زنان افغانستان مدتی است کمپاین جدیدی را علیه گروه تروریستی طالبان
راه‌اندازی کرده‌اند: «از خانه تا خیابان، برای سرنگونی طالبان».
این کمپاین پس از منع شدن کار زنان در سازمان‌های داخلی و بین‌المللی
و تحصیل زنان در دانشگاه‌ها و تمام مراکز آموزشی دولتی و خصوصی راه‌اندازی شد و
هنوز ادامه دارد.
زنان افغانستان تاکنون به صورت گسترده به این کمپاین پیوسته‌اند و با
ضبط ویدیوهای اعتراضی در فضاهای سربسته، به آپارتاید جنسیتی گروه طالبان علیه
زنان، اعتراض کرده‌اند.
زنانی که به این کمپاین پیوسته‌اند، دارای مشاغل و جایگاه مختلف
اجتماعی بوده‌اند که اکنون توسط گروه تروریستی طالبان خانه‌نشین شده‌اند؛ معلم،
فعال مدنی، کارمند سازمان‌های بین‌المللی و روزنامه‌نگار.
این زنان در ویدیوهایی که در شبکه‌های اجتماعی و با استفاده از کمپاین
از خانه تا خیابان منتشر کرده‌اند، در مورد فعالیت، جایگاه اجتماعی و وضعیت زندگی
خود صحبت می‌کنند.
شماری از مردان نیز با ضبط ویدیوهای اعتراضی، به این کمپاین پیوسته،
نسبت به محدودیت‌های گروه طالبان علیه زنان اعتراض کرده و همبستگی خود را با زنان
معترض افغانستان نشان داده‌اند.
در این گزارش تفاوت‌های کمپاین از خانه تا خیابان با کمپاین‌های
اعتراضی پیش از آن و تغییراتی که در رویکرد اعتراضی زنان افغانستان به وجود آمده،
بررسی شده است.
گذار از رویکرد تعاملی
از زمان تسلط گروه طالبان بر افغانستان، مسأله‌ی اصلی زنان معترض،
دفاع از حقوق اساسی زنان بوده است؛ حقوقی مانند حق آموزش، حق کار و حق مشارکت سیاسی.
اما گروه طالبان اکنون زنان افغانستان را از همه‌ی این حقوق محروم
کرده و ممنوعیت‌های گسترده بر حقوق اساسی و آزادی‌های مدنی زنان وضع کرده است.
هدا خموش، از جمله زنانی است که در آغازین روزهای تسلط گروه طالبان به خیابان آمد و با شعار «نان، کار، آزادی» علیه این گروه اعتراض کرد.
| |||
http://rahaizanorg.blogspot.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر