بهاره شرفی
در چهارده سالگی روی
جلد عقل های هفتاد ساله عزیز نسین یکی از تعاریف علی شریعتی را نوشتم.
چندین سال بعد وقتی تمام وسایلم را داخل جعبه می گذاشتم تا در زیرزمین خانه مادرجون بماند،دوباره نوشته خودم را دیدم و پیش خودم فکر کردم؛امثال علی شریعتی که افکار منقضی خود را با شیوه ای مدرن به نگارش در آورده بودند،
آیا دوباره میمیرند؟
به نظر من تفکرات ما تاریخ انقضا دارد.
بپذیریم که باید
افکارمان همواره در حال حرکت و تغییر باشد.
اگر با توسل به تعصب خودمان را از تغییر
باز بداریم واگر سرمان را برگردانیم و در جستجوی خودمان در دیروز مانده باشیم،زمان
از رویمان رد می شود و یک گودال عمیق به اندازه تمام تعلل هایی که کردیم،ترس هایی
که داشتیم و تعصب هایی که یدک می کشیدیم برایمان حفر می کند و دست آخر باید در گور
بخوابیم و تمام شویم.
حالا؛آیا واقعا تمام می شویم ؟
به نظر من نه؛همه
افکار ما و رد پای ما در ضمیر این زندگی خواهد ماند.
به دور از تعاریف و
دسته بندیهای خوب و بد بودن باید بگویم افکار مخربی که بعضاً به صورت یک حزب و یک
مکتب شکل گرفته اند تونلی می شوند برای به قدرت رسیدن تعصب های زیر خاکستر و قدرت
طلبانی که هیچ چیز را خارج از سلطه خود به رسمیت نمی شناسند.
مثلا؛علی شریعتی که
در زیرزمین خانه مادر جون خاک می خورد وقتی بیرون آمد توانست افکار یک دختر بچه
چهارده ساله را تحت تاثیر خود قرار دهد.
اما عزیز نسین
،روشنفکر سکولاری که در غالب فکاهی به روی من خندید و شرایط نابرابری را فقط نشانم
داد و بدون این که برنامه ای را برای من انشاء کند اجازه داد خودم نگاهی تازه
بسازم تا این زنجیره افکار منحوس که از گور عمیق امثال شریعتی ها و چگوارا ها
انسان ها را به برده داری می برند لااقل مرا در خود نَکِشد.
آری؛زندگی آب می رود و
من در این زمان اندک ،سراسیمه به جنگ بندهایی رفته ام که جامه کهنه ی اندیشه های
منقضی را به تن ام کرده بود.
در ضمیر این
زندگی،هرروز خدای تازه ایی را زایمان می کنم و بعد دفنش می کنم.
امیدوارم روزی اگر از
خاک سر برآوردند فقط درخت شوند که غیر از درخت بودن به هیچ کار نمی آیند.
http://rahaizanorg.blogspot.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر