نیمه اول سال ۹۵ را در حالی به پایان بردیم که قلبهایمان لبریز درد و یاد اعدام شدگان پرشمار است . اعدامهای دسته جمعی و بی رحمانه که یاداورد کشتار تابستان ۶۷ خاوران بود .
علی رغم وعده های تو خالی دولت روحانی به رعایت حقوق بشر ، شاهد زندانی شدن ، احکام سنگین بی تناسب با جرم های مبهم و نسبت های ناروا ، و اجرای اعدامهای در ملا عام و دسته جمعی مخفیانه و هولناک بسیاری بودیم .
زندانیان جوانی که در دادگاههای چند دقیقه ای و بدون رعایت حقوق اولیه انسانی و بدون حضور وکیل مدافع اگاه به پرونده و اجازه دفاع با حکم قاضیانی چون صلواتی و مقیسه ای به سالیان طولانی زندان و اعدام محکوم شدند .
فعالان اهل سنت کرد که در اقدامی مشابه نسل کشی عقیدتی و قومی سال ۶۷ در حالی به پای چوبه های دار برده شدند که انها و خانواده هایشان حتی از تماس و دیدار لحظه اخر محروم شدند ، خانوادهایی که بجای در آغوش اخر گرفتن فرزندانشان دربدر نشانی از گور و جنازه های انان شدند و حتی مزار انها را به درستی در نیافتند .
قساوت و ددمنشی در نحوه اجرای حکم اعدام انها و اطلاع رسانی ماوقع به خانواده و بازماندگان قربانیان که ابتدا به انها گفتند برای دیدار اخر بیایید و در میانه راه گفتند که برای تحویل اجساد بروید شکی دردناک چون خبر خود اعدام به انها وارد کرد و سردرگمی های بعد از ان برای یافتن جسد و مزار عزیزانشان بار دیگر نشان داد که جمهوری اسلامی همان رویه از اغاز انقلاب تا اعدامهای سال ۶۷ و بی نشانهای گورستان خاوران را ادامه می دهد و ستمکاری و قساوت را تا به حدی که در ایین شرع و قانون اساسی خود جمهوری اسلامی هم مغایر اخلاق و قانون است را چون ۳۷ سال گذشته پیشه کار خود قرار داده و دنبال می کند .
دریغا دریغ که بهترین بهترین جوانان و مردان و زنان سرزمین ما توسط دژخیمان رژیم به دام زندانها و به کام مرگ فرستاده شدند .
من به نوبه خود به تمامی هم میهنان وبازماندگان این فجایع دهشتناک تسلیت عرض می نمایم و امیدوارم به زودی شاهد برچیده شدن این سیستم مرگ و وحشت و زندان و آزار در ایران باشیم .
یاد و راهشان گرامی و پایدار است
ندا حسینی
ماهنامه رهایی زن سری سوم شماره پنجاهم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر