۱۳۹۹ آبان ۹, جمعه

مرگ آرزوهای کوچک و ننگ حاکمیت


شراره رضایی



تنها در یک روز خبر  خودکشی پنج نوجوان  بین سنی ن   ۱۱ تا ۲۲ سال

به گزارش خبرگزاری هرانا :

* سه نوجوان و جوان ۱۵، ۱۷ و ۲۲ ساله در نیشابور دست به خودکشی زدند. از این میان ۲ تن جان خود را از دست داده و یک نفر در بیمارستان بستری است.

* یک نوجوان ۱۱ ساله در شهرستان همدان به دلایل نامعلومی دست به خودکشی زد و جان خود را از دست داد.

* خودکشی دانش آموز ۱۳ ساله در شهرستان ارومیه.

باور کنیم که اینها عدد دو، سه، ..پنج  نیستند. اینها انسانند و مهم تر آن کودک اند. کودکان و نوجوانان  که اکثرشان زیر هجده سال سن دارند. در تمام دنیایی که کمی  قوانین انسانی در ان جاری باشد. کودکان و نوجوانان ارجح بر  تمام الویت های دولت ها هستند و بزرگترین ثروت هر  کشوری محسوب می شوند. این کودکان اما از بخت بدشان در سرزمین حاکمان دزد و بی مسئولیت بدنیا آمدند و امروز بجای درس و شادی در گور سرد خوابدند، ارزو داشتند که آیندگان و  سازنده ی  جامعه باشند. اما از برکت حکومت جنایتکار،  اینها نسل سوخته ی افسرده از فقر و فلاکتی هستند که تنها برای حداقل ترین خواست ها " تلفن هوشمند"  برای حضور در کلاس اینترنتی و سامانه ی  شوم "ناشاد" دست به خودکشی میزنند.

سیدمحمد موسوی ، پرستو جلیلی و... پنج کودکی که تنها یک یک روز در  شهرهای مختلف خودکشی کردند.

با وضعیتی که  روز به روز فقر و فلاکت دامنه ی گسترده تری پیدا می کند و بلاطبع کودکان بیشتری محروم از داشتن گوشی و یا آرزوهای کوچک شان هستند. قرار است خبر خودکشی چند ده ها کودک را بشنویم و تنها اشک بریزیم. آیا تضمینی وجود دارد که عزیزترین نزدیکان  من و تو،  برادر زاده، خواهرزاده و... در بین تصمیم گیرندگان خودکشی نباشند!.

 بحران اقتصادی و گرانی و ... همه باعث شده تا حداقل لبخندها و شادی ها از جامعه رخت بسته و افسردگی و دپریشن با سرعت عجیبی جامعه را در خود فرو برده.

تا کی باید سیاه بپوشیم و بر قبر جگرگوشه هامان زار بزنیم.  حتما  همه ی ما خانواده ای و عزیزی داریم و نگران وضعیت موجود هستیم.

نگران فرزند، نگران بستگان، نگران شاگردان کلاسمان که هر روز وجود نازنین یکی شان کم می شود دیگر در میانمان نیستند. تا کجا و تا کی می خواهیم سکوت و تحمل کنیم.

در این میان، خطر افسردگی، کودکان طبقه ی کارگر و محروم تر جامعه،  بیشتر تهدید می‌شوند. کودکانی که افق و آینده ی روشنی در پیش روی خود نمی بینند. پس طبقه ی کارگر  برای قطع این دومینیوی خطرناک باید با قدرت طبقاتی اش این حلق را قطع و ساقط کند و این تنها با ساقط شدن کل نظام و پایان دادن به حکومت کشتار و جنایتکار امکان پذیر است.



ماهنامه رهائی زن سری سوم شماره هشتاد و شش
http://rahaizanorg.blogspot.com/2020/10/rahaizan-shomareh-86.html

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر