ه.ش. ۱۳۹۱ اسفند ۱۱, جمعه
ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﺑﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ زندان 9 ساله ام از سال 60 تا 69 با همه سختیها و رنج ها در آن ﺷﺮﺍﻳﻂ دشوار ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
حدﻭﺩ ١٠٠ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍﻫﻲ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ. ﺑﻪﻫﻨﮕﺎﻡﺑﺴﺘﻦ ﻛﻠﻴﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ، ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﻭﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ: "ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭘﺘﻮ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺒﺮﻳﺪ!" ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺩﻗﻴﻘﺎ" ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺭﻭﻳﻢ. ﺷﺘﺎﺏﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻤﺎﻥ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻛﻨﻴﻢ. ﭘﺘﻮﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺑﻴﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﭘﺘﻮﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ. ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻨﺪ ٨ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻨﺪ ٨ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺮﺍﻳﻂﺳﺨﺖ ﻭ ﺗﻨﺒﻴﻬﺎﺗﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺯﻳﺎﺩﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯﺁﻥ ﺗﻨﺒﻴﻪﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ.
ﺍﺯﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻓﺮﺳﺎﻳﺸﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺳﺎﺯﺩ. ﺧﺐ، ﺍﺗﻮﺑﻮﺱﻫﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ: "ﻳﺎﷲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﻳﺪ!"
ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩﻛﻪﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﺑﺎﺩﻭﭼﺮﺧﻪﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥﻃﺮﻑ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﻡ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ. ﺍﺗﻮﺑﻮﺱﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﻪﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. ﺍﺯﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝ ﺣﺼﺎﺭﺗﺎ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﻫﻴﭻﻛﺪﺍﻡ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻭﺭﻭﺩ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻭ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ. ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻗﺪﻡﻫﺎﻱ ﺟﺪﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻳﺎﺩ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺼﻒ ﺻﻮﺭﺕﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ
ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻﺟﺎ، ﺣﺘﻲ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﻢ ﻧﻤﻲﺩﻳﺪﻳﻢ. ﺻﺪﺍﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺸﻦ ﻭ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﭙﺎﻟﮕﻲﻫﺎﻳﺶ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺳﻨﻲﺷﺎﻥ ﺑﻪ ٢١ ﺳﺎﻝ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ. ﻫﻤﻪ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻧﻲ ﺍﺧﺮﺍﺟﻲ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﺎ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺑﺴﺘﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻧﺴﻠﻲ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﺯﻭﺭ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ؛ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻳﻢ "ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﻮﺩ". ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ...
ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺯﻥ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻭﺭﻱ! ﺣﺘﻲ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻳﺮﺕﺭﺍ! ﺑﺎ ﭼﺎﺩﺭ ﻭ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺵ!"
ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﻮﺩ. ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺪﻥ ﻟﺨﺖ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺑﺎﻭﺭﻛﺮﺩﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺍﮔﺮﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺫﻳﺖﺍﻡ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻳﻢ ﺯﺧﻤﻲﺷﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻱ ﺗﻴﺰﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺍﻳﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﻼﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺧﻤﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻛﺎﺭﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺁﺧﻪ ﻣﮕﻪ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﻧﮕﺸﺘﺖ ﻳﻚ ﺧﻨﺠﺮ ﻛﺎﺷﺘﻲ؟" ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﻨﺪﻩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺧﻨﺠﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ٢ ﺍﻟﻲ ٣ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﺁﻣﺪ. ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭِ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻳﺶ، ﺣﺪﺱ ﺯﺩﻡ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻳﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻨﻴﻌﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﻫﻲ ﭼﻜﺎﺭﻣﻲﻛﻨﻲ؟!"
- ﺑﻪﺑﻪ! ﺍﻋﺘﺮﺍﺽﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ﻧﻤﻲﺩﻭﻧﻲ ﻛﺠﺎ ﺍﻭﻣﺪﻱ؟
- ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﮔﺮﺩﻳﺪ، ﺧﺐ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻭﺿﻌﺸﻪ؟
ﭼﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺳﻔﺖ ﻭ ﻣﺤﻜﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭﺭﺍﻫﺮﻭ ﺩﺍﺩﺯﺩ: "ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ، ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻲﺩﻭﻧﻪﻛﺠﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ! ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﺯﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﺍﻳﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻳﻢ ﺍﻳﻨﺠﺎ... "
ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻣﻲﻛﺸﺪ. ﻫﻴﭻ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ. ﺑﺎ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﺮﮒﺑﺎﺭﺵ، ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕﺗﺮ ﺍﺯﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻫﻢ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ، ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻱ ﭘﺮﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻱ ﺍﻭﻳﻦ ﻭ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺳﺮﻡ ﺑﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺣﺎﻻ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﺎ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ، ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭِ ﺯﻥ (ﻧﺎﺩﺭﻱ) ﻭﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﮔﺸﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﻚﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﻘﻴﻪ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ، "ﺳﺎﻙِ ﻧﻘﻠﻲ ﻗﺮﻣﺰِﻋﺰﻳﺰﻡ" ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺷﺖ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺁﻥ ﺭﺍﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ!
- ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻙ ﺭﺍ ﻻﺯﻡﺩﺍﺭﻡ.
- ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺭﺍﻛﻪﻣﺎ ﺗﺸﺨﻴﺺﺑﺪﻫﻴﻢ، ﺗﻮ ﻻﺯﻡﺩﺍﺭﻱ.
ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻙ ﺍﺻﺮﺍﺭﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: "ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﻓﻘﻂ ﻳﻚﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﭼﻪﻋﺬﺍﺑﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ؟"
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻙ ﻧﻴﺰ، ﻫﻢﭼﻮﻥ ﺳﺎﻳﺮ ﺩﻝﺑﺴﺘﮕﻲﻫﺎﻳﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻭﺩﺍﻉ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺳﺎﻙِ ﻧﻘﻠﻲِ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺑﻪﺯﻭﺭﺍﺯﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﻧﺎﺩﺭﻱ ﮔﻔﺖ: "ﺑِﻬِﺘﺎﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻧﻤﻲﺩﻫﻢ، ﻣﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩﺍﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻳﻚﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻪﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺭﻭﺣﻴﻪﺑﺎﺷﻴﺪ؟
ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩﺍﻳﺪ ﻛﻪﺍﺩﺏ ﺑﺸﻮﻳﺪ. ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺗﻼﻥ ..."
ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﺭﻭﺣﻲ، ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻭ ﻳﻚ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﻪﻣﺤﻴﻂ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ.
ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻓﺘﻢ. ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﻧﺮﺩﻩﻫﺎﻱ ﻓﻠﺰﻱ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻻﺑﻪﻻﻱ ﺁﻥ، ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﻫﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ. ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺮﺝ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ. ﻛﻮﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ. "ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻲﺁﻭﺭﻧﺪ؛ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﻫﺎﺳﺖ. ﻣﻲﺁﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮﻡ." ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﺵ ﻳﻚ ﺷﻮﻓﺎﮊ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻳﻚ ﺩﺳﺖﺷﻮﻳﻲ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺳﻠﻮﻝ ١,٨٠ ﺩﺭ ٢,٧٠ ﻣﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻗﺪﻡﺁﻥﺭﺍ ﻣﺘﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﺮﺽﺳﻠﻮﻝ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﻗﺖ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﺯﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻳﺎﺩﮔﺮﻓﺖ. ﺳﻜﻮﺕ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺑﻨﺪ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ. ﻣﻮﺷﻜﺎﻓﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ، ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ؟ ﺩﺭﺯﻱ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ. ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺳﺎﻳﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺭﺍ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭﺯﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺍﺯﺯﻳﺮ ﺩﺭﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ:
"ﻫﻲ! ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﺠﺎﺋـﻴﺪ؟ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﺠﺎﺋـﻴﺪ؟"
ﻛﻤﻲ ﮔﻮﺷﻢ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺳﺮﺑﻨﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺳﺮﺑﻨﺪ ﻭ ﺗﻪﺑﻨﺪ ﻧﺪﺍﺷﺖ! ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦﻛﻪﺍﺯﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﺩﺭﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ّﻫﻲ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ، ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﭘﺎﻳﻴﺪ. ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻳﻢ. ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻮﺭﺱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ
ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡﻣﻲﺩﺍﺩﻡ: "ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻭﻑ ﺍﻟﻔﺒﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭﺭﺩﻳﻒ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪﺯﺩﻥ!"
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱﻣﺎﻥ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺵ ﻣﻲﺩﺍﺩﻳﻢ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﺯﺩﻥﻫﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻭﺍﻡﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺯﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻳﺎﺩﻧﮕﻴﺮﻱ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﻤﺎﺱ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳﺎﺩﮔﺮﻓﺘﻲ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻲ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺩﺍﺩﻩﻫﺎﺭﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻛﻨﻲ. ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩﺍﻡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﻳﺰﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭﻳﮋﻩﺍﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﻼﺹ ﻧﻤﻲﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﻨﻢ. ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪ. ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻪﺯﻳﺮ ﺩﺭﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻡ. ﺷﺒﺤﻲ ﻛﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﻣﺸﻜﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﻮﺩ، ﺻﺪﺍﻱ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﺪﻡﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ. ﻣﻦ ﻭﺣﺸﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻨﺪﻩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺯﻥ، ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﻪﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻪﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺠﺎﺩﺭﻋﺐ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﺴﺨﺮﻩﺍﺵ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻚ ﺗﻚ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﭼﺮﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻲ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﮕﻴﺮﻱ؟" ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻓﺤﺎﺷﻲ ﻛﺮﺩ.
ﻣﻦ ﻛﻪ ﻛﻠﻜﺶ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ (ﻭ ﻧﻴﺰ ﻗﺪﺭﻱ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ!) ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻲ. ﺳﻜﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ. ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﺟﺮﻣﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﺳﺮﺩﻱ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﺳﺎﻝ ٦١ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺨﺘﻲ ﺭﺍﺩﺭﭘﻴﺶ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺩﺭﺁﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﻑ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻛﻮﻩﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩ. ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻣﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺑﻪﻓﻠﻚ ﻛﺸﻴﺪﻩ، ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺩﻱﺍﺵ ﺑﻪﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻣﻲﺯﺩ. ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺘﻮ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺘﻮ ﺳﺮﺑﺎﺯﻱ ﻣﻮﺳﻮﻡﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩﺭﺍﮔﺮﻡﻧﮕﻪﻣﻲﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺭﻭﻱﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ. ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺮﺩﺑﻮﺩ! ﻫﻤﺶ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺩﺭﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﺩﻭ ﻣﺮﺩﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻣﺴﺈﻭﻝ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯﺁﻥﻫﺎ ﭼﺎﻕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻋﺎﺩﻱﺩﺍﺷﺖ، ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎﺩﻱ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ. ﭼﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ ﻭ ﻻﻳﻪ ﻧﺎﺯﻛﻲ ﭘﻨﻴﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ١٥ ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﻛﻢ ﻛﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﺩﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﻛﻨﺪ. ﻣﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ، ﻗﺪﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺳﺒﺰ ﺩﺍﺷﺖ. ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﺎﻳﺖ ﻫﻴﺰ ﻭ ﻛﺜﻴﻒ. ﻫﺮ ﺑﺎﺭﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯﻣﻲﻛﺮﺩ، ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪﻡ. ﺗﻨﻔﺮﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺘﻲ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺑﻪﺍﻭ ﻏﺬﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺩﺭ ﺷﻴﻔﺖ ﺍﻭ ﺣﺘﻲ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻏﺬﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺐﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺮﺩ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ. ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺻﺒﺢ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﻡ. ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﻤﻲﺑﺮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥﻫﺎﻳﻢ ﺩﺭﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺑﻪﺭﻭﻱ ﻳﻚ ﻛﺘﻒ ﻛﻪﻛﻤﺘﺮ ﺑﺎ ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ، ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺮﻣﺎ ﺍﺯﻣﻦ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﻠﻔﺖﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﻟﺮﺯﻳﺪﻡ ﻭ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺰﻧﻢ ﻭﻟﻲ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﻜﻮﺑﻢ ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺩﺭﻛﻮﺑﻴﺪﻥ ﺟﺰﺍﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﺩﺍﺷﺖ. ﺧﻼﺻﻪﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ٤ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﺍﺩﺯﺩ: "ﭼﺎﻱ!" ﺟﻬﺖ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﺭﺳﺘﻲ ﺗﺸﺨﻴﺺﻧﻤﻲﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﻛﺠﺎﻱ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺳﻠﻮﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺭﺳﺪ؟ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ. ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﻴﭽﻴﺪﻡ. ﺩﺭﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺩﺍﺩﻥ ﭼﺎﻱ ﻣﺮﺩﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩﻫﻴﺰﺵ ﻭ ﻟﺤﻦ ﻛﺜﻴﻔﺶ ﮔﻔﺖ:
"ﻗﻨﺪ، ﻗﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ؟"
ﻣﻦ ﻳﻚﻗﺪﻡﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ! ﻻﺯﻡﻧﺪﺍﺭﻡ."
ﮔﻔﺖ: "ﺧﻮﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻪ."
ﺍﻭ ﻳﻚﻗﺪﻡﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ. ﭼﺮﺥ ﻏﺬﺍﺭﺍ ﻭﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﻛﻨﺎﺭﻛﺸﻴﺪﻡ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﭼﻜﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ؟ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻭ ﻳﺎ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ...؟ ﻣﻐﺰﻡ ﻛﺎﺭﻧﻤﻲﻛﺮﺩ. ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲﻟﺮﺯﻳﺪ.
ﻣﺮﺩﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻔﺖ: "ﻫﻤﻪﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺷﻤﺎ ﭼﻲ؟"
ﺳﺮﻳﻊ ﺟﻮﺍﺑﺶﺭﺍﺩﺍﺩﻡ: "ﺳﺮﺩﺑﻮﺩ."
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﻓﺎﮊﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺁﺭﻩ ﻧﻢﻧﻤﻜﻲ ﮔﺮﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭﻟﻲ ﺩﻳﺸﺐ ٢٠ ﺩﺭﺟﻪﺯﻳﺮ ﺻﻔﺮ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻨﺠﺎﻛﻪ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. ﺧﺐ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ. ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﺗﻮﻱﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺷﻮﺭﺵ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﺸﻜﻴﻼﺕﺭﺍﻩ ﻧﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ. ﺍﺻﻼ" ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﺣﺮﻑﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﺮﭼﻪﺯﻭﺩﺗﺮ ﺷﺮّﺵ ﺭﺍﻛﻢ ﻛﻨﺪ. ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰﺩﻡ.
ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ! ﺷﻮﺭﺵ! ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﺭﻋﺮﺽ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﺭﺍ ﭼﺎﻱ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﺑﻪﮔﻮﺷﻪﺍﻱ ﭘﺮﺕ ﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺻﻼ" ﺍﺷﺘﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺗﻠﺨﻲ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺑﻪﺯﻫﺮﻱ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩﻛﻪﺁﺏ ﺍﺯﺁﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ. ﺑﻐﺾ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮔﺮﻳﻪﻛﻨﻢ. ﻟﺤﻈﻪﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪﻓﺸﺎﺭ. ﻭﺍﻱ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ" ﻓﺸﺎﺭﺭﻭﺍﻧﻲ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺍﺯ ﻛﺎﺑﻠﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺟﺎﻧﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﻓﺸﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺑﻲﻫﻴﭻ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻱﺍﺯ ﺧﻮﺩ.
ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺩﺭﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﻨﻲ. ﭼﻪﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻣﻲﻛﻨﻢ. ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮﻫﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻳﻚﻃﺮﻑ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻛﻮﺗﺎﻩ. ﺍﺻﻼ" ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻡﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺩﺭﺳﺖ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺒﻴﻨﺪ. ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻛﻪﺑﻪﻣﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻭ ﺗﺎﺩﻡﭘﺘﻮﻳﻲ ﻛﻪﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻓﺮﺵ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﻮﺩ، ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ. ﭼﻨﺪ ﻗﻨﺪ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﺑﺎﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺖ: "ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺮﺍﻱﺗﻮ ..."
ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍﺩﺭﺍﺯﻧﻜﺮﺩﻡ. ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍﻛﻪﺩﺭﺁﻥ ﻳﻚ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﭼﺎﻱ ﻭ ﺩﻭ ﺣﺒﻪﻗﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﻪﺍﻱﻧﺎﺯﻙ ﺍﺯﭘﻨﻴﺮ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻥ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﻗﺪﺭﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﻪﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﺩﺳﺘﻢ ﻣﻲﻟﺮﺯﻳﺪ. ﭼﺎﻱ ﺩﺭﻟﻴﻮﺍﻥ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡﻗﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻴﺲ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺗﻤﺎﻡﺁﻥﻫﺎﺭﺍﺩﻭﺭﺭﻳﺨﺘﻢ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﻪﻛﻨﻢ؟ﺑﻪ ﭼﻪﻛﺴﻲ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽﻛﻨﻢ؟ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺑﻪﻣﻦ ﻓﺸﺎﺭﺭﻭﺍﻧﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ. ﺧﻮﺏ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﻨﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻘﺼﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻱ. ﺩﺭ ﺍﻭﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﺜﻴﻒ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺷﻼﻕ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻈﺮ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺭﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﻚﺳﺎﻝ ﺁﮔﺎﻫﻲﺍﻡ ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺯﻫﺮ ﻭﺳﻴﻠﻪﺍﻱ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﺭﺍ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺍﺯﻓﺸﺎﺭﻫﺎﺳﺖ. ﻣﺸﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻮﻓﺎﮊﻛﻪﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﮔﺮﻡﻧﻤﯽ ﺷﺪ،ﻛﻮﺑﻴﺪﻡ. ﻗﻠﺒﻢ ﺯﺧﻤﻲ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺩﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦﻗﺪﺭﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻢ؟
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮔﻔﺘﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ" ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻱ. ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﻪﻣﺮﺩﻡ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻋﺰﻳﺰﻡ ﻭ ﺑﻪﻋﺸﻖ ﻟﻄﻴﻔﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮔﻔﺘﻢ: "ﺧﺐ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ." ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ،ﺩﺭﻓﻜﺮﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﻗﺎﻧﻊ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺎﺩﻱﻋﺠﻴﺒﻲ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡﺑﻮﺩ. ﻫﺮﭼﻴﺰﻱ ﺳﺨﺘﻲ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻬﻢ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻲ. ﺣﺎﻻ ﺍﻭﻝ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝﻫﺎﻱ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﺩﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺩﺭﺑﻪﺗﻨﺪﻱﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﻧﺎﺩﺭﻱﺑﻮﺩ.
- ﭼﺮﺍﺩﻡﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻱ؟
- ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻡ!
- ﻣﻲﺩﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﺮﻣﻪ.
- ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ.
- ﺧﺐ ﺣﺮﻑﺯﻳﺎﺩﻧﺰﻥ. ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ ﺩﻡﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﻗﺪﻏﻦ ﺍﺳﺖ.
- ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪﻣﻌﻠﻮﻡﻧﻴﺴﺖ.
- ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺮ ﺭﻭ ﻫﺴﺘﻲ. ﺯﻳﺎﺩ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺷﻜﻨﻲ ﺑﻜﻨﻲ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﻣﺖ ﺳﮓﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪﺍﻭﻧﺠﺎ ﺩﻳﮕﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﻤﻲﺷﻲ.
ﺩﺭﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﻣﻦ ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱﺩﻳﮕﺮ ﻧﮕﻴﺮ... ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻮﭼﻚ، ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﻮﻝ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ، ﺟﺮﻡ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻣﺨﻔﻲ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻳﻢ. ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﭻ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻭﻟﻲ
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﭻ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ. ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﻭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻌﺪﻱﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺑﻪﺍﻭ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ،ﮔﻔﺘﻢ. ﺍﻭ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﻪﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﻮﻓﺎﮊﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ، ﺗﻜﻴﻪﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪﺩﻳﻮﺍﺭﺗﻜﻴﻪﺑﺪﻫﻲ. ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻐﻠﻲ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﻴﺮﻱ. ﺍﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ: "ﺧﺐ ﭼﺮﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﮔﻮﺵ ﻣﻲﺩﻫﻢ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﻲﮔﻴﺮﻡ."
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﮓﺩﺍﻧﻲ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩ. ﺟﺎﻱ ﻛﺜﻴﻒ ﻭﺑﺪﻭﻥ ﻧﻮﺭ، ﺣﺘﻲ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯﻧﻪﺍﻱﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺗﻌﺒﻴﻪﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ...
ﻣﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﺭﺩﻳﻒ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻳﻚ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ، ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﺎﻓﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺭﺍﻩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻣﻮﺭﺱ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﻳﻚﺑﺎﺭ ﻣﭻ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻭ ﻛﺘﻚ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺭﺍﻫﻲ ﺳﮓﺩﺍﻧﻲ ﻣﯽ ﺷﺪﻱ. ﺩﺭﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺨﻮﻑ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺎﻩﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ، ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺑﻬﺮﻩﺑﺮﺩﺍﺭﻱﺍﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﻫﻨﻮﺯﺗﻤﺎﻡﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺗﻠﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺁﺟﺮ ﺭﺍ ﺍﺯﮔﻮﺷﻪﭘﻨﺠﺮﻩﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ، ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ. ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻧﺴﻞ ﺭﺍﻛﻪﻋﺸﻖ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﺑﻪﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻜﺸﻨﺪ. ١٠٠ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻳﻚﺭﻭﺯ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﭼﺎﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﺳﺮﻛﻦ." ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ. ﻣﺮﺩﻱ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﻠﻮﻝ ﺷﺪ.
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮﺩ: "ﻣﻦ ﺻﺒﺤﻲ ﺭﺋﻴﺲﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺴﺘﻢ."
ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻛﻪﺩﺭ ﺳﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ، ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ! ﻣﻦ ﺩﺭﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ:
"ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍﺿﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﺩﺍﺳﺖ. ﺷﻮﻓﺎﮊﺍﺻﻼ ﮔﺮﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ."
ﮔﻔﺖ: "ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ
ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ."
ﺭﻭ ﻛﺮﺩﺑﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺯﻥ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭ."
ﺍﺯﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻲ؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ."
ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: "ﭘﺲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﻲ" ﻭ ﺭﻓﺖ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺭﻓﺘﻦ "ﺻﺒﺤﻲ" ﻫﻤﮕﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺯﻳﺮِﺩﺭﻛﻪﺍﺧﺒﺎﺭﺭﺍﺭﺩﻭﺑﺪﻝ ﻛﻨﻴﻢ. ﻳﻚ ﻳﺎﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﻤﺎﻥ ﭘﺘﻮ ﻣﻲﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ. ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺮﺩﺑﻮﺩ. ﺣﺘﻲ ﺩﺭﺭﻭﺯﻫﻢ ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪﻫﻴﭻﻭﺟﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻧﻤﻲﺗﺎﺑﻴﺪ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻣﺪﻥ ﺻﺒﺤﻲ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ، ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺩﺭﻳﭽﻪﻫﺎﺭﺍ ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﺑﺎﺯﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩﺯﺩﻩ
ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﺳﺎﻳﻞﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺪﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﺎﺳﺖ. ﭼﺮﺍﻛﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻳﻚﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﺮﺩ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﻭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻌﺪﻱﺭﺍ ﺑﺎﺯﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱﺭﻭﺑﻪﺭﻭ
ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ، ﺩﺭﺁﻥ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﮔﻔﺖ: "ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺁﻓﺘﺎﺏ! ﺩﻳﮕﻪﻏﺮ ﻧﺰﻥ!"
ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺯﺩﻡ. ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ، ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻩﺍﻡ. ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩﻛﻮﭼﻜﻢ، ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺒﻮﺭﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯﺯﺭﺩﻱﺍﺵ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﺎﺻﻲ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡﻣﻲﻧﺸﺴﺖ. ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ،ﻫﻨﻮﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪﺍﻱ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﮔﻔﺖ: "ﺁﻥﻗﺪﺭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ." ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ، ﻫﻢﺑﻨﺪﻱ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺍﻭ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻲﺗﻔﺎﻭﺕ
ﻣﺤﻴﻂ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩ. ﻗﺪﻡ ﺟﻠﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﺮﺩﻡ. ﻫﻢﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻳﻢ. ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺍﺯﺩﻳﺪﻥ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ.
ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﻫﻢﺳﻠﻮﻝ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺑﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﭘﺎﻳﻪﺩﻭﺳﺘﻲﻣﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﺎﻫﻢ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﺣﺘﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻳﻢ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺑﺎﻫﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭﻳﻚﺟﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﻢ. ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻣﺪﻥ ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﻧﻈﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻭﺳﺎﻳﻞﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﭘﺘﻮ ﻭ ﺩﻭ ﻧﺎﻳﻠﻜﺲ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺎ ﻇﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ، ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺳﺮﺍﻍ ﻛﻒ ﺳﻠﻮﻝ، ﺗﻮﺍﻟﺖ ﻭ ﺩﺳﺖﺷﻮﻳﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﺍﺯﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻋﻠﺖ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻣﺎ، ﻳﻜﻲ ﺑﻨﺎﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻮﺩ. ﺳﻠﻮﻝ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻪﺩﻭﻡ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﻣﺴﺘﻄﻴﻠﻲ ﺷﻜﻠﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺻﺒﺢ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﺑﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺣﻔﺎﻅ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﻤﻴﺸﻪﻣﺎﻧﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪﺩﺭﺳﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﺭﺍﺩﻳﺪ. ﺩﻩﻫﺎ ﺳﻠﻮﻝ، ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺭﺩﻳﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﻛﺮﺩﻡ: ٢٣،٢٤ ...٣ ،٢ ،١ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮﺩﻥ ﺳﻠﻮﻝ، ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻳﻢ. ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻡ ﺩﺳﺖﺷﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪﺁﺏ ﺩﺍﻍ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﭼﺎﻳﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﻴﻢ. ﺍﻳﻦﺟﺎ ﭼﺎﻳﻲ ﺧﺸﻚ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ، ﭘﺲ ﺑﺎ ﺁﺏﺟﻮﺵ ﻭ ﻳﻚ ﺣﺒﻪﻗﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﻴﺮﻩ ﻗﻨﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ،ﺩﻭﺭﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ.
ادامه دارد...
ماهنامه رهایی زن سری سوم شماره چهل و نهم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر