ه.ش. ۱۳۹۱ اسفند ۱۱, جمعه
مينا زرين
ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺍﻧﺪﻱ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪﺑﻮﺩ. ﮔﻮﻳﻲ ﻣﺎﻩﻫﺎﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ
ﺩﻫﺸﺘﻨﺎﻙ ﻭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺭﻳﺰ ﻭﺩﺭﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﻭﺭﻭﺩ ﻧﻴّﺮﻩ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﻨﻮﻉ ﺟﺎﻟﺒﻲ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﺏﺟﻮﺵ، ﭘﺘﻮﻫﺎﺭﺍ ﭘﻬﻦ
ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻧﻴّﺮﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﭘﺘﻮﻱ ﺧﻮﺩﺭﺍﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﺪ.
ﭘﺘﻮﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻢ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺘﻮﻱ ﺳﺮﺑﺎﺯﻱ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻘﻴﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﻮﺷﻪﺍﻱ
ﻣﺮﺗﺐ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ. ﻭﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎﺭﺑﻮﺩ. ﺁﻟﻮ ﭘﻠﻮ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎﻩﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ، ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ ﻟﺬﺕﺩﺍﺷﺖ.
ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ، ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻦ
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻢ. ﺯﻳﺎﺩ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻴﻢ. ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ ﺷﻮﻳﻢ. ﻧﻴّﺮﻩ ﻛﺎﻣﻼ" ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺑﻮﺩ. ﺑﺴﻴﺎﺭ
ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻧﺠﺲ ﻭ ﭘﺎﻛﻲ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭﺳﻌﻲﻣﻲﻛﺮﺩ ﺧﻂ ﻭ ﻣﺮﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ
ﻣﻦ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻭﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ١٠ ﺗﺎ ١١/٥ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ.
ﻭﺭﺯﺵﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﻣﻲ ﺷﻬﺪﺍﻱ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺍﺳﻢﮔﺬﺍﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﻛﻪﺍﺳﻢ ﺻﻔﺎﻳﻲ ﻓﺮﺍﻫﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﺭﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻭﺭﺯﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﻭﻟﻲ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺶ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻐﻠﻲ، ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭﺭﺯﺵ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﻭﺭﺯﺵ ﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺻﻔﺎﻳﻲ
ﻓﺮﺍﻫﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡﻧﻤﻲﺩﺍﺩ. ﻣﻦ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪﺩﺭ ﺑﻨﺪ ٤ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ
ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼﺕ ﺁﻥﻫﺎ ﻭ ﺧﻄﻲ ﻛﻪﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ ﺑﺎﻳﻜﻮﺕ ﻭ ﺩﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﭼﭗﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﺱ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭﻫﻴﭻ ﺯﻣﻴﻨﻪﺍﻱ،
ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩﻡ. ﻋﺪﻩﺍﻱ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﻪﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﺎﻳﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻛﺎﺭ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﻲ
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﻲﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺳﺨﺖ، ﺷﺪﺕ ﺑﺎﻳﻜﻮﺕ ﻛﻢﺭﻧﮓﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻐﻠﻲ ﺭﺍﺑﻄﻪﺍﺵ
ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﻗﻴﻘﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺳﻌﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻢ، ﺑﻠﻜﻪﺑﺎ
ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻭ ﺭﻭﺵ ﺩﺭﺳﺖ ﺳﻌﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻗﺎﻧﻌﺶ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﮊﻳﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ... ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻲ ﻫﻢ
ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﺭﺍﺿﻲ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ٣ ﺭﻭﺯﻫﺎ،ﻋﺼﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎﻡﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺩﺍﺩﺯﺩ: "ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ، ﻓﻠﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩﺯﻳﺮ ﺩﺭ!"
ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﻨﻴﺪﻩﺍﻡ. ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮﺩﺑﻪﻣﺎﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺑﺪﻫﻨﺪ؟! ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﺧﺸﻦ
ﻭ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻙ ﺁﻥﻫﺎﻛﺠﺎ،ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺩﺍﺩﻥ ﻛﺠﺎ؟!
ﻓﻠﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻫﻮﻝ ﻭ ﻭﻟﻊ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ. ﻧﻴّﺮﻩ ﻧﻈﺮﺵ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ: "ﺭﮊﻳﻢ
ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﺎ ﻭ ﻛﻼ" ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺶ ﺭﮊﻳﻢ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ." ﺑﻪﻧﻈﺮﻡ ﻓﻜﺮﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ
ﻣﺴﺨﺮﻩﺁﻣﻴﺰ ﺑﻮﺩ، ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺤﺚ ﻛﻨﻢ. ﺑﺤﺚ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲﺑﺮﺩ، ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﻳﻚ ﻗﺪﻡﻫﻢ ﺑﻪﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﺧﻼﺻﻪﻓﻘﻂ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﻜﻮﺕ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲﺍﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
"ﺍﻳﻦﻃﻮﺭﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ!"
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺯﻥ ﺳﻴﻪﭼﺮﺩﻩﺍﻱ ﻛﻪﺑﻪﻏﺎﻳﺖ ﺯﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ
ﻫﻤﻴﻦ ﺯﺷﺘﻲ ﺍﺯﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡﺑﮕﻴﺮﺩ، ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﻲﻫﺎﻱﻫﻤﻴﺸﮕﻲﺍﺵ ﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:" ١٥ ﺭﻳﺎﻝ!"
ﭘﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻬﺶﺩﺍﺩﻡ. ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮﺍﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﻫﻮﻝ ﻧﺸﻮ! ﻓﺮﺩﺍﻫﻢ
ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﻣﻲﺁﻭﺭﻳﻢ."
ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻡ، ﻣﺎﻝ ﭘﺮﻳﺮﻭﺯﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺭﺍ
ﺳﻄﺮ ﺑﻪ ﺳﻄﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ. ﻫﻴﭻ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺑﻪﺍﺩﺍﻣﻪﺍﺵ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺣﻔﻆﻛﻨﻢ. ﻧﻴّﺮﻩﺯﻳﺎﺩﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻛﻤﻲ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩ
ﻭ ﻧﻈﺮﺵ ﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﺧﺒﺮﻱﻛﻪﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺳﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺟﻠﺐ ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ: " ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﻴﻠﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪﻣﺮﺩﻡﺑﻴﺶ
ﺍﺯﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﺴﺎﺭﺕ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ."
ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ: "ﭼﺮﺍ؟!"
ﭼﺮﺍﻳﻲ ﻛﻪﺑﺮﺍﻳﻢ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﺍﻧﻪﺑﻮﺩ. ﭼﻪﻃﻮﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻓﻜﺮ
ﻛﻨﺪ؟ﮔﻔﺖ: "ﭼﻨﺎﻥ ﺧﺴﺎﺭﺕ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻪ .ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩﻛﻨﻨﺪ."
- ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺎﺿﺮﻱﺑﻪﻗﻴﻤﺖ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺟﺎﻧﺸﺎﻥ، ﻣﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﻮﻳﻢ؟!
ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪﻗﻬﺮﻣﺎﻥ
ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺳﻜﻮﺕ ﺣﻜﻢﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ. ﭼﻪﻃﻮﺭﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺷﺖ؟... ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﺩﺭ ﺣﻴﻄﻪﺑﺴﻴﺎﺭﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻭ ﺩﺭ
ﺣﻴﻄﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻭ ﺧﺒﺮﻫﺎﻱﺗﺎﺯﻩ ﺑﻨﺪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺣﻔﻆﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺎﺗﻲ ﺍﺯﺭﻭﺯﺩﺭﺯﻳﺮ ﺩﺭﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺯﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﺷﻨﻮﺩ
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮﻳﻢ. ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﻛﻢ ﻭ ﻛﻴﻔﺶ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪﻧﺸﺪﻳﻢ. ﺭﻭﺯﺑﻌﺪ ﻛﻪﺩﻭﺷﻨﺒﻪﺑﻮﺩ، ﺳﺎﻋﺖ ١٠ ﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ
ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱﺭﻭ ﺑﻪﻧﻴّﺮﻩﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:
"ﻣﻼﻗﺎﺕ! ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ!"
ﻣﺎ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺷﺎﺩﻱ ﭘﺸﺖ ﺷﺎﺩﻱ! ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ!
ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺮﺩﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩ. ﻧﻴّﺮﻩ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﭼﺎﺩﺭ، ﺭﻭﺳﺮﻱ، ﺟﻮﺭﺍﺏ ﻭ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻛﻠﻔﺖ. ﺍﻭ ﺳﺮﻳﻊ ﭘﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺻﺎﺑﻮﻥ
ﺯﺩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻤﻴﺰﻱ ﺑﻪﺗﻦ ﻛﺮﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻣﺎﺩﻩﺷﺪﻥ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪﺑﻪﻣﻼﻗﺎﺕ
ﻣﻲﺭﻭﺩ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭﺗﺎﺯﻩﺍﻱ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻣﺪﺗﻲ
ﻧﻴّﺮﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻪﻣﻼﻗﺎﺗﺶﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻱﺑﺴﻴﺎﺭﻱﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻛﻪ
ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ؟
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ، ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﭘﺮﻛﺸﻴﺪﻡ.
ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺩﻝﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡ. ﭘﻮﺷﻴﺪﻡ. ﺷﺎﺩ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭﺑﻪﺭﺍﻫﺮﻭ ﺭفنم ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﺑﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩﻫﻢﺳﻠﻮﻟﻲ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ
ﭘﺎﻳﻪﺩﻭﺳﺘﻲﻣﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﺑﻮﺩﻡﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻳﺮ ﻫﺸﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ.
ﺳﻜﻮﺕ ﺑﺪﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪﺍﻱ، ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺗﻜﺎﻥﺧﻮﺭﺩﻥ
ﺍﺯ ﺟﺎ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮﻓﻪﺍﻱ ﻳﺎ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮﺩ،ﺩﺳﺖ ﺍﺯﭘﺎﺩﺭﺍﺯﺗﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ! ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ
ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺗﺎ ﺧﻼﻑ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮔﻮﻳﻲ ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﻧﺪﻳﺪﻣﺸﺎﻥ. ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ،
ﻧﺎﺩﺭﻱ ﮔﻔﺖ: "ﻣﻦ ﻣﻲﺁﻳﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻫﺮ ﻛﺲ، ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻳﻮﺍﺵ، ﺍﺳﻤﺘﺎﻥ ﺭﺍﺩﺭﮔﻮﺷﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ."
ﻣﺎﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭﺭﺍﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ. ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﺍﺳﻤﺖ؟"
ﻗﺪِ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﺑﻘﻪﺑﺪﻱ ﻛﻪﺭﻭﺯ ﻭﺭﻭﺩﻡﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺑﻮﺩﻡ، ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ!
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﮔﻔﺖ: "ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺩﺑﮕﻲ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ.
ﺗﻮ ﻣﻌﺮﻭﻑﻫﺴﺘﻲ."
ﺑﻪﺧﻮﺩﻡﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻌﺮﻭﻑ؟! ﻭﺍ! ﻣﮕﻪ ﭼﻜﺎﺭﻛﺮﺩﻩﺍﻡ؟
ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻭﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱﻛﻪﻧﻈﺮﻡﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩ،ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ
ﺑﻮﺩ. ﺑﺴﻴﺎﺭﺗﻨﮓ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ" ﻳﻚ ﻧﻔﺮﻩ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ: ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ،ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﻢ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ...
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﺮﺍﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮓ ﻭ
ﺳﺮﺗﺎﺳﺮﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ، ﺭﺍﻫﺮﻭﻱ ﺑﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻓﻀﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺘﺮﻝ
ﻣﻼﻗﺎﺕ، ﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﻮﺩ.
ﮔﻔﺘﻨﺪ: "ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ!"
ﻣﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ: "ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻴﺐﺗﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺣﻖ
ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ. ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻭ ﻗﻄﻊ ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﻤﺎﻥ!" ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻗﻄﻊ ﺻﺪﺍ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ، ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪﺑﺎ
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﺪ.
ﺑﺎ ﻗﻄﻊ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﻮﺭﺩﻫﻨﺪﻩﻛﻪﻳﻚ ﻣﺮﺩﺑﻮﺩ؛ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺷﺪﻧﺪ.
ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡﺭﺍﺩﻳﺪﻡ. ﺗﺎ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ! ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻡ. ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ.
ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻮﺳﻴﺪﻡ. ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺑﻢ ﺳﻼﻡ ﮔﻔﺘﻢ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻫﻨﻮﺯ ﺻﺪﺍ ﻭﺻﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺻﻞ
ﺻﺪﺍ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝﭘﺮﺳﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺍﺷﻚ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺣﻠﻘﻪﺯﺩ. ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪﭘﺸﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
"ﻧﻪ! ﺁﻗﺎﺟﺎﻥ، ﭘﻴﺶ ﺍﻳﻦﻫﺎﮔﺮﻳﻪﻧﻜﻦ."
ﻣﺎﺩﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﭼﻜﺎﺭﻛﺮﺩﻱ، ﺁﻭﺭﺩﻧﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎ؟ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻤﺎﺭﻫﺒﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ
ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺷﻮﺭﺵ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﺪ؟"
ﺑﺎﻋﻼﻣﺖ ﺳﺮ ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ!"
ﻣﺎﺩﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﻏﺬﺍ ﺑﻬﺘﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ؟ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﻱ،ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﭼﻲ؟"
- ﺩﻳﺸﺐ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺩﺍﺩﻧﺪ.
- ﺩﺭﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ، ﭘﺎﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍﺯﻧﺠﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ... ﺑﺮﻭ ﻋﻘﺐ ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ
ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ!
ﻳﻚ ﻗﺪﻡﻋﻘﺐ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﮔﻴﺮ
ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﻢ. ﻳﻚ ﻗﺪﻡﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻦ،ﻋﻮﺍﻗﺒﺶ ﺍﺯﻗﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ! ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ
ﻧﺸﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻡ، ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻫﻢ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎﻥ
ﺑﻮﺩ. ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﻱ ﺧﻂ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﺍ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺧﻄﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺮﻛﻲ
ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﻢ؛ ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﭘﺮﻭﻳﺰ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ
ﺑﺪﺍﻧﺪ. ﻛﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺁﻳﻲ؟"
- ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﺎﻥ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﻚﺳﺎﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﻱ ﺑﻪﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪﺍﻡ؛ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ، ﺣﺎﻻﻫﺎ
ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ. ﭘﺮﻭﻳﺰ ﻫﻢ ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻴﻢ.
- ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﺑﻪﺗﻮ ﻋﻼﻗﻪﺩﺍﺭﺩ. ﻫﻤﺶﺯﻧﮓ ﻣﻲﺯﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ.
- ﻣﺎﻣﺎﻥ، ﺑﻬﺶ ﺳﻼﻡﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺍﻭ ﻛﺎﻣﻼ" ﺁﺯﺍﺩﺍﺳﺖ. ﺯﻧﺪﮔﻴﺶﺭﺍ
ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﻨﺪ.
ﺑﻐﺾﮔﻠﻮﻳﻢ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪﻣﻦ ﺍﺯﺗﻪﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ
ﻧﻤﻲﺯﻧﻢ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﺍﺩ: "ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻳﻚﺳﺎﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﻱ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻱﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻪﺑﻴﺎﺩ ﺧﻮﻧﻪﻣﺎ."
ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪﻛﻨﻢ ﻛﻪﺍﻳﻨﺠﺎ
ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﺎﺩﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻣﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺘﻢ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪﺁﻧﺠﺎﺭﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻳﻢ... ﻫﻤﻪﺍﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ
ﺑﻪﻣﻦ ﻭ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡﺯﻳﺎﺩﻱ ﮔﺬﺍﺷﺖ."
ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﻳﺎﺩﺵ ﻛﺮﺩﻡ، ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩﻛﻪﻫﻤﺪﻳﮕﺮ
ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻴﻢ. ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺩﺭﺍﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﺠﺪﺩﺍ" ﺗﻜﺮﺍﺭﻛﺮﺩﻡ: "ﺑﻪﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ..."
ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﻣﺎﺩﺭﻡﺗﻜﻪﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭﻛﺮﺩ: "ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ
ﻛﻦ!"
ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺯﻛﺎﺑﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻲﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﻠﻮﻝ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡﻏﺮﻕ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪﻣﺮﺩﻱ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﻣﮕﺮ ﺑﻪﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺗﺮﻛﻲ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻥ؟!"
- ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺻﻼ" ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ. ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﻛﻪﺗﻮﺍﺑﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ
ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺗﻮﺍﺏﺗﺮﻙ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.
ﺧﻮﺩﻡﺍﺯ ﺣﺮﻓﻢ ﺧﻨﺪﻩﺍﻡﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ. ﺗﻮﺍﺏﺗﺮﻙ! ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻣﺮﺩﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ:
"ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﺑﺰﻥ!"
ﺁﻥﺭﺍ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻔﺖ ﻭ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﺩﻥ
ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ، ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻛﻮﺑﻴﺪ. ﺑﺮﻕ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭘﺮﻳﺪ. ﺳﺮﻡﮔﻴﺞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻛﻨﻢ.
ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﺑﻪﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻛﺎﻓﻲ ﮔﻴﺞ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺿﺮﺑﻪﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﮔﻴﺠﻲ ﺭﺍ ﺻﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﺮﺩ. ﺳﺮﻡ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﺯ
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺟﺮﻗﻪﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﺮﻳﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﺮﺍ ﺑﻪﻧﺎﺩﺭﻱﺩﺍﺩ. ﺍﻭ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻴﻪ؟"
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮﺩ: "ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ!"
ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻡ. ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺯﻋﺰﻳﺰﺍﻧﻢ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻡ،
ﺍﻣﺎ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻛﻪﻫﺮ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﺖ، ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻳﻦ ﺟﺮﻡ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ
ﺷﺪ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ، ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺲ.
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﻲﺍﻡ ﺧﺒﺮﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ
ﺷﺪﻡ، ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﻋﺎﺩﻱ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺭﺍﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺩﺍﺩﻥ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻮﻝ
ﻧﻜﺸﻴﺪ، ﺣﺘﻲ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﺑﺎﻃﻠﻪﺭﺍﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﺷﺐﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺟﻤﻌﻪ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﺯﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﺮﺱ ﻭﺩﻟﻬﺮﻩ
ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﻧﻴّﺮﻩ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﻃﻮﺭﻱ ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺤﻨﺎﻱ ﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ." ﺍﻳﻦ ﻃﺮﺡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ
ﺧﻨﺪﻩﺩﺍﺭﻱ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺑﺮﺩﻳﻢ. ﻛﻠـﻲ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﺎﻻﺕ، ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺎﻑﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻻﺕﺩﺭﺭﻭﻱﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﺍﺯﺑﻜﺸﻴﻢ ﻛﻪﻫﻴﭻ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻲ
ﺍﺯﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ. ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﭘﺘﻮﻫﺎﺭﺍﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪﻱ ﺑﻪﺩﻡﺩﺭ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩ
ﺑﻪﭘﺘﻮ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻛﻪﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﺴﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮ ﻭ ﺁﺛﺎﺭﻱ ﺍﺯ "ﺟﺮﻡﻣﺎﻥ"
ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ. ﻧﻴﺮﻩ ﻭﻗﺘﻲ ﺯﻳﺮ ﭘﺘﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻈﺎﺭﻩﮔﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ، ﺻﺤﻨﻪ ﺧﻨﺪﻩﺩﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺍﻭ ﺗﭙﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻲ ﺍﺯﺩﺳﺘﺶ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻡ. ﻧﻴﺮﻩ
ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺭﺷﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ" ﺩﺭﻳﭽﻪﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻭﻝ ﺑﻪﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﺸﻢﻫﺎﻱ ﺑﺎﺑﺎﻏﻮﺭﻱ ﻭ
ﻛﻮﺭﻡﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﺁﻥﻫﺎﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪﺯﻥ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﻣﺮﺩ؟!
ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯﻓﺮﺩﺍ ﻭﺭﺯﺵ ﺭﺍﺯﻳﺎﺩﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎﻫﻴﻜﻠﻢ ﺭﺍ ﻻﻏﺮ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﺍﺏ
ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ."
ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﭘﺘﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺭﻭﻳﻤﺎﻥ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻴﻢ. ﺳﻪ ﺗﺎ
ﭘﺘﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﻓﻘﻲ ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ﻣﺸﺘﺮﻛﺎ" ﺍﺯ ﭘﺘﻮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻋﻮﺍﻗﺒﺶ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ
ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﻨﻨﺪ، ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺭﺍ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻛﻨﻴﻢ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻳﻦ
"ﻧﻘﺾ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ"ﻫﺎ، ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻼﻕ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭﮔﻴﺮﻱﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ، ﺑﻴﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﻭ ﺷﻼﻕ
ﺩﺭﻋﻤﻞ ﺩﻭﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ.
ﻣﺜﻞ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺩ ﻟﻌﻨﺘﻲ
ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎﺯﺍﻧﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﭼﻪﻛﻨﻢ؟! ﻛﻠﻲ ﺳﺮِﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ
ﺧﻮﺍﺏ ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪﺍﻱ ﻧﺎﻡﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﺭﺍﺯﻛﺶ، ﭘﺎﻫﺎﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﻥﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﺯﺯﺍﻧﻮ ﺧﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ
ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪﺩﺭﻣﻲﺁﻣﺪﻳﻢ. ﻫﻤﻴﺸﻪﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱﺑﻮﺩﻡ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻫﻴﺰ، ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺑﻪﺩﺭﺳﺘﻲ ﺷﺐﻫﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ. ﻻﻣﭗ
ﻟﻌﻨﺘﻲ، ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ. ﭼﻪﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺯﺟﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺮﻱ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ، ﭼﻮﻥ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺎﺷﻢ. ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻫﻢ ﻛﻪﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺗﺎ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺒﺮﺩ، ﻓﻠﺸﻲ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ
ﻗﺒﻠﻪﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻓﻠﺶ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﻡ. ﭘﻨﺪﺍﺭﻱ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﻠﻮﻝ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺶ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭼﻘﺪﺭ ﺟﺎﻟﺐ! ﻧﻤﺎﺯ،
ﻗﺒﻠﻪ،ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ، ﺳﺮﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻠﻪ
ﻛﻴﻨﻪ ﻣﻲﻭﺭﺯﻳﺪﻡ. ﻋﺼﺮ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ، ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﺩﺭﺭﺍﻫﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﻭ ﻧﻴّﺮﻩ ﺑﺎﻫﻢ ﺩﺭﺍﺗﺎﻕ
ﻗﺪﻡﻣﻲﺯﺩﻳﻢ. ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﻲﺍﻡﮔﻔﺖ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺳﺖﺷﻮﻳﻲ ﺑﺮﻭﺩ. ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ. ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪﺭﻭﻳﻢ ﺑﻪﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﭽﻪﺩﺭ ﺑﻮﺩ
ﻛﻪﺍﮔﺮ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎ" ﺩﺭﻳﭽﻪﺑﺎﺯ ﺷﺪ، ﻧﻴّﺮﻩﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﻴّﺮﻩﻛﺎﺭﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻗﺪﻡﺯﺩﻥ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪﺩﺭﻳﭽﻪﺑﺎﺯ
ﺷﺪ. ﺩﻭ ﻣﺮﺩﺭﻳﺸﻮ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ، ﺩﺭﻳﭽﻪﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﻭﺣﺸﺖ ﺗﻤﺎﻡ
ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ: ﻭﺍﻱ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻳﮕﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻴﻢ؟ﻣﻦ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺷﺪﻩﺍﻡ، ﺣﻜﻢ
ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ ﻭﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﻱ، ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﺷﺪﻡ. ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻢ
ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺸﻮﻧﺪ، ﭼﻪﻛﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ، ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﻧﻴّﺮﻩ
ﺳﺮﺵ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮﺧﻮﺭﻩﻫﺎﻱ ﻣﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻣﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺮﻑﺯﺩﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻴﻎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ: ﻭﺍﻱ! ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺩﺭﻳﭽﻪﺑﺎﺯ ﺷﺪ.
ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺳﺮﻳﻊ ﺩﺭﻳﭽﻪﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ
ﺑﺎﺭ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪﺩﻭﺭ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺭﻓﺘﻦ ﺁﻥﻫﺎ، ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻧﻴّﺮﻩ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻐﻞ ﺗﻤﺎﺱ ﮔﺮﻓﺖ.
ﻣﺎﺟﺮﺍﺭﺍﮔﻔﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥﻫﺎﻫﻤﻴﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ؟ﺁﻥﻫﺎﮔﻔﺘﻨﺪ: "ﻧﻪ."
ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ، ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝِﻫﺮﺟﻤﻌﻪﻣﺮﺩﺍﻥ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻏﺬﺍ ﺑﻪﻣﺎ
ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ. ﭼﺎﺩﺭ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺯﻳﺎﺩ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﻜﺮﺩﻡﺑﻬﺸﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩﻛﻨﻢ. ﺁﻥﻫﺎﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ
ﻏﺬﺍﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺗﺨﻢﻣﺮﻍ ﻭ ﺳﻴﺐﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻧﻤﻚ ﻭ ﭘﻨﻴﺮ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ، ﻭ ﺩﺭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻬﺎﺭﺗﺨﻢﻣﺮﻍ ﺑﻪﻋﻼﻭﻩ ﺳﻴﺐﺯﻣﻴﻨﻲ
ﺭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﻡ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩﺑﻮﺩ. ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪﻗﺪﻡﺯﺩﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ. ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﻭﺯ ﺣﺮﻑﺯﺩﻳﻢ.
ﻧﻴّﺮﻩﮔﻔﺖ: "ﻣﻦ ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﻪﺭﺋﻴﺲﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ."
ﺩﻻﻳﻞ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪﺭﺍﮔﻮﺵﺯﺩ ﻛﺮﺩﻡ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ
ﻣﺎﺟﺮﺍﮔﺬﺷﺖ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﺭﺍ ﺑﺎﺯﻣﻲﻛﺮﺩﻭ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺣﺠﺎﺏ!"
ﻣﺎ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻳﻢ. "ﺻﺒﺤﻲ" ﺭﺋﻴﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ
ﺑﻮﺩ. ﻳﻚ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﺟﺎﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺳﺖ؟ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻱﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎﮔﺮﻡﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱﺁﻥ ﻃﺮﻑﻧﻴﺴﺖ؟"
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏﻫﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﺎ، ﻧﻴّﺮﻩﮔﻔﺖ: "ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪﻛﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﺯﻥ
ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﺩﻭﺑﺎﺭﺩﺭﻳﭽﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥﻛﻪﻣﺎ ﻓﻼﺷﻲ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎ" ﻛﺎﺭﻱﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻴﻢ."
ﺻﺒﺤﻲ ﮔﻔﺖ: "ﺷﻤﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺻﻼ" ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﻣﻜﺎﻥ
ﻧﺪﺍﺭﺩﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ."
ﻧﻴّﺮﻩﺩﺍﺷﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ، ﻣﻦ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻢ
ﻭﻟﻲ ﻣﺎﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻳﻢ..."
ﻣﻦ ﻳﻮﺍﺷﻜﻲ، ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥﻛﻪ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﺒﻴﻨﺪ، ﭘﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻛﻮﺑﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺣﺮﻑ
ﻧﺰﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ.
ﺻﺒﺤﻲ ﮔﻔﺖ: "ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺑﻪﺑﻌﺪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱﺯﻥ ﺷﺒﺎﻧﻪﺭﻭﺯﻱ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ
ﺑﻮﺩ."
ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺭﻓﺘﻦ ﺭﺋﻴﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﻧﻴّﺮﻩ ﮔﻔﺖ: "ﺩﻳﺪﻱ ﻣﺎﺭﺍﻛﻮﺭ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺩ؟!
ﺍﺻﻼ" ﺑﻪﻃﻮﺭﻛﺎﻣﻞ ﺯﺩ ﺯﻳﺮﺵ! ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﻭﺟﻮ ﺩﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ."
ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ
ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﻳﻚ ﺭﻭﺯﺩﺭﻳﭽﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﻲﺍﻡﮔﻔﺘﻨﺪ،ﻛﻠﻴﻪ ﻭﺳﺎﻳﻠﺶﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ.
ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻳﻢ. ﺑﻠﻪ! ﺑﻮﻱ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ. ﺩﻳﮕﺮ
ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻜﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻛﻤﻚ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻭﺳﺎﻳﻠﺶ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭﻛﻨﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪﺍﺧﺘﻼﻑ ﻧﻈﺮ ﺑﻪﻫﻢ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺩﻟﻢ
ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮﺵ ﺷﺎﻧﺴﻲ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺯﻫﻲ ﺧﻴﺎﻝ
ﺑﺎﻃﻞ! ﻧﻴّﺮﻩ ﺍﺯﻣﻦ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮﺩ. ﺣﺪﺱ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺑﻮﺩ. ﻧﻴّﺮﻩ ﻭ ﻫﻢﺑﻨﺪﻱﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪﻭﺟﻮﺩﺁﻭﺭﺩﻥ ﺗﺸﻜﻴﻼﺕﺩﺭﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎﺭ
ﻭ ﺗﻤﺎﻡﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﻪﺍﻳﻦﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺁﺧﺮ ﺁﺭﺯﻭﻱ. ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻳﺪﻥ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍﻛﺮﺩﻳﻢ
ادامه دارد...
ماهنامه رهایی زن سری سوم شماره پنجاهم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر