محمد آصفی
جمهوری
اسلامی با اعدام مجید کاظمی، صالح میرهاشمی و سعید یعقوبی (متهمان پرونده «خانه اصفهان») نشان داده که
سیاست‌های چهل و چهارساله سرکوب و کشتار مخالفان کوچکترین تغییری نداشته است.
حکومت
در واکنش به اعتراضات اخیر ایران پیش از این، مجیدرضا رهنورد، محسن شکاری ،
محمدمهدی کرمی و محمد حسینی را هم اعدام کرده بود و اعدام راهکار همیشگی حکومت
برای ترساندن معترضان و انتقام و کینه جویی از آن‌ها است که سابقه طولانی در تاریخ
جمهوری اسلامی دارد.
ولی این اعدام‌ها در
انقلاب زن زندگی آزادی نتیجه معکوس خواهد داشت و به‌جای فرونشاندن این سیل خروشان، بر شدت آن می افزایند و نمک بر
زخم های، مادران دارغدار و پدرانی که از بار غم کمر شان خم شد می ریزد.
اعدام و تهدید برخی از دستگیرشدگان به اعدام از آغاز اعتراضات پس از بازداشت و
مرگ مهسا (ژینا) امینی در بازداشت گشت ارشاد «یکی از ابزارها برای خواباندن آتش
انقلابی و ایجاد هراس در دل مردم، در دستور کار حکومت قرار گرفته است.
«مهم نیست عنوان اتهامی محاکمان چه باشد.
از اتهام قاچاق مواد مخدر تا قتل و محاربه. این محکومان به ویژه بازداشتی‌های
اعتراضات اخیر حتی از یک دادرسی عادلانه هم محروم بوده‌اند و با محاکمات اختصاری و
بدون شفاف سازی در مورد نحوه رسیدگی به پرونده ها و وکلای تسخیری روبرو بوده‌اند.
دادگاه
مرجعی است که باید در آن بر اساس قوانین دادرسی عادلانه به «داد» شهروندان رسیدگی شود، اما آن‌چه عملا در پرونده متهمان سیاسی
وعقیدتی و فعالان مدنی در محاکم قضاوت اسلامی و یا شعبات تجدیدنظر مستقر در
ساختمان محاکم انقلاب می‌بینیم، در واقع دادگاه نیست، محکمه است؛ یعنی محلی صرفا
برای صدور حکم. در واقع باید گفت این دادگاه ها مکانی ست که از قبل، احکامی
برای سلب حق حیات کلید زده شده است.
در
حکومت اسلامی، اعدام یکی ازابزار سرکوب و جنایت و کشتارانسان هاست. بسیاری از
زندانیان و محکومین در زندان ها زیر شکنجه به قتل میرسند و یا توسط ارازل و اوباشی
که توسط مقامات زندان اجیر شده اند، در درگیری های ساختگی، زندانیان سیاسی و
معترضان را به قتل می رسانند. جنایت های حکومت تمامی ندارند، در اعتراضات اخیر،
بسیاری از زندانیان معترض بعد از آزادی به طرز مشکوکی، یا میمیرند و یا خودکشی می کنند و که ناشی از
خوراندن داروهایی توهم زا و یا دستگیرشدگانی که سربه نیست می شوند.
مسبب
اصلی تمام این جنایت ها حاکمیت است.
وظیفه ماست که اولا صدای زندانیان و اسرایمان
باشیم و ثانیا در مقابل این جنایات سکوت نکنیم . باید درمقابل این جنایت صف بندی و سازمان دهی کنیم، تنها راه نجات عزیزان
در اسارتمان و پایان دادن به این جنایت و کشتار و جلوگیری از نسل کشی و اعدام،
پایان دادن به کل نظام و حاکمیت با تمام قوانین قرون وسطایی اش است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر