحبت کنم و صدای ضعیف و مریض اش را از پشت تلفن بشنوم و به بند باز گردم.
علی رغم مراجعه من و سایر خانم های بند برای داشتن یک تماس تلفنی دیگر برای اطلاع
از حال و روز پسرم، امکان تماس تلفنی داده نشد و چاره ای جز این وجود نداشت تا یک
هفته دیگر در اضطراب و نگرانی بمانم تا روز یکشنبه کسی خبری از فرزندم بیاورد.
جناب آقای دادستان، این دو اتفاق را سعی کردم برایتان توضیح دهم تا
بتوانم نیاز زنان و مادران بند زنان اوین را به دسترسی به تلفن طبق قوانین و
مقررات، مطرح نموده و درخواستی از حضور محترمتان داشته باشم. ما در بند نسون اوین
22 زن حضور داریم که 14 نفر از این زنان مادر و 5 نفر از این تعداد کودکان زیر 10
سال دارند. درست است که ما محکوم به تحمل حبس هستیم و با عادلانه یا ناعادلانه
بودن احکام هم فعلاً کاری نداریم، اما هر کدام از ما یک انسان، زن، و مادر هستیم.
آیا داشتن یک مکالمۀ تلفنی چند دقیقه ای طی دو یا سه بار در هفته فقط برای شنیدن
صدای کودکان، مادران و پدران، با اجرای احکام ما در زندان، و با مقررات و قوانین
نظام قضایی کشور تعارضی دارد؟ اگر خیر ، پس چرا این تصمیم ناروا اعمال می گردد؟ یا
این که داشتن تماس مادرها با فرزندانشان مسئله امنیت ملی و نظام را مخدوش می
نماید؟ یا نه این تصمیم برای تنبیه بیشتر زنانی است که پا به عرصه نقد گذاشته اند؟
یا برای متوجه شدن بیشتر ماست که بدانیم و بفهمیم که ما به دلیل زن و مادر بودن با
اهرم های فشار بیشتری مواجهیم. چرا که اگر اعمال تبعیض بر زنان آزاد در جامعه
رواست و صورت می گیرد بر زن دربند رواتر و سهل تر است.
جناب آقای دادستان، گفته می شود دستور قطع کامل تماس تلفنی بند
نسوان اوین به دستور مقام محترم دادستانی است و من دو واقعه مربوط به خودم و حس و
حال مادران و زنان بند نسوان را توضیح دادم تا حضرتعالی به حرمت بشر، زن و مادر،
یک بار دیگر در مورد این دستور تأمل بفرمایید تا با برقراری تماس های تلفنی مطابق
قوانین و مقررات مد نظر قوه قضائیه، این اجحاف و فشار مضاعف بر زنان در بند و
کودکان در رنج مرتفع گردد.
جناب آقای دولت آبادی، مهر و عشق و مادری، امری ذاتی و عجین با
وجود مادر است که مکان و زمان نمی شناسد و تابع متغیر آزاد و دربند بودن نیست. تک
تک ما زن و مادریم و کودکان ما هم چون فرزندان شما و میلیون ها کودک این سرزمین
اند که نیازمند مهر و عاطفه مادری اند. به هر تقدیر ما در بندیم، اما مادریم.
حداقل صدای فرزندان مان را از ما و صدای ما را از فرزندان مان دریغ نکنید.
نرگس محمدی –
زندان اوین - تیرماه 1394
ماهنامه رهائی زن سری سوم شماره سی و هفتم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر