فریبا رشیدی، نروژ، ۸ مارس ۲۰۲۱
تقدیم به دختران و زنانی که قربانی
قتل ناموسی شدند. یادشان گرامی باد.
تقدیم به زنان سرزمین از شرق تا غرب و
از شمال تا جنوب که قوربانی قتل ناموسی شدند
بە زنانی که شکنجه و زندان خانگی شدن،
زنانی که به دست پدر و برادر و شوهر
با ضربات چاقو و یا شلیک گلوله و یا سوزاندن جثه زیبایشان قوربانی آئین سنت و عقب
ماندگی و عقاید کهنه پرستی و مرد سالاری شدندو الان در میان ما نیستند.
دوباره مطلبم را با قتل ناموسی ادامه
میدهم، سنتی سیاه که مرز نمیشناسد.
جنایت‌های ناموسی یا قتل ناموسی به
ارتکاب خشونت و اغلب قتل زنان یک خانواده به دست مردان خویشاوند خود گفته می‌شود.
این زنان به علت «ننگین کردن شرافت خانواده خود» مجازات می‌شوند. این ننگ موارد
گوناگونی را شامل می‌شود، از جمله خودداری از ازدواج اجباری، قربانی یک تجاوز جنسی
بودن، طلاق گرفتن (حتی از یک شوهر ناشایست)، رابطه با جنس مخالف، یا ارتکاب زنا.
برای اینکه فردی قربانی جنایت‌های ناموسی شود، فقط اینکه گمان برده شود او آبروی
خانواده را بر باد داده‌است کافی‌ست. این سوءظن‌ها معمولاً بر احساسات و ادراک
مردان استوار هستند تا بر حقیقت عینی.
قتل ناموسی در اثر شهرهای هم رایج
است. حدود ۲۰ درصد از کل قتل‌ها و ۵۰ درصد از قتلهای خانوادگی در کشور به مسائل
جنسی و ناموسی مربوط می‌شوند.
به عقیدهٔ برخی از فعالان حقوق زنان،
این «مشکل جدی و هنوز مهارنشده» ریشه در قوانین مردسالارانهٔ ایران دارد. بر اساس
ماده ۶۳۰ قانون مجازات اسلامی «هرگاه مردی زنش را با مرد دیگری در بستر ببیند و
علم به عدم مخالفت زن داشته باشد، می‌تواند هردوی آنها را بکشد»، و ماده ۳۰۱ آن
قانون هم تصریح کرده که «پدر و جد پدری به خاطر کشتن فرزند قصاص نمی‌شوند»
فاجعه ای چون قتل رومینا که ۱۳ سال
داشت و توسط پدر با داس سربریده شد
قتل دختری به اسم سمیه ۱۸ ساله
در کرمانشاه که به دست برادر، پدر و دیگر اعضای خانواده به قتل رسید.
ریحانه عامری ۲۲ ساله، در کرمان به
دست پدرش کشته شد. اینها تنها سه مورد از قتلهایی هستند در میان هزاران زن که
قوربانی شده اند.
همانطور که میدانیم مقامها و نهادهای
جمهوری اسلامی آمار دقیقی از قتلهای ناموسی را به طور رسمی اعلام نمکنند، بلکه
آنها را عنوانهای دیگری اعلام میکنند و هیچ وقت آمار دقیقی در دسترس نبوده.
اسلام شریعت و سایه ی سیاه ترسناکیست
که زندگی زنان را مختل کرده و جای امنی ندارند، نه خانه پدری، نه خانه شوهری، نه
محل کاری، و حتی کوچه و برزنی، در هر جا از خود دفاع کردیم، یا کشته شدیم یا محکوم
شدیم.
بله این قانون اسلامی است که از این
جنایات حمایت میکند و خود عامل اصلی است، و تا سایه اسلام در جامعه باشد همین
است. ما هم دست از مبارزه بر نمیداریم تا به رهایی نرسیم و آزادی را به جامعه
برگردانیم. تنها راه این است چون رژیم اسلامی از جنبش زنان می هراسد. به همین دلیل
است که زنان را در درجه اول قرار داده و برای سرکوب کردنشان هیچ ابایی ندارد.
پوشش اسلامی، و این رکن اصلی اسلام
است، پس آن روز فرا میرسد و زن و مرد یکصدا فریاد آزادی بر می نهند. همان روز
یادمان هست که ۸ مارس را تبدیل به روز اسلامی کردن و روز تولد دختر پیامبر اسلام
را روز زن اعلام کردن. و از آن زور به بعد روز سیاهی برای زنان شد با چادر و
حجاب سیاه زندگی را سیاه کردند. پس دیری نمی گذرد که پایان حکومتتان باشد، در ۳
سال گذشته جنبش زنان نشان دادن که هنوز برای آزادی می کوشند و چادر و روسری خود را
به نشانه اعتراض برداشتند و مرگ بر دیکتاتور سر زدند.
زنان خیابان انقلاب زنان آزاده ای هستند
که باید آنها را ستایش کرد.
رهایی زن یعنی رهایی جامعه.
مبارک باد ۸ مارس روز جهانی زن.
ماهنامه رهائی زن سری سوم شماره نود و دو
http://rahaizanorg.blogspot.com/2021/03/rahaizan-shomareh-92.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر