دادن
یک دست لباس قشنگ، یا یک روز غذای شاهانه در رستوران و... نه تنها دردی از این
کودکان دوا نمی‌کند که اثرات نامطلوبی روی روحیه‌ی آنها می‌گذارد. اگر کسی واقعا
قصد کمک به تغییر وضعیت این کودکان را داشته باشد می‌تواند این کار را با کمک به
رفع فقر و اشتغال بزرگسالان خانواده‌های این کودکان انجام دهد نه کارهای نمایشی
این چنینی.
بازنمایی
آرزوهای کودکان دختر کارگر در قالب پرنسس مثل کشیدن پرده‌ای بر روی شرایط غیرقابل
قبول زندگی این کودکان است. در واقع تبدیل این کودکان به ابزارهایی برای جلب توجه
و ترحم است بدون اینکه به دلایل، ریشه‌ها و اثرات کار کودکان توجه شود. ابزاری
برای ایجاد رضایت و لذت در کسانی که به دیدن و خرید عکس‌ها بیایند، دستی بر سر بچه‌ها
بکشند و چهار روز دیگر همه این ماجراها را به دست فراموشی بسپارند. در حالی که
دختربچه‌های درگیر در این ماجرا آن را فراموش نخواهند کرد.
هرگونه
مداخله در زندگی کودکان باید همه‌جانبه‌نگرانه، تخصصی و با در نظر گرفتن مصالح
عالیه آنان باشد. انتشار عکس این دختربچه‌ها و از بین بردن عزت نفس خود و خانواده‌هایشان
بی‌شک عملکرد معکوس دارد.
بازنمایی کلیشه‌های جنسیتی و طبقاتی به
عنوان ابزاری برای جلب ترحم به کار می‌روند تا ما از خودمان نپرسیم چرا دختربچه‌ای
باید کار کند و این دختر واقعا چه می‌خواهد؟
کار کودک نتیجه نابرابری‌های عظیم ساختاری
است و این چیزی است که باید از بین برود، نه تصویر کار کردن کودکان./ دستادست.
#سو_استفاده_از
_کودکان_ممنوع
ماهنامه رهائی زن سری سوم شماره نود و دو
http://rahaizanorg.blogspot.com/2021/03/rahaizan-shomareh-92.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر