هستند پناهجويان بسيارى كه در
كمپ هاى پناهندگى، تركيه،لبنان،عراق،اردن سكونت دارند ولى از امكانت اوليه زندگى محرومند.جنگ
داخلى سوريه تاكنون باعث گشته كه حدود نيمى از جمعيت اين كشور اواره شوند،حدود صدو
نود هزار كشته نيز به جاى مانده است. اين روزها سوال ديگرى در جهان عرب موج مى زند،
كشورهاى حاشيه خليج فارس چند
پناهنده يا پناهجو پذيرفته اند ؟ جواب برابر است با صفر، عربستان، بحرين، عمارات، عمان،كويت
هيچ كدام عضو كنوانسيون ژنو نيستند و هيچ گونه قانونى براى پذيرش پناهنده ندارند،اين
در حالى است كه بخش بسيار مهمى از كشورهايى همچون عربستان و امارات كارگران مهاجر از
مناطقى همچون شبه قاره هند يا فيليپين هستند،كه با كمترين دستمزد و بدون كوچك ترين
بر خوردارى از حقوق شهروندى زندگى مى كنند و ان كشورهايى كه عده
ايى را مى پذيرند مانند تركيه و لبنان به هيچ وجه به انها اجازه دريافت شهروندى نمى
دهند.در سوريه عملا چند جريان موازى جريان دارد ابتدا نظير هر نقطه ديگرى از جهان
عرب ارمان ازادى خواهى و خواست پايان ديكتاتورى ابراز مى شود،بدونه اينكه گفتمان غالب
بر رسانه ها در مورد سوريه تغييرى يافته باشد انان چنان نشان مى دهند كه مردمى متحد
در مقابل ديكتاتورى خون اشام ايستاده است و هيچ كدام از دو طرف مناقشه واقعا كوشش نكردند
به نبرد خاتمه دهند.و پشتيبانى ايران، روسيه، و چين، به دمشق موجب سخت تر شدن موضع
بشار اسد شده است.
خوددارى غربى ها و ازجمله فرانسه
به فراخواندن اپوزوسيون به برقرارى اتش بس نيز،نفت بر اتش پاشيده ،و هيچ گاه غربى ها
به ماموريت كوفى عنان اعتماد نداشته و كوچكترين تلاشى براى موفقيت ان انجام نداده اند
چرا؟ براى اينكه طرفين مناقشه (غربى ها و كشورهاى حاشيه خليج فارس) هدف مقدمشان انداختن
رژيم سوريه جهت هدف قرار دادن ايران است. طبيعى است كه روسيه و چين كه موافق اعمال
فشار بر تهران هستند در ماجراجويى نظامى با اين استراتژى مخالفت مى كنند. در اين ميان
كه سياست گذاران خارجى و داخلى فقط به منافع خود و سياست خون بارش مى انديشند. و فقط
مردم مظلوم سوريه هستند كه يا كشته مى شوند ويا اواره و سرگردان، به اميد زندگى بهتر
روانه كشورهاى ديگر مى گردند ، كه اكثريت انها اگر از خطرات راه و بسيارى موانع ديگر
عبور كنند، مى توانند به كشورهاى امن پناهنده شوند كه در انجا نيز قطعا مشكلات خاص
خود را خواهند داشت.
چند روز پيش كه مرگ كودكى سورى
به نام ايلان كوردى كه در دريا غرق شده بود، شوك بزرگى براى تمامى رسانه هاى دنيا و
بخصوص غرب شده بود. اما واقعا چرا حاكمان كشورها اينگونه سياست هايى را پيشه مى كنند؟
در صورتى كه مى بايد، همه به يكديگر كمك كنيم، مسلمان، يهودى، سياه و سفيد هيچ فرقى
ندارند. ما بايد با خوشى ديگران زندگى كنيم نه با بدبختيشان، نبايد از يكديگر متنفر
باشيم، و همديگر را تحقير كنيم،در اين دنيا به اندازه كافى جا براى زندگى همه وجود
دارد.مى توان زندگى شاد و ارامى داشت ،ولى ما گمراه شده ايم، حرص و طمع روح اكثر انسانها را الوده
كرده، و دنيايمان را محصور كرده و ما را به سمت خون ريزى و خوشونت منحرف كرده، صنعتى
كه وفور نعمت مى اورد، در لحظه مارا تنها گذاشت، و بيشتر از ماشين آلات به انسانيت
نيازمنديم و بيش از هوشمندى به محبت و مهربانى نياز داريم.
اكنون كه ميليون ها نَفر مرد
و زن وبچه بى پناه قربانيان سيستمى كه باعث شكنجه انسانهاست. ولى انچه پيداست ، فلاكتى
كه اكنون بر ما رواست، نتيجه حرص و طمع است ، دوران تلخيست كه انسان ترس از انسانيت
دارد، نفرت به پايان خواهد رسيد و ديكتاتورها خواهند مرد. و قدرتى كه از مردم گرفته
شده است به انها داده خواهد شد،ازادى هيچ وقت نخواهد مرد،پس به نام دموكراسى بايد از
اين قدرت استفاده كنيم، و همه با هم متحد شويم و براى يك دنياى جديد مبارزه كنيم ،
دنيايى كه به همه امكان كار بدهد ، براى جوانان اينده داشته باشد و براى سالمندان امنيت
. ديكتاتورها خودشان را ازاد مى خواهند، و ديگران را برده ، در كتاب مقدس امده است
كه اقتدار خداوند در انسان آست، نه يك انسان ، نه يك گروه بلكه تمامى انسانها و اين
كارها را ما بايد ابتدا در كشور خودمان اغاز نمايم به اميد ازادى ايران از چنگال اخوند
هاى خوناشام و ديكتاتور.
آكو رضائى
ماهنامه رهائی زن سری سوم شماره سی و هشتم
