نیمرخ
آوش مهربان
گزارش‌های متعدد از پایتخت و ولایت‌های مختلف افغانستان نشان می‌دهد
که گروه تروریستی طالبان از «تجاوز جنسی» به عنوان یک ابزار وحشیانه برای گسترش
وحشت و کنترل مردم به ویژه زنان استفاده می‌کنند.
یک منبع محلی از شهر کابل در گفت‌وگو با نیمرخ تأیید کرد که در ماه
اپریل ۲۰۲۲ میلادی در مربوطات حوزه ۱۸ شهر کابل، جنگجویان طالبان فاطمه ۲۰ ساله را شام از یک تکسی شهری پیاده کردند و فردای همان روز جنازه‌اش
را در نزدیکی خانه‌شان روی خیابان انداختند. ارچند خانواده‌ی فاطمه به خاطر «تهدیدی
که از طرف طالبان دریافت کرده»حاضر نشدند این موضوع رسانه‌ای شود، اما زنانی که
قبل از دفن، جسد فاطمه را «غسل» دادند، آثار شکنجه و «خفه‌شدگی با دست» در گردن او
را متوجه شدند.
توقیف‌خانه‌ها و زندان‌های طالبان یکی از اماکن خطرناک برای اعمال
خشونت است که در آنجا خشونت جسمی مثل شکنجه، خشونت روانی مثل توهین و تحقیر و
اعتراف اجباری، خشونت جنسی و حاد مثل تجاوز و قتل صورت می‌گیرد.
در آخرین مورد، روزنامه هشت صبح به تاریخ ۲۵ ثور یک گزارش از وضعیت زنان در زندان‌های گروه تروریستی طالبان در
سه ولایت شمالی کشور (فاریاب، جوزجان و سمنگان) منتشر کرد. در این گزارش آمده است
که طالبان زنانی را که با اتهام‌های مختلف گرفتار شده‌اند، بدون تشکیل پرونده‌ی
قضایی در زندان نگهداری می‌کنند. این زنان در داخل زندان‌ها شکنجه فزیکی و روانی می‌شوند،
مورد تجاوز جنسی قرار می‌گیرند، در صورت بروز مشکلات صحی مثل خونریزی به شفاخانه‌های
محلی منتقل و تحت نظارت جنگجویان این گروه تداوی و بعد به زندان بازگردانده می‌شوند.
در گزارش همچنان آمده است که شماری از این زنان شب‌ها به بیرون از زندان نیز برای
«رفع نیاز جنسی مقامات و فرماندهان طالبان» برده می‌شوند و قبل از طلوع آفتاب پس
به زندان منتقل می‌شوند. از این هم بدتر، زنانی که در اثر این تجاوزهای جنسی حمل می‌گیرند،
جنگجویان طالبان آنها را به شفاخانه‌های دولتی محل می‌برند، قابله‌ها و پرستاران
را مجبور می‌کنند که جنین این زنان را سقط کنند. ماجرا به اینجا هم ختم نمی‌شود،
پس از تکرار تجاوز و سقط جنین، در برخی موارد این زنان را در بیرون از زندان برده
به رگبار می‌بندند و سپس اداره‌های ملکی محل آنها را تحت نام «اجساد مجهول‌الهویه/ناشناس»
به خاک می‌سپارند.
اما خشونت جنسی طالبان علیه زنان تنها در داخل زندان‌ها و توقیف‌خانه‌ها
خلاصه نمی‌شود. گزارش‌هایی که در جریان حدود ۲۱ ماه اخیر منتشر شده، جنگجویان و مقام‌های سیاسی و فرماندهان نظامی این
گروه در سراسر افغانستان دست به خشونت جنسی زده‌اند. قضیه‌ی تجاوز جنسی سعید خوستی،
سخنگوی سراج‌الدین حقانی وزیر داخله گروه طالبان بر الهه دلاورزی و نکاح اجباری و
اختطاف او، قضیه‌ی وحشتناک و پرونده‌ی ضخیمی است که تا هنوز از سرنوشت الهه جزییاتی
در دست نیست.
قضایای از این دست زیاد است، بارها حمله طالبان بر خانه‌های مردم و
تجاوز جنسی بر زنان رسانه‌ای شده است. به تاریخ ۷ ثور، در شهر فیروزکوه، مرکز ولایت غور یک عضو طالبان به قصد تجاوز
جنسی بر زن جوانی به نام زرمینه به خانه‌ی او هجوم برد، وقتی زرمینه مقاومت کرد، توسط
طالب کشته شد. چند روز پیش‌تر از آن، دو جنگجوی طالبان در ولسوالی چاه‌آب ولایت
تخار بر یک دختر ۲۵ ساله که فرزند یک نظامی پیشین بود؛ تجاوز
کردند. در مورد دیگر در تخار، به تاریخ ۱۷ حوت ۱۴۰۱ خورشیدی دو عضو دیگر طالبان در ولسوالی سوزمه
قلعه وارد یک منزل مسکونی شدند بر یک زن و دو دختر ۱۲ و ۱۴ ساله‌اش تجاوز کردند. این‌گونه قضایا از تمام
ولایات افغانستان به رسانه‌ها گزارش شده است. خشونت جنسی طالبان علیه زنان را باید
از دو زاویه مطالعه کرد.
از نگاه اول، این‌گونه برداشت می‌شود که جنگجویان طالبان به عنوان
کسانی که در مدارس دینی به هدف انجام عملیات تروریستی آموزش دیده‌اند چیزی به غیر
از خشونت در سر ندارند. قتل انسان که بدترین نوع خشونت است، برای اعضای طالبان چیزی
شبیه سرگرمی و بخشی از رفتار عادی آنها به شمار می‌رود. طالبان حرف نمی‌زنند؛ می‌کشند.
بارها در کابل، هرات و دایکندی، در ایست‌های بازرسی جوانان را به جای صدا کردن برای
توقف، به رگبار بسته‌اند؛ کشتن زینب عبداللهی در دشت برچی کابل مصداق بارز این
رفتارهاست. پس از طالبان بعید نیست که برای رفع نیازهای جنسی خود نیز به خشونت
متوسل شوند.
از نگاه دیگر درمی‌یابیم که تجاوز جنسی به عنوان یکی از پالیسی‌های
خشن طالبان در سطح تصمیم‌گیری این گروه است.عبدالغنی حقبین یکی از مقام‌های نظامی
طالبان در قندهار که به جرم «زنا و لواط» زندانی شده بود، حدود ده روز قبل با
فرمان ملا هبت‌الله، رهبر گروه تروریستی طالبان از زندان رها شد و مورد استقبال
گرم اعضای این گروه قرار گرفت. اگرچه گزارش‌ها می‌رساند که این عضو طالبان نه به
خاطر «زنان و لواط» بلکه به خاطر «تجاوز بر یک زن» و در مورد دیگر «تجاوز بر یک
کودک پسر» زندانی شده بود.
رهایی این تروریست متجاوز دو پیام واضح داشت: اول اینکه طالبان خلاف
آنچه فضای زندگی را برای مردم عام محدود کرده و هر روز زنان و مردان را به اتهام
«زنا، لواط، عمل غیراخلاقی و تماس با نامحرم» در ملأ عام شلاق می‌زنند، اعضای خود
این گروه از محاکمه و مجازات برائت دارند. پیام دوم و وحشتناک فرمان رهبر طالبان
برای رهایی حقبین این بود که «تجاوز» بر زن و کودک در نزد این گروه «جرم» محسوب نمی‌شود.
این بخش نگران‌کننده‌ی موضوع خشونت جنسی اعضای طالبان است. زیرا آنها هم در زندان‌ها،
حوزه‌ها و توقیف‌خانه‌ها آزاد اند بدون هراس از پیگرد دست به خشونت جنسی بزنند و
هم در سطح جامعه.
واقعیت این است که طالبان همچنان که عرصه سیاسی را با قدرت نیروهای
انتحاری از آن خود کردند، اکنون در سطح جامعه نیز برای کنترل مردم و گسترش وحشت از
خشونت‌های حاد مثل قتل و تجاوز کار می‌گیرند. همانگونه که با «آسیب‌پذیر» دانستن
زنان، حقوق و آزادی‌های زنان را اهرمی برای بازی‌های سیاسی انتخاب کرده، خشونت جنسی
را نیز اهرمی برای گسترش وحشت و سرکوب شدید جامعه به کار می‌برند. طالبان نمی‌توانند
با صدور فرمان و شلاق بیش از ۱۵میلیون زن و دختر را در خانه حبس کنند،
ولی تلاش دارند تجاوز و خشونت جنسی را به عنوان ابزاری برای گسترش وحشت و کنترل
جامعه استفاده کنند. در فاجعه‌ای که گروه تروریستی طالبان در ولسوالی بلخاب ولایت
سرپل برای دستگیری مولوی مهدی به راه انداخت، مردم محل یکی از دلایل ترک سرزمین
شان را تهدید خشونت جنسی طالبان خواندند. آوارگان بلخاب که پس از چند هفته فرار از
کوه‌ها خود را به بلخ و بامیان رساندند واضح گفتند که «از ترس تجاوز جنسی طالبان»
بر زنان و کودکان‌شان بلخاب را ترک کرده‌اند.
https://rahaizanorg.blogspot.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر