میزگرد تلویزیون رهایی زن در رابطه با بسته شدن مکاتب دختران در افغانستان

با مرضیه محمدی، شهلا عارفی از کابل، لیدا احمد از آلمان

http://www.rahaizan.tv/2022/03/protest-against-taliban-ban-on-girls.html

 بسته شدن مدارس دخترانه توسط ارتجاع اسلامی

و شروع موج جدیدی از اعتراضات در کابل

برده داران در ایالت متحده آمریکا، سواد آموزی بردگان را ممنوع و غیرقانونی کرده بودند. برده داران میدانستند که برده ای که با سواد شود، راههای پاره کردن زنجیرهای بردگی را پیدا خواهند کرد واین یعنی پایان تن دادن به بردگی. و تاریخ این واقعیت را اثبات کرد.

طالبان و ارتجاع اسلامی در ایران و افغانستان و منطقه که کمر به محکم کردن قیود بردگی زن در جوامع تحت کنترل خود را دارند. نمیخواهند زنان با سواد شوند و حقوق خود را که همان حقوق بشر است مطالبه کنند. اما پیشروی تاریخ را نمیتوان با حرکات ارتجاعی و ضد زن توسط اوباش اسلامی متوقف کرد. این پروژه در ایران اسلامزده به شکست انجامید و انبوه زنان تحصیل کرده در اکثر حرفه لیاقت خود را به جهانیان نشان دادند و روسیاهی به ملاهای مرتجع و افکار متعفنشان ماند.

در برنامه امشب میزگردی از فعالین حقوق زنان افغانستان پیرامون مکاتب دخترانه، فراز و نشیبهای مبارزه برای حق تحصیل دختران خواهیم داشت.

میهمانان عزیز به برنامه رهائی زن خوش آمدید.

مینو همتی: امروز اعتراضی بود در رابطه به بسته شدن مکاتب دخترانه در سطح جامعه،‌ این اعتراضات چگونه بود؟‌ چه ابعاد و انعکاسی داشت؟‌

مرضیه محمدی:‌ سلام خدمت شما خانم همتی و سلام خدمت همه‌ی بینندگان برنامه شما. متاسفانه که طالبان با بسته کردن دروازه‌های مکاتب برای دختران یکبار دیگر ثابت ساختند که طالبان تغییر کردنی نیستند و طالبانی امروزی همان طالبان بیست سال قبل هستند که همیشه زن را اشتباه خلقت فکر می‌کنند و مخالف آموزش و تعلیم دختران هستند. ولی زنان امروز،‌ زنان بیست سال قبل نیستند. زنان تغییر کرده اند،‌ قدرتمند شده اند،‌ آگاه شده اند،‌ تحصیل کرده اند. امروز هم یک عده از زنان آگاه و تحصیل کرده و جسور ما علیه این تصمیم امارت اسلامی تظاهرات کردند،‌ برنامه‌ی را روی دست گرفتند که این برنامه واقعا از طرف همه‌ی مردم مورد استقبال بسیار گرم قرار گرفت. باوجودی که تظاهرات‌های قبلی را که ما داشتیم،‌ یک عده‌ی از مردم بودند که مخالفت می‌کردند،‌ اما تظاهرات امروز با بسیار یک پذیرش خوب در جامعه مواجه شد،‌ همه‌ی مردم اعم از مرد و زن حمایت کردند. چون همه‌ی جامعه افغانستان می‌خواهند که دختران به مکتب بروند،‌ تحصیل کنند و حق آموزش خود را بدست بیاورند.

تظاهرات امروز هم یک تظاهرات واقعا عالی بود،‌ یک اقدام بسیار نیک بود،‌ بخاطرگرفتن حق و حقوق دختران از دست یک گروه تروریستی بنام طالبان.

مینو همتی: سپاس. برمی‌گردم به شهلا عارفی عزیز. شما لطف کنید از سیر وقایع برای ما یک توضیح بدهید. و این که در این روزهای اخیر دختر جوانی خودکشی کرد،‌ برای اینکه نمی‌خواهیم واقعا شاهد این سری فجایع باشیم. لطف کنید از یک سری وقایع توضیحات برای بییندگان ما بدهید. بفرمایید.

شهلا عارفی: سلام و عرض ادب دارم خدمت شما و خدمت بینندگان عزیز شما. در اول می‌خواهم نکته بسیار حساسی را اشاره بکنم و آن اینست که طالبان احکام دین را با فرهنگ و عرف و عنعنات رنگ و رو دادند. اینان فقط می‌خواهند که همو باورهای ناپسند خود شان را گویا به باور‌های دینی مبدل بسازند و گویا زنان حق ندارند که تحصیل کنند. روی همین منظور رفته بالای دختر خانم‌های که در مکاتب بروی شان بسته شد،‌ گویا یک ماتم ملی در افغانستان روی کار شد. یعنی هر فامیل هر پدر،‌ هر مادر،‌ هر خواهر،‌ هر برادر و هر هموطن اگر به این چند روی که مکاتب آغاز شده بود ببنیم به یک حالت روانی دچار شدند. چه رسد به این که دختری از منزل چهارم یکی از اپارتمان‌های خود را پایین می‌اندازد و خودکشی می‌کند. یعنی اگر حالت به همین گونه ادامه پیدا کند،‌ گویا فکر کنم که دختران زیادی به حالت‌های روانی دچار می‌شوند و شاید دست به همچون اعمال بزنند. روی این دلیل من خواهان این هستم که طالبان در برنامه شان تجدید نظر کنند. از باداران شان هدایت بگیرند تا بتوانند دروازه مکاتب را بروی دختران باز شود و از وقوع همچون حوادث دلخراش و ناگوار جلوگیری شود.

مینو همتی: سپاس از شما. برمیگردم به دوست عزیز مان لیدا احمد از آلمان. لیدا عزیز در خارج از کشور بسیار حمایت‌های گستره‌ی بود تا به حال در کشورهای مختلف. شما این اعتراضات را چگونه می‌ببینید و یک توضیحات در رابطه به این همبستگی با زنان در داخل افغانستان داریم، با مردم افغانستان داریم در این راستا توضیح دهید. بفرمایید.

لیدا احمد:‌ تشکر. سلام به شما، به ببنندگان تان و به دو مهمان عزیز. از روزی که طالبان به قدرت رسیدند اینان اولین حمله شان به زنان افغانستان و به حقوق زنان افغانستان بود. اینان آزادی‌های بسیار ناچیز و کمی را که زنان افغانستان داشتند از نزد آنان دوباره گرفتند. ولی نکته‌ی را که خانم محمدی هم اشاره کرد که زنان افغانستان هم زنان چند سال قبل نیستند،‌ زنان افغانستان هم آگاه شده اند و خوشبختانه بسیج شده اند و از روزی اولی که طالبان به قدرت رسیدند اینان در صف اول مبارزه بودند و بخاطر خواسته‌های خود که البته بسیار خواسته‌های اولیه است:‌ کار، نان و تحصیل و حقوق بسیار اولیه است، زنان به مبارزه برخاستند. این جا بسیار افتخار است و ما در خارج از کشور،‌ زنان افغان، زنان از کشورهای دیگر و زنان ایرانی همیشه ما به این مبارزات زنان در افغانستان درود فرستادیم و سر تعزیم فرو آوردیم. بخاطر که من خودم فقط دوسال می‌شود که آلمان آمدیم و من کاملا با تمام گوشت و پوست درک می‌کنم که در چه شرایطی اینان کار می‌کنند و در برابر یک نیروی که آنان زن را انسان نمی‌شمارند، اونا زن را فقط یک وسیله‌ی برای شهوت و بچه‌آوردن می‌دانند، مبارزه و ایستادگی می‌کنند. این ایستادگی و مبارزه است که می‌تواند ماندگار بماند و این می‌تواند حقوق واقعی زنان را در افغانستان ایجاد بکند. این یگانه راهست.

در خارج از کشور حمایت‌های وجود داشته در رابطه به مبارزات زنان افغانستان که البته بسیار ناچیز بوده به نظر مه کافی نبوده. مخصوصا ما تلاش داشتیم که در هشت مارچ اعتراضات بسیار وسیعی برای دادخواهی برای زنان افغانستان شود چون دنیا واقعا در برابر فاجعه که در افغانستان پیش می‌رود خاموشی اختیار کرده، مخصوصا بعد از این که جنگ در اوکراین شروع شد تمام تمرکز مطبوعات جهان همگی به اوکراین شده است. تظاهرات بزرگی که در هشت مارچ درشهر برلین برگزار گردید،‌ تظاهرات بسیار بزرگ بود، دوستان زیاد در آن جا تلاش کردند که مسئله افغانستان را برجسته بسازند،‌ مسئله زنان افغانستان را مطرح کنند،‌ یک مقدار شد اما بسنده نیست زیرا که امروز مردم افغانستان و زنان افغانستان البته نه تنها امروز که بیشتر از چهل سال است که اینان شکنجه می‌شوند،‌ اینان قربانی می‌شوند. مخصوصا زنان افغانستان در صف اول این قربانی هستند. جنگی که در افغانستان میشود، قدرت‌های که میآیند و اینان نوکران و مزدوران خود را بنام جهادی و بنام طالب سر مردم ما حاکم می‌کنند و اینان مردم ما را به گروگان می‌گیرند و به ویژه زنان را. امروز اینان تعلیم و تحصیل زنان را در افغانستان به گروگان گرفتند و اینان نمی‌خواهند کوچکترین حق یک زن که حق تحصیل است برایش بدهند.

مینو همتی: سپاس. مرضیه جان مطالبات دختران محصل چه است؟‌ ما خیلی فلم می‌بیننیم می‌آیند جلو و واقعا باید تحسین کرد. یک دم آرام ننشستند،‌ آمدند به خیابان‌ها مطالبات شان را می‌خواهند به همراه آنان والدین شان هستند،‌ امروز من دیدم مردان بسیار آمدند و حمایت کردند. به نظر من این همه اینها قابل قدردانی است، این همه شجاعت. مطالبات دختران از زبان خود شان،‌ از دل خود شان،‌ از وجود خود شان چه است و آیا محصلین پسر ما دارند حمایت می‌کنند. من دیدم دارند حمایت می‌کنند. به نظر شما آیا کافی است؟ آیا بیشتر باید این اعتراضات صورت بگیرد،‌ چه در داخل و چه در خارج.

مرضیه محمدی: در حقیقت تحصیل دختران خط قرمز ما مردم است. یعنی به وجه مردم ما اعم از زن و مرد اجازه نمی‌دهند که درب مکاتب به روی دختران بسته باشد. چون اگر دختران مکتب نروند و تحصیل نکنند فکر کنیم که نصف از جامعه فلج می‌شود. نصف از جامعه از کار و فعالیت باز می‌ماند. به این خاطر من فکر می‌کنم افغانستان طرفدار اینست که باید درهای مکاتب باز شود. بلی خوشبختانه از همو روز اول که طالبان اجازه ندادند که دختران بروند به مکاتب،‌ همه یعنی همه‌ی مردم افغانستان، سیاستمداران، نویسندگان، شاعران، فعالین مدنی،‌ حتی مردم عادی همه به حمایت از دختران بلند شدند، صدا بلند کردند. حالا مهم این نیست که فقط برآیی در خیابان‌ها در سرک‌ها و چیغ و داد بزنی. یعنی در صفحات اجتماعی می‌بینیم که چقدر همه‌ی مردم از دختران حمایت می‌کنند. باوجود که این کافی نیست به نظر من باید همه‌ی مردم دست به دست شوند،‌ والدین، خود دختران،‌ باید همه دست به دست شوند یک قیام بکنند. بس است ۱۹۰ روز دروازه‌های مکتب بروی شان بسته بود،‌ همین کفایت می‌کنند. بیشتر از این نباید وقت دختران تلف شود. یگانه خواست تمام دخترانی که اجازه ندازند فعلا بروند به مکتب،‌ همین است که باید درب مکاتب بروی شان باز شود، تا آنان هم هم مانند برادران شان، هم مانند مردان، هم مانند پسران به مکاتب بروند،‌ درس بخوانند،‌ تحصیل کنند و برای خود شان،‌ برای جامعه و برای خانواده شان افتخار بافرینند. و در آینده‌های یک شخص مفید برای کشور باشد تا این که حداقل از این لجن که فعلا در آن ما قرار داریم،‌ مردم و کشور ما را بیرون بیاورند.

مینو همتی: شهلای عزیز، بچه‌ها و دختران با آمادگی کاملا دیدیم در تصاویر خیلی با یک روحیه شاد و خندان، صورت‌های خندان میرفتند سوی مدارس ولی با چشمان گریان برگشتند و این خیلی انعکاس زیادی داشت در خارج از افغانستان،‌ در سطح ملی و در سطح بین‌المللی. به محض این که همچون انعکاسی دیده شد طالبان حرف شان را عوض کردند و اعلام کرد که ما بخاطر آن حجاب که مدنظر شان است مدارس را بستند. این خبر تا چه اندازه صحیح بود و چه انعکاسی داشت در خود افغانستان. نظر شما چیست؟

شهلا عارفی: نظر من با شما همنواست. این را می‌خواهم بگویم که طالبان از اول،‌ از شروع که اینان به قدرت رسیدند،‌ اینان نخواستند که زنی به تعلیم برود یا به تحصیل برود یا هم به کار برود. بناء اینان خواستند که همین گونه اداره‌ی را بدست داشته باشند تا بتوانند جامعه بین‌المللی را به خود جلب کنند. و خود را قسمی نشان بدهند که اینان می‌خواهند که به زنان حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار را بدهند. مگر نه این گپ هیچ وقت حقیقت ندارد. طالبان هیچ وقت خط مش شان تغییر نکرد،‌ هدف شان تغییر نکرده و گویا اینان یک آمادگی عام و تام داشتند. بخاطر که روی اولی که دختران با بسیار شادی و شوق طرف مکتب رفتند،‌ اینان با همو سلاح‌های شان وارد مکتب‌ها می‌شوند و دختران را از صنف‌های خارج می‌کنند. با صدها گپ‌های ناسزا برای دختران و به دختران می‌گویند که شما دوباره خانه‌های تان بروید و شما حق ندارید که درس بخوانید. بعد از این که مردم دست به اعتراض می‌زنند،‌ و طالبان می‌ببینند که بسیار پیامد‌های منفی از سوی مردم به طرف آنان جلب شده،‌ بعد اینان وادار به این می‌شوند که گویا بگویند که ما سر یک طرح لباس کار می‌کنیم. اینان نتوانستند در طول هشت ماه و چند روزی که از اینان می‌گذرد،‌ اینان یک طرح لباس را درست نکردند،‌ پس اینان چگونه حکومت می کنند. پس اینان چطور می توانند روابط بین‌الملل داشته باشند،‌ چطور می‌توانند روابط دیپلماتیک داشته باشند. اینان نتوانستند یک طرح لباس را برای دختر مکتب دیزایین کنند. آیا اینان می‌توانند طرح بین‌المللی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح سیاسی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح اقتصادی داشته باشند؟ ابدآ، ابدآ. طالبان یک گروه هستند،‌ یک گروه تروریستی هستند که به هیچ وجه قابل قبول مردم نیستند. بناء‌ جامعه جهانی باید در مورد این گروه یک تجدید نظر کنند و زنان اسیر افغان را از دست اینان نجات دهند.

مینو همتی:‌ شهلا عزیز شما فکر میکنید راه مقابله و پیروزی علیه این اقدامات ضد بشری چه می‌تواند باشد؟

شهلا: این را می‌توانیم به دو دسته تقسیم کنیم؛‌ یک اقدامات داخلی و یکی هم اقدامات خارجی. اقدامات داخلی را ما خود مان بدست می‌گیرییم که می‌توانیم توسط همین ظاهر شدن به رسانه‌ها،‌ انتقاد کردن بالای حکومت،‌ و رفتن به جاده بخاطر حق ما. گفتیم که ما بعد از روز سوم قدرتگیر طالبان ما به جاده‌ها ریختیم،‌ به جاده‌ها برآمدیم،‌ حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار. یعنی ابتدایی‌ترین حقی را از اینان خواستیم. و اما مسئله خارجی که باید جامعه جهانی که خود را دایرالمعارف جهان می‌گیرند و گویا حق تمام جهان را اعاده می‌کنند،‌ باید به حق افغانستان هم بپردازند،‌ حق افغان‌ها را،‌ حق زنان افغان را، حق دختران افغان را برای شان بدهد. اگر اینان به زن افغان توجه نکنند و به جامعه افغانی توجه نکنند،‌ پس بودن یک سازمان بین‌الملل یا جامعه جهانی بی‌مفهوم خواهد بود.

مینو همتی:‌ لیدا احمد چگونه می‌شوند با این اقدامات ارتجاعی و ضد بشر طالبان مقابله کرد؟

لیدا احمد: من هم با خانم شهلا موافق هستم،‌ دسته بندی که کردند که یکی مبارزات داخل افغانستان و یکی هم فشار‌های بیرونی. ولی مبارزات داخل افغانستان اساسی‌ترین مسئله است. اساسی‌ترین مسئله مبارزات خود زنان افغانستان، در داخل کشور است و مبارزه همه افغان‌ها. بخاطر که ما مردم افغانستان تجربه بیست سال حاکمیت به اصطلاح جامعه جهانی امریکا و قدرت‌های دیگر را در افغانستان داشتیم. اینان آمدند بیست سال افغانستان را بمباران کردند،‌ مردم را کشتند و ادعا کردند که ما می‌خواهیم برای زنان افغانستان حقوق و ما می‌خواهیم مردم افغانستان را به دموکراسی برسانیم. اونا آمدند یک دولت فاسد و یک دولتی را به وجود آوردند که بالاخره زمینه را مساعد کرد برای اینکه طالبان به این سادگی بتوانند دوباره قدرت را بدست گیرند. اگر امروز فاجعه که سر افغانستان و سر مردم افغانستان و مشخص سر زنان افغانستان آمده، مسئول دولت‌های قبلی، امریکا و ناتوی که در افغانستان حضور داشتند،‌ هستند. بسیار جدی هستند. اصلا قدرت را امریکا و کشورهای قدرتمند امپریالیستی به طالبان دادند. طالبان آنچه که ادعا می‌کنند که ما جهاد کردیم و در این جهاد ما فتح کردم و موفق شدیم. این‌ها همه حرف‌های است که میزنند، اینها همه‌اش دروغ می‌گویند. اینان از سال‌ها بدین طرف با امریکا آتش‌بس اعلام کردند، اینان فقط به مکاتب حمله می‌کردند،‌ اینان فقط کورس‌های آموزش را مورد حملات انتحاری قرار می‌دادند،‌ همین ضدیت که امروز اینان با زنان و آموزش زنان و با آگاه شدن زنان و با پوهنتون‌ها و دانشگاه‌های که در افغانستان است دارند،‌ این را طالبان از قبل هم داشتند. بناء اساسی‌ترین مسئله اینست که مردم افغانستنان و زنان افغانستان که واقعا شجاعت و ایستادگی شان قابل تحسین است،‌ اینان باید مبارزه کنند و ما حق ما را خود ما می‌توانیم بگیریم.

اما واضح است که جامعه جهانی و فشارهای جهانی هم مهم است. ما از دولت‌های قدرتمند زیاد انتظار نداریم،‌ اینان فقط دنبال منافع خود هستند. اینان دنبال منافع استراتیژیک،‌ اقتصادی و سیاسی خود هستند. و مردم افغانستان را بیشتر از چهل سال است که قربانی این منافع می‌سازند. ما از سازمان‌ها از نهادهای طرفداری حقوق بشر از نهادی طرفدار حقوق زن می‌خواهیم که فاجعه که اکنون در افغانستان جریان دارد و زندانی را که طالبان برای ملیون‌ها زن در داخل افغانستان ایجاد کرده اند،‌ را بدانند و این گروه تروریستی را به رسمیت نشناسند. اینان دروغگو هستند. گروهی که عمرش به انتحار و انفجار و ضدیت با علم و تحصیل و زن یکی باشد،‌ آن گروه نمی‌تواند تغییر کند. تروریستان در راس این دولت است،‌ تروریستان هرگز تغییر نمی‌کنند. بناء بالای طالبان فشار آورده شود،‌ به رسمیت شناخته نشوند تا بتوانند این وضعیت را یکمقدار تغییربدهند.

مینو همتی:‌ نظر مرضیه محمدی را در این زمینه میشنویم.....

مرضیه:‌ به نظر من اساسی‌ترین نقش در این که گروه طالبان نباید به رسمیت شناخته شوند همین مبارزات زنان افغانستان بود،‌ مبارزات ما بود، ما چهره واقعی طالبان را به جهان نشان دادیم. وگرنه طالبان در هر جایی در هر رسانه‌ی داد از تغییر می‌زنند. هیچ وقتی این را نمی‌گویند که ما همان طالب بیست سال قبل هستیم. همیشه ادعا کرده اند که به حقوق زنان احترام دارند.دختران را اجازه می‌دهند که به مکاتب بروند. به آزادی بیان احترام دارند. ولی زنان افغانستان با مبارزات که شروع حاکمیت اینان تا حال انجام دادند به همه‌ی جهان ثابت ساختند که طالبان همان طالبان بیست سال قبل است و هیچ تغییری هم نکرده اند. یعنی به نظر من بیشتر تاثیر روی این که این گروه منحیث حاکمان افغانستان به رسمیت شناخته نشوند همین مبارزات زنان افغانستان است. و همچنان همان قسمی که خانم شهلا گفتند نهاد‌های خارجی هم نقش بسیار مهمی را بازی میکنند. مثلا کشور نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. و همینگونه سازمان ملل نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. چون اینان هیچ یکی از شاخصه‌های حکومتداری خوب را ندارند. اونا نمی‌توانند باشند، میبینید که اینان حتی اساسی‌ترین حقوق یک فرد که آزادی بیان و حق تعلیم تحصیل است برای شان نمی‌دهند. پس مهمترین عملکرد یا راهکار برای اینکه طالبان را از کشورما دور بسازیم و دوباره به همو غارهای که از همانجا آمده اند بفرستیم، مبارزات ما است. ما باید همیشه در رسانه‌ها ظاهرشویم،‌ به هر شکلی که امکان دارد علیه شان مبارزه کنیم و چهره واقعی اینان را به همه‌ی جهانیان نشان بدهیم

 میزگرد تلویزیون رهایی زن در رابطه با بسته شدن مکاتب دختران در افغانستان

با مرضیه محمدی، شهلا عارفی از کابل، لیدا احمد از آلمان

http://www.rahaizan.tv/2022/03/protest-against-taliban-ban-on-girls.html

 بسته شدن مدارس دخترانه توسط ارتجاع اسلامی

و شروع موج جدیدی از اعتراضات در کابل

برده داران در ایالت متحده آمریکا، سواد آموزی بردگان را ممنوع و غیرقانونی کرده بودند. برده داران میدانستند که برده ای که با سواد شود، راههای پاره کردن زنجیرهای بردگی را پیدا خواهند کرد واین یعنی پایان تن دادن به بردگی. و تاریخ این واقعیت را اثبات کرد.

طالبان و ارتجاع اسلامی در ایران و افغانستان و منطقه که کمر به محکم کردن قیود بردگی زن در جوامع تحت کنترل خود را دارند. نمیخواهند زنان با سواد شوند و حقوق خود را که همان حقوق بشر است مطالبه کنند. اما پیشروی تاریخ را نمیتوان با حرکات ارتجاعی و ضد زن توسط اوباش اسلامی متوقف کرد. این پروژه در ایران اسلامزده به شکست انجامید و انبوه زنان تحصیل کرده در اکثر حرفه لیاقت خود را به جهانیان نشان دادند و روسیاهی به ملاهای مرتجع و افکار متعفنشان ماند.

در برنامه امشب میزگردی از فعالین حقوق زنان افغانستان پیرامون مکاتب دخترانه، فراز و نشیبهای مبارزه برای حق تحصیل دختران خواهیم داشت.

میهمانان عزیز به برنامه رهائی زن خوش آمدید.

مینو همتی: امروز اعتراضی بود در رابطه به بسته شدن مکاتب دخترانه در سطح جامعه،‌ این اعتراضات چگونه بود؟‌ چه ابعاد و انعکاسی داشت؟‌

مرضیه محمدی:‌ سلام خدمت شما خانم همتی و سلام خدمت همه‌ی بینندگان برنامه شما. متاسفانه که طالبان با بسته کردن دروازه‌های مکاتب برای دختران یکبار دیگر ثابت ساختند که طالبان تغییر کردنی نیستند و طالبانی امروزی همان طالبان بیست سال قبل هستند که همیشه زن را اشتباه خلقت فکر می‌کنند و مخالف آموزش و تعلیم دختران هستند. ولی زنان امروز،‌ زنان بیست سال قبل نیستند. زنان تغییر کرده اند،‌ قدرتمند شده اند،‌ آگاه شده اند،‌ تحصیل کرده اند. امروز هم یک عده از زنان آگاه و تحصیل کرده و جسور ما علیه این تصمیم امارت اسلامی تظاهرات کردند،‌ برنامه‌ی را روی دست گرفتند که این برنامه واقعا از طرف همه‌ی مردم مورد استقبال بسیار گرم قرار گرفت. باوجودی که تظاهرات‌های قبلی را که ما داشتیم،‌ یک عده‌ی از مردم بودند که مخالفت می‌کردند،‌ اما تظاهرات امروز با بسیار یک پذیرش خوب در جامعه مواجه شد،‌ همه‌ی مردم اعم از مرد و زن حمایت کردند. چون همه‌ی جامعه افغانستان می‌خواهند که دختران به مکتب بروند،‌ تحصیل کنند و حق آموزش خود را بدست بیاورند.

تظاهرات امروز هم یک تظاهرات واقعا عالی بود،‌ یک اقدام بسیار نیک بود،‌ بخاطرگرفتن حق و حقوق دختران از دست یک گروه تروریستی بنام طالبان.

مینو همتی: سپاس. برمی‌گردم به شهلا عارفی عزیز. شما لطف کنید از سیر وقایع برای ما یک توضیح بدهید. و این که در این روزهای اخیر دختر جوانی خودکشی کرد،‌ برای اینکه نمی‌خواهیم واقعا شاهد این سری فجایع باشیم. لطف کنید از یک سری وقایع توضیحات برای بییندگان ما بدهید. بفرمایید.

شهلا عارفی: سلام و عرض ادب دارم خدمت شما و خدمت بینندگان عزیز شما. در اول می‌خواهم نکته بسیار حساسی را اشاره بکنم و آن اینست که طالبان احکام دین را با فرهنگ و عرف و عنعنات رنگ و رو دادند. اینان فقط می‌خواهند که همو باورهای ناپسند خود شان را گویا به باور‌های دینی مبدل بسازند و گویا زنان حق ندارند که تحصیل کنند. روی همین منظور رفته بالای دختر خانم‌های که در مکاتب بروی شان بسته شد،‌ گویا یک ماتم ملی در افغانستان روی کار شد. یعنی هر فامیل هر پدر،‌ هر مادر،‌ هر خواهر،‌ هر برادر و هر هموطن اگر به این چند روی که مکاتب آغاز شده بود ببنیم به یک حالت روانی دچار شدند. چه رسد به این که دختری از منزل چهارم یکی از اپارتمان‌های خود را پایین می‌اندازد و خودکشی می‌کند. یعنی اگر حالت به همین گونه ادامه پیدا کند،‌ گویا فکر کنم که دختران زیادی به حالت‌های روانی دچار می‌شوند و شاید دست به همچون اعمال بزنند. روی این دلیل من خواهان این هستم که طالبان در برنامه شان تجدید نظر کنند. از باداران شان هدایت بگیرند تا بتوانند دروازه مکاتب را بروی دختران باز شود و از وقوع همچون حوادث دلخراش و ناگوار جلوگیری شود.

مینو همتی: سپاس از شما. برمیگردم به دوست عزیز مان لیدا احمد از آلمان. لیدا عزیز در خارج از کشور بسیار حمایت‌های گستره‌ی بود تا به حال در کشورهای مختلف. شما این اعتراضات را چگونه می‌ببینید و یک توضیحات در رابطه به این همبستگی با زنان در داخل افغانستان داریم، با مردم افغانستان داریم در این راستا توضیح دهید. بفرمایید.

لیدا احمد:‌ تشکر. سلام به شما، به ببنندگان تان و به دو مهمان عزیز. از روزی که طالبان به قدرت رسیدند اینان اولین حمله شان به زنان افغانستان و به حقوق زنان افغانستان بود. اینان آزادی‌های بسیار ناچیز و کمی را که زنان افغانستان داشتند از نزد آنان دوباره گرفتند. ولی نکته‌ی را که خانم محمدی هم اشاره کرد که زنان افغانستان هم زنان چند سال قبل نیستند،‌ زنان افغانستان هم آگاه شده اند و خوشبختانه بسیج شده اند و از روزی اولی که طالبان به قدرت رسیدند اینان در صف اول مبارزه بودند و بخاطر خواسته‌های خود که البته بسیار خواسته‌های اولیه است:‌ کار، نان و تحصیل و حقوق بسیار اولیه است، زنان به مبارزه برخاستند. این جا بسیار افتخار است و ما در خارج از کشور،‌ زنان افغان، زنان از کشورهای دیگر و زنان ایرانی همیشه ما به این مبارزات زنان در افغانستان درود فرستادیم و سر تعزیم فرو آوردیم. بخاطر که من خودم فقط دوسال می‌شود که آلمان آمدیم و من کاملا با تمام گوشت و پوست درک می‌کنم که در چه شرایطی اینان کار می‌کنند و در برابر یک نیروی که آنان زن را انسان نمی‌شمارند، اونا زن را فقط یک وسیله‌ی برای شهوت و بچه‌آوردن می‌دانند، مبارزه و ایستادگی می‌کنند. این ایستادگی و مبارزه است که می‌تواند ماندگار بماند و این می‌تواند حقوق واقعی زنان را در افغانستان ایجاد بکند. این یگانه راهست.

در خارج از کشور حمایت‌های وجود داشته در رابطه به مبارزات زنان افغانستان که البته بسیار ناچیز بوده به نظر مه کافی نبوده. مخصوصا ما تلاش داشتیم که در هشت مارچ اعتراضات بسیار وسیعی برای دادخواهی برای زنان افغانستان شود چون دنیا واقعا در برابر فاجعه که در افغانستان پیش می‌رود خاموشی اختیار کرده، مخصوصا بعد از این که جنگ در اوکراین شروع شد تمام تمرکز مطبوعات جهان همگی به اوکراین شده است. تظاهرات بزرگی که در هشت مارچ درشهر برلین برگزار گردید،‌ تظاهرات بسیار بزرگ بود، دوستان زیاد در آن جا تلاش کردند که مسئله افغانستان را برجسته بسازند،‌ مسئله زنان افغانستان را مطرح کنند،‌ یک مقدار شد اما بسنده نیست زیرا که امروز مردم افغانستان و زنان افغانستان البته نه تنها امروز که بیشتر از چهل سال است که اینان شکنجه می‌شوند،‌ اینان قربانی می‌شوند. مخصوصا زنان افغانستان در صف اول این قربانی هستند. جنگی که در افغانستان میشود، قدرت‌های که میآیند و اینان نوکران و مزدوران خود را بنام جهادی و بنام طالب سر مردم ما حاکم می‌کنند و اینان مردم ما را به گروگان می‌گیرند و به ویژه زنان را. امروز اینان تعلیم و تحصیل زنان را در افغانستان به گروگان گرفتند و اینان نمی‌خواهند کوچکترین حق یک زن که حق تحصیل است برایش بدهند.

مینو همتی: سپاس. مرضیه جان مطالبات دختران محصل چه است؟‌ ما خیلی فلم می‌بیننیم می‌آیند جلو و واقعا باید تحسین کرد. یک دم آرام ننشستند،‌ آمدند به خیابان‌ها مطالبات شان را می‌خواهند به همراه آنان والدین شان هستند،‌ امروز من دیدم مردان بسیار آمدند و حمایت کردند. به نظر من این همه اینها قابل قدردانی است، این همه شجاعت. مطالبات دختران از زبان خود شان،‌ از دل خود شان،‌ از وجود خود شان چه است و آیا محصلین پسر ما دارند حمایت می‌کنند. من دیدم دارند حمایت می‌کنند. به نظر شما آیا کافی است؟ آیا بیشتر باید این اعتراضات صورت بگیرد،‌ چه در داخل و چه در خارج.

مرضیه محمدی: در حقیقت تحصیل دختران خط قرمز ما مردم است. یعنی به وجه مردم ما اعم از زن و مرد اجازه نمی‌دهند که درب مکاتب به روی دختران بسته باشد. چون اگر دختران مکتب نروند و تحصیل نکنند فکر کنیم که نصف از جامعه فلج می‌شود. نصف از جامعه از کار و فعالیت باز می‌ماند. به این خاطر من فکر می‌کنم افغانستان طرفدار اینست که باید درهای مکاتب باز شود. بلی خوشبختانه از همو روز اول که طالبان اجازه ندادند که دختران بروند به مکاتب،‌ همه یعنی همه‌ی مردم افغانستان، سیاستمداران، نویسندگان، شاعران، فعالین مدنی،‌ حتی مردم عادی همه به حمایت از دختران بلند شدند، صدا بلند کردند. حالا مهم این نیست که فقط برآیی در خیابان‌ها در سرک‌ها و چیغ و داد بزنی. یعنی در صفحات اجتماعی می‌بینیم که چقدر همه‌ی مردم از دختران حمایت می‌کنند. باوجود که این کافی نیست به نظر من باید همه‌ی مردم دست به دست شوند،‌ والدین، خود دختران،‌ باید همه دست به دست شوند یک قیام بکنند. بس است ۱۹۰ روز دروازه‌های مکتب بروی شان بسته بود،‌ همین کفایت می‌کنند. بیشتر از این نباید وقت دختران تلف شود. یگانه خواست تمام دخترانی که اجازه ندازند فعلا بروند به مکتب،‌ همین است که باید درب مکاتب بروی شان باز شود، تا آنان هم هم مانند برادران شان، هم مانند مردان، هم مانند پسران به مکاتب بروند،‌ درس بخوانند،‌ تحصیل کنند و برای خود شان،‌ برای جامعه و برای خانواده شان افتخار بافرینند. و در آینده‌های یک شخص مفید برای کشور باشد تا این که حداقل از این لجن که فعلا در آن ما قرار داریم،‌ مردم و کشور ما را بیرون بیاورند.

مینو همتی: شهلای عزیز، بچه‌ها و دختران با آمادگی کاملا دیدیم در تصاویر خیلی با یک روحیه شاد و خندان، صورت‌های خندان میرفتند سوی مدارس ولی با چشمان گریان برگشتند و این خیلی انعکاس زیادی داشت در خارج از افغانستان،‌ در سطح ملی و در سطح بین‌المللی. به محض این که همچون انعکاسی دیده شد طالبان حرف شان را عوض کردند و اعلام کرد که ما بخاطر آن حجاب که مدنظر شان است مدارس را بستند. این خبر تا چه اندازه صحیح بود و چه انعکاسی داشت در خود افغانستان. نظر شما چیست؟

شهلا عارفی: نظر من با شما همنواست. این را می‌خواهم بگویم که طالبان از اول،‌ از شروع که اینان به قدرت رسیدند،‌ اینان نخواستند که زنی به تعلیم برود یا به تحصیل برود یا هم به کار برود. بناء اینان خواستند که همین گونه اداره‌ی را بدست داشته باشند تا بتوانند جامعه بین‌المللی را به خود جلب کنند. و خود را قسمی نشان بدهند که اینان می‌خواهند که به زنان حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار را بدهند. مگر نه این گپ هیچ وقت حقیقت ندارد. طالبان هیچ وقت خط مش شان تغییر نکرد،‌ هدف شان تغییر نکرده و گویا اینان یک آمادگی عام و تام داشتند. بخاطر که روی اولی که دختران با بسیار شادی و شوق طرف مکتب رفتند،‌ اینان با همو سلاح‌های شان وارد مکتب‌ها می‌شوند و دختران را از صنف‌های خارج می‌کنند. با صدها گپ‌های ناسزا برای دختران و به دختران می‌گویند که شما دوباره خانه‌های تان بروید و شما حق ندارید که درس بخوانید. بعد از این که مردم دست به اعتراض می‌زنند،‌ و طالبان می‌ببینند که بسیار پیامد‌های منفی از سوی مردم به طرف آنان جلب شده،‌ بعد اینان وادار به این می‌شوند که گویا بگویند که ما سر یک طرح لباس کار می‌کنیم. اینان نتوانستند در طول هشت ماه و چند روزی که از اینان می‌گذرد،‌ اینان یک طرح لباس را درست نکردند،‌ پس اینان چگونه حکومت می کنند. پس اینان چطور می توانند روابط بین‌الملل داشته باشند،‌ چطور می‌توانند روابط دیپلماتیک داشته باشند. اینان نتوانستند یک طرح لباس را برای دختر مکتب دیزایین کنند. آیا اینان می‌توانند طرح بین‌المللی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح سیاسی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح اقتصادی داشته باشند؟ ابدآ، ابدآ. طالبان یک گروه هستند،‌ یک گروه تروریستی هستند که به هیچ وجه قابل قبول مردم نیستند. بناء‌ جامعه جهانی باید در مورد این گروه یک تجدید نظر کنند و زنان اسیر افغان را از دست اینان نجات دهند.

مینو همتی:‌ شهلا عزیز شما فکر میکنید راه مقابله و پیروزی علیه این اقدامات ضد بشری چه می‌تواند باشد؟

شهلا: این را می‌توانیم به دو دسته تقسیم کنیم؛‌ یک اقدامات داخلی و یکی هم اقدامات خارجی. اقدامات داخلی را ما خود مان بدست می‌گیرییم که می‌توانیم توسط همین ظاهر شدن به رسانه‌ها،‌ انتقاد کردن بالای حکومت،‌ و رفتن به جاده بخاطر حق ما. گفتیم که ما بعد از روز سوم قدرتگیر طالبان ما به جاده‌ها ریختیم،‌ به جاده‌ها برآمدیم،‌ حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار. یعنی ابتدایی‌ترین حقی را از اینان خواستیم. و اما مسئله خارجی که باید جامعه جهانی که خود را دایرالمعارف جهان می‌گیرند و گویا حق تمام جهان را اعاده می‌کنند،‌ باید به حق افغانستان هم بپردازند،‌ حق افغان‌ها را،‌ حق زنان افغان را، حق دختران افغان را برای شان بدهد. اگر اینان به زن افغان توجه نکنند و به جامعه افغانی توجه نکنند،‌ پس بودن یک سازمان بین‌الملل یا جامعه جهانی بی‌مفهوم خواهد بود.

مینو همتی:‌ لیدا احمد چگونه می‌شوند با این اقدامات ارتجاعی و ضد بشر طالبان مقابله کرد؟

لیدا احمد: من هم با خانم شهلا موافق هستم،‌ دسته بندی که کردند که یکی مبارزات داخل افغانستان و یکی هم فشار‌های بیرونی. ولی مبارزات داخل افغانستان اساسی‌ترین مسئله است. اساسی‌ترین مسئله مبارزات خود زنان افغانستان، در داخل کشور است و مبارزه همه افغان‌ها. بخاطر که ما مردم افغانستان تجربه بیست سال حاکمیت به اصطلاح جامعه جهانی امریکا و قدرت‌های دیگر را در افغانستان داشتیم. اینان آمدند بیست سال افغانستان را بمباران کردند،‌ مردم را کشتند و ادعا کردند که ما می‌خواهیم برای زنان افغانستان حقوق و ما می‌خواهیم مردم افغانستان را به دموکراسی برسانیم. اونا آمدند یک دولت فاسد و یک دولتی را به وجود آوردند که بالاخره زمینه را مساعد کرد برای اینکه طالبان به این سادگی بتوانند دوباره قدرت را بدست گیرند. اگر امروز فاجعه که سر افغانستان و سر مردم افغانستان و مشخص سر زنان افغانستان آمده، مسئول دولت‌های قبلی، امریکا و ناتوی که در افغانستان حضور داشتند،‌ هستند. بسیار جدی هستند. اصلا قدرت را امریکا و کشورهای قدرتمند امپریالیستی به طالبان دادند. طالبان آنچه که ادعا می‌کنند که ما جهاد کردیم و در این جهاد ما فتح کردم و موفق شدیم. این‌ها همه حرف‌های است که میزنند، اینها همه‌اش دروغ می‌گویند. اینان از سال‌ها بدین طرف با امریکا آتش‌بس اعلام کردند، اینان فقط به مکاتب حمله می‌کردند،‌ اینان فقط کورس‌های آموزش را مورد حملات انتحاری قرار می‌دادند،‌ همین ضدیت که امروز اینان با زنان و آموزش زنان و با آگاه شدن زنان و با پوهنتون‌ها و دانشگاه‌های که در افغانستان است دارند،‌ این را طالبان از قبل هم داشتند. بناء اساسی‌ترین مسئله اینست که مردم افغانستنان و زنان افغانستان که واقعا شجاعت و ایستادگی شان قابل تحسین است،‌ اینان باید مبارزه کنند و ما حق ما را خود ما می‌توانیم بگیریم.

اما واضح است که جامعه جهانی و فشارهای جهانی هم مهم است. ما از دولت‌های قدرتمند زیاد انتظار نداریم،‌ اینان فقط دنبال منافع خود هستند. اینان دنبال منافع استراتیژیک،‌ اقتصادی و سیاسی خود هستند. و مردم افغانستان را بیشتر از چهل سال است که قربانی این منافع می‌سازند. ما از سازمان‌ها از نهادهای طرفداری حقوق بشر از نهادی طرفدار حقوق زن می‌خواهیم که فاجعه که اکنون در افغانستان جریان دارد و زندانی را که طالبان برای ملیون‌ها زن در داخل افغانستان ایجاد کرده اند،‌ را بدانند و این گروه تروریستی را به رسمیت نشناسند. اینان دروغگو هستند. گروهی که عمرش به انتحار و انفجار و ضدیت با علم و تحصیل و زن یکی باشد،‌ آن گروه نمی‌تواند تغییر کند. تروریستان در راس این دولت است،‌ تروریستان هرگز تغییر نمی‌کنند. بناء بالای طالبان فشار آورده شود،‌ به رسمیت شناخته نشوند تا بتوانند این وضعیت را یکمقدار تغییربدهند.

مینو همتی:‌ نظر مرضیه محمدی را در این زمینه میشنویم.....

مرضیه:‌ به نظر من اساسی‌ترین نقش در این که گروه طالبان نباید به رسمیت شناخته شوند همین مبارزات زنان افغانستان بود،‌ مبارزات ما بود، ما چهره واقعی طالبان را به جهان نشان دادیم. وگرنه طالبان در هر جایی در هر رسانه‌ی داد از تغییر می‌زنند. هیچ وقتی این را نمی‌گویند که ما همان طالب بیست سال قبل هستیم. همیشه ادعا کرده اند که به حقوق زنان احترام دارند.دختران را اجازه می‌دهند که به مکاتب بروند. به آزادی بیان احترام دارند. ولی زنان افغانستان با مبارزات که شروع حاکمیت اینان تا حال انجام دادند به همه‌ی جهان ثابت ساختند که طالبان همان طالبان بیست سال قبل است و هیچ تغییری هم نکرده اند. یعنی به نظر من بیشتر تاثیر روی این که این گروه منحیث حاکمان افغانستان به رسمیت شناخته نشوند همین مبارزات زنان افغانستان است. و همچنان همان قسمی که خانم شهلا گفتند نهاد‌های خارجی هم نقش بسیار مهمی را بازی میکنند. مثلا کشور نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. و همینگونه سازمان ملل نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. چون اینان هیچ یکی از شاخصه‌های حکومتداری خوب را ندارند. اونا نمی‌توانند باشند، میبینید که اینان حتی اساسی‌ترین حقوق یک فرد که آزادی بیان و حق تعلیم تحصیل است برای شان نمی‌دهند. پس مهمترین عملکرد یا راهکار برای اینکه طالبان را از کشورما دور بسازیم و دوباره به همو غارهای که از همانجا آمده اند بفرستیم، مبارزات ما است. ما باید همیشه در رسانه‌ها ظاهرشویم،‌ به هر شکلی که امکان دارد علیه شان مبارزه کنیم و چهره واقعی اینان را به همه‌ی جهانیان نشان بدهیم

 میزگرد تلویزیون رهایی زن در رابطه با بسته شدن مکاتب دختران در افغانستان

با مرضیه محمدی، شهلا عارفی از کابل، لیدا احمد از آلمان

http://www.rahaizan.tv/2022/03/protest-against-taliban-ban-on-girls.html

 بسته شدن مدارس دخترانه توسط ارتجاع اسلامی

و شروع موج جدیدی از اعتراضات در کابل

برده داران در ایالت متحده آمریکا، سواد آموزی بردگان را ممنوع و غیرقانونی کرده بودند. برده داران میدانستند که برده ای که با سواد شود، راههای پاره کردن زنجیرهای بردگی را پیدا خواهند کرد واین یعنی پایان تن دادن به بردگی. و تاریخ این واقعیت را اثبات کرد.

طالبان و ارتجاع اسلامی در ایران و افغانستان و منطقه که کمر به محکم کردن قیود بردگی زن در جوامع تحت کنترل خود را دارند. نمیخواهند زنان با سواد شوند و حقوق خود را که همان حقوق بشر است مطالبه کنند. اما پیشروی تاریخ را نمیتوان با حرکات ارتجاعی و ضد زن توسط اوباش اسلامی متوقف کرد. این پروژه در ایران اسلامزده به شکست انجامید و انبوه زنان تحصیل کرده در اکثر حرفه لیاقت خود را به جهانیان نشان دادند و روسیاهی به ملاهای مرتجع و افکار متعفنشان ماند.

در برنامه امشب میزگردی از فعالین حقوق زنان افغانستان پیرامون مکاتب دخترانه، فراز و نشیبهای مبارزه برای حق تحصیل دختران خواهیم داشت.

میهمانان عزیز به برنامه رهائی زن خوش آمدید.

مینو همتی: امروز اعتراضی بود در رابطه به بسته شدن مکاتب دخترانه در سطح جامعه،‌ این اعتراضات چگونه بود؟‌ چه ابعاد و انعکاسی داشت؟‌

مرضیه محمدی:‌ سلام خدمت شما خانم همتی و سلام خدمت همه‌ی بینندگان برنامه شما. متاسفانه که طالبان با بسته کردن دروازه‌های مکاتب برای دختران یکبار دیگر ثابت ساختند که طالبان تغییر کردنی نیستند و طالبانی امروزی همان طالبان بیست سال قبل هستند که همیشه زن را اشتباه خلقت فکر می‌کنند و مخالف آموزش و تعلیم دختران هستند. ولی زنان امروز،‌ زنان بیست سال قبل نیستند. زنان تغییر کرده اند،‌ قدرتمند شده اند،‌ آگاه شده اند،‌ تحصیل کرده اند. امروز هم یک عده از زنان آگاه و تحصیل کرده و جسور ما علیه این تصمیم امارت اسلامی تظاهرات کردند،‌ برنامه‌ی را روی دست گرفتند که این برنامه واقعا از طرف همه‌ی مردم مورد استقبال بسیار گرم قرار گرفت. باوجودی که تظاهرات‌های قبلی را که ما داشتیم،‌ یک عده‌ی از مردم بودند که مخالفت می‌کردند،‌ اما تظاهرات امروز با بسیار یک پذیرش خوب در جامعه مواجه شد،‌ همه‌ی مردم اعم از مرد و زن حمایت کردند. چون همه‌ی جامعه افغانستان می‌خواهند که دختران به مکتب بروند،‌ تحصیل کنند و حق آموزش خود را بدست بیاورند.

تظاهرات امروز هم یک تظاهرات واقعا عالی بود،‌ یک اقدام بسیار نیک بود،‌ بخاطرگرفتن حق و حقوق دختران از دست یک گروه تروریستی بنام طالبان.

مینو همتی: سپاس. برمی‌گردم به شهلا عارفی عزیز. شما لطف کنید از سیر وقایع برای ما یک توضیح بدهید. و این که در این روزهای اخیر دختر جوانی خودکشی کرد،‌ برای اینکه نمی‌خواهیم واقعا شاهد این سری فجایع باشیم. لطف کنید از یک سری وقایع توضیحات برای بییندگان ما بدهید. بفرمایید.

شهلا عارفی: سلام و عرض ادب دارم خدمت شما و خدمت بینندگان عزیز شما. در اول می‌خواهم نکته بسیار حساسی را اشاره بکنم و آن اینست که طالبان احکام دین را با فرهنگ و عرف و عنعنات رنگ و رو دادند. اینان فقط می‌خواهند که همو باورهای ناپسند خود شان را گویا به باور‌های دینی مبدل بسازند و گویا زنان حق ندارند که تحصیل کنند. روی همین منظور رفته بالای دختر خانم‌های که در مکاتب بروی شان بسته شد،‌ گویا یک ماتم ملی در افغانستان روی کار شد. یعنی هر فامیل هر پدر،‌ هر مادر،‌ هر خواهر،‌ هر برادر و هر هموطن اگر به این چند روی که مکاتب آغاز شده بود ببنیم به یک حالت روانی دچار شدند. چه رسد به این که دختری از منزل چهارم یکی از اپارتمان‌های خود را پایین می‌اندازد و خودکشی می‌کند. یعنی اگر حالت به همین گونه ادامه پیدا کند،‌ گویا فکر کنم که دختران زیادی به حالت‌های روانی دچار می‌شوند و شاید دست به همچون اعمال بزنند. روی این دلیل من خواهان این هستم که طالبان در برنامه شان تجدید نظر کنند. از باداران شان هدایت بگیرند تا بتوانند دروازه مکاتب را بروی دختران باز شود و از وقوع همچون حوادث دلخراش و ناگوار جلوگیری شود.

مینو همتی: سپاس از شما. برمیگردم به دوست عزیز مان لیدا احمد از آلمان. لیدا عزیز در خارج از کشور بسیار حمایت‌های گستره‌ی بود تا به حال در کشورهای مختلف. شما این اعتراضات را چگونه می‌ببینید و یک توضیحات در رابطه به این همبستگی با زنان در داخل افغانستان داریم، با مردم افغانستان داریم در این راستا توضیح دهید. بفرمایید.

لیدا احمد:‌ تشکر. سلام به شما، به ببنندگان تان و به دو مهمان عزیز. از روزی که طالبان به قدرت رسیدند اینان اولین حمله شان به زنان افغانستان و به حقوق زنان افغانستان بود. اینان آزادی‌های بسیار ناچیز و کمی را که زنان افغانستان داشتند از نزد آنان دوباره گرفتند. ولی نکته‌ی را که خانم محمدی هم اشاره کرد که زنان افغانستان هم زنان چند سال قبل نیستند،‌ زنان افغانستان هم آگاه شده اند و خوشبختانه بسیج شده اند و از روزی اولی که طالبان به قدرت رسیدند اینان در صف اول مبارزه بودند و بخاطر خواسته‌های خود که البته بسیار خواسته‌های اولیه است:‌ کار، نان و تحصیل و حقوق بسیار اولیه است، زنان به مبارزه برخاستند. این جا بسیار افتخار است و ما در خارج از کشور،‌ زنان افغان، زنان از کشورهای دیگر و زنان ایرانی همیشه ما به این مبارزات زنان در افغانستان درود فرستادیم و سر تعزیم فرو آوردیم. بخاطر که من خودم فقط دوسال می‌شود که آلمان آمدیم و من کاملا با تمام گوشت و پوست درک می‌کنم که در چه شرایطی اینان کار می‌کنند و در برابر یک نیروی که آنان زن را انسان نمی‌شمارند، اونا زن را فقط یک وسیله‌ی برای شهوت و بچه‌آوردن می‌دانند، مبارزه و ایستادگی می‌کنند. این ایستادگی و مبارزه است که می‌تواند ماندگار بماند و این می‌تواند حقوق واقعی زنان را در افغانستان ایجاد بکند. این یگانه راهست.

در خارج از کشور حمایت‌های وجود داشته در رابطه به مبارزات زنان افغانستان که البته بسیار ناچیز بوده به نظر مه کافی نبوده. مخصوصا ما تلاش داشتیم که در هشت مارچ اعتراضات بسیار وسیعی برای دادخواهی برای زنان افغانستان شود چون دنیا واقعا در برابر فاجعه که در افغانستان پیش می‌رود خاموشی اختیار کرده، مخصوصا بعد از این که جنگ در اوکراین شروع شد تمام تمرکز مطبوعات جهان همگی به اوکراین شده است. تظاهرات بزرگی که در هشت مارچ درشهر برلین برگزار گردید،‌ تظاهرات بسیار بزرگ بود، دوستان زیاد در آن جا تلاش کردند که مسئله افغانستان را برجسته بسازند،‌ مسئله زنان افغانستان را مطرح کنند،‌ یک مقدار شد اما بسنده نیست زیرا که امروز مردم افغانستان و زنان افغانستان البته نه تنها امروز که بیشتر از چهل سال است که اینان شکنجه می‌شوند،‌ اینان قربانی می‌شوند. مخصوصا زنان افغانستان در صف اول این قربانی هستند. جنگی که در افغانستان میشود، قدرت‌های که میآیند و اینان نوکران و مزدوران خود را بنام جهادی و بنام طالب سر مردم ما حاکم می‌کنند و اینان مردم ما را به گروگان می‌گیرند و به ویژه زنان را. امروز اینان تعلیم و تحصیل زنان را در افغانستان به گروگان گرفتند و اینان نمی‌خواهند کوچکترین حق یک زن که حق تحصیل است برایش بدهند.

مینو همتی: سپاس. مرضیه جان مطالبات دختران محصل چه است؟‌ ما خیلی فلم می‌بیننیم می‌آیند جلو و واقعا باید تحسین کرد. یک دم آرام ننشستند،‌ آمدند به خیابان‌ها مطالبات شان را می‌خواهند به همراه آنان والدین شان هستند،‌ امروز من دیدم مردان بسیار آمدند و حمایت کردند. به نظر من این همه اینها قابل قدردانی است، این همه شجاعت. مطالبات دختران از زبان خود شان،‌ از دل خود شان،‌ از وجود خود شان چه است و آیا محصلین پسر ما دارند حمایت می‌کنند. من دیدم دارند حمایت می‌کنند. به نظر شما آیا کافی است؟ آیا بیشتر باید این اعتراضات صورت بگیرد،‌ چه در داخل و چه در خارج.

مرضیه محمدی: در حقیقت تحصیل دختران خط قرمز ما مردم است. یعنی به وجه مردم ما اعم از زن و مرد اجازه نمی‌دهند که درب مکاتب به روی دختران بسته باشد. چون اگر دختران مکتب نروند و تحصیل نکنند فکر کنیم که نصف از جامعه فلج می‌شود. نصف از جامعه از کار و فعالیت باز می‌ماند. به این خاطر من فکر می‌کنم افغانستان طرفدار اینست که باید درهای مکاتب باز شود. بلی خوشبختانه از همو روز اول که طالبان اجازه ندادند که دختران بروند به مکاتب،‌ همه یعنی همه‌ی مردم افغانستان، سیاستمداران، نویسندگان، شاعران، فعالین مدنی،‌ حتی مردم عادی همه به حمایت از دختران بلند شدند، صدا بلند کردند. حالا مهم این نیست که فقط برآیی در خیابان‌ها در سرک‌ها و چیغ و داد بزنی. یعنی در صفحات اجتماعی می‌بینیم که چقدر همه‌ی مردم از دختران حمایت می‌کنند. باوجود که این کافی نیست به نظر من باید همه‌ی مردم دست به دست شوند،‌ والدین، خود دختران،‌ باید همه دست به دست شوند یک قیام بکنند. بس است ۱۹۰ روز دروازه‌های مکتب بروی شان بسته بود،‌ همین کفایت می‌کنند. بیشتر از این نباید وقت دختران تلف شود. یگانه خواست تمام دخترانی که اجازه ندازند فعلا بروند به مکتب،‌ همین است که باید درب مکاتب بروی شان باز شود، تا آنان هم هم مانند برادران شان، هم مانند مردان، هم مانند پسران به مکاتب بروند،‌ درس بخوانند،‌ تحصیل کنند و برای خود شان،‌ برای جامعه و برای خانواده شان افتخار بافرینند. و در آینده‌های یک شخص مفید برای کشور باشد تا این که حداقل از این لجن که فعلا در آن ما قرار داریم،‌ مردم و کشور ما را بیرون بیاورند.

مینو همتی: شهلای عزیز، بچه‌ها و دختران با آمادگی کاملا دیدیم در تصاویر خیلی با یک روحیه شاد و خندان، صورت‌های خندان میرفتند سوی مدارس ولی با چشمان گریان برگشتند و این خیلی انعکاس زیادی داشت در خارج از افغانستان،‌ در سطح ملی و در سطح بین‌المللی. به محض این که همچون انعکاسی دیده شد طالبان حرف شان را عوض کردند و اعلام کرد که ما بخاطر آن حجاب که مدنظر شان است مدارس را بستند. این خبر تا چه اندازه صحیح بود و چه انعکاسی داشت در خود افغانستان. نظر شما چیست؟

شهلا عارفی: نظر من با شما همنواست. این را می‌خواهم بگویم که طالبان از اول،‌ از شروع که اینان به قدرت رسیدند،‌ اینان نخواستند که زنی به تعلیم برود یا به تحصیل برود یا هم به کار برود. بناء اینان خواستند که همین گونه اداره‌ی را بدست داشته باشند تا بتوانند جامعه بین‌المللی را به خود جلب کنند. و خود را قسمی نشان بدهند که اینان می‌خواهند که به زنان حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار را بدهند. مگر نه این گپ هیچ وقت حقیقت ندارد. طالبان هیچ وقت خط مش شان تغییر نکرد،‌ هدف شان تغییر نکرده و گویا اینان یک آمادگی عام و تام داشتند. بخاطر که روی اولی که دختران با بسیار شادی و شوق طرف مکتب رفتند،‌ اینان با همو سلاح‌های شان وارد مکتب‌ها می‌شوند و دختران را از صنف‌های خارج می‌کنند. با صدها گپ‌های ناسزا برای دختران و به دختران می‌گویند که شما دوباره خانه‌های تان بروید و شما حق ندارید که درس بخوانید. بعد از این که مردم دست به اعتراض می‌زنند،‌ و طالبان می‌ببینند که بسیار پیامد‌های منفی از سوی مردم به طرف آنان جلب شده،‌ بعد اینان وادار به این می‌شوند که گویا بگویند که ما سر یک طرح لباس کار می‌کنیم. اینان نتوانستند در طول هشت ماه و چند روزی که از اینان می‌گذرد،‌ اینان یک طرح لباس را درست نکردند،‌ پس اینان چگونه حکومت می کنند. پس اینان چطور می توانند روابط بین‌الملل داشته باشند،‌ چطور می‌توانند روابط دیپلماتیک داشته باشند. اینان نتوانستند یک طرح لباس را برای دختر مکتب دیزایین کنند. آیا اینان می‌توانند طرح بین‌المللی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح سیاسی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح اقتصادی داشته باشند؟ ابدآ، ابدآ. طالبان یک گروه هستند،‌ یک گروه تروریستی هستند که به هیچ وجه قابل قبول مردم نیستند. بناء‌ جامعه جهانی باید در مورد این گروه یک تجدید نظر کنند و زنان اسیر افغان را از دست اینان نجات دهند.

مینو همتی:‌ شهلا عزیز شما فکر میکنید راه مقابله و پیروزی علیه این اقدامات ضد بشری چه می‌تواند باشد؟

شهلا: این را می‌توانیم به دو دسته تقسیم کنیم؛‌ یک اقدامات داخلی و یکی هم اقدامات خارجی. اقدامات داخلی را ما خود مان بدست می‌گیرییم که می‌توانیم توسط همین ظاهر شدن به رسانه‌ها،‌ انتقاد کردن بالای حکومت،‌ و رفتن به جاده بخاطر حق ما. گفتیم که ما بعد از روز سوم قدرتگیر طالبان ما به جاده‌ها ریختیم،‌ به جاده‌ها برآمدیم،‌ حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار. یعنی ابتدایی‌ترین حقی را از اینان خواستیم. و اما مسئله خارجی که باید جامعه جهانی که خود را دایرالمعارف جهان می‌گیرند و گویا حق تمام جهان را اعاده می‌کنند،‌ باید به حق افغانستان هم بپردازند،‌ حق افغان‌ها را،‌ حق زنان افغان را، حق دختران افغان را برای شان بدهد. اگر اینان به زن افغان توجه نکنند و به جامعه افغانی توجه نکنند،‌ پس بودن یک سازمان بین‌الملل یا جامعه جهانی بی‌مفهوم خواهد بود.

مینو همتی:‌ لیدا احمد چگونه می‌شوند با این اقدامات ارتجاعی و ضد بشر طالبان مقابله کرد؟

لیدا احمد: من هم با خانم شهلا موافق هستم،‌ دسته بندی که کردند که یکی مبارزات داخل افغانستان و یکی هم فشار‌های بیرونی. ولی مبارزات داخل افغانستان اساسی‌ترین مسئله است. اساسی‌ترین مسئله مبارزات خود زنان افغانستان، در داخل کشور است و مبارزه همه افغان‌ها. بخاطر که ما مردم افغانستان تجربه بیست سال حاکمیت به اصطلاح جامعه جهانی امریکا و قدرت‌های دیگر را در افغانستان داشتیم. اینان آمدند بیست سال افغانستان را بمباران کردند،‌ مردم را کشتند و ادعا کردند که ما می‌خواهیم برای زنان افغانستان حقوق و ما می‌خواهیم مردم افغانستان را به دموکراسی برسانیم. اونا آمدند یک دولت فاسد و یک دولتی را به وجود آوردند که بالاخره زمینه را مساعد کرد برای اینکه طالبان به این سادگی بتوانند دوباره قدرت را بدست گیرند. اگر امروز فاجعه که سر افغانستان و سر مردم افغانستان و مشخص سر زنان افغانستان آمده، مسئول دولت‌های قبلی، امریکا و ناتوی که در افغانستان حضور داشتند،‌ هستند. بسیار جدی هستند. اصلا قدرت را امریکا و کشورهای قدرتمند امپریالیستی به طالبان دادند. طالبان آنچه که ادعا می‌کنند که ما جهاد کردیم و در این جهاد ما فتح کردم و موفق شدیم. این‌ها همه حرف‌های است که میزنند، اینها همه‌اش دروغ می‌گویند. اینان از سال‌ها بدین طرف با امریکا آتش‌بس اعلام کردند، اینان فقط به مکاتب حمله می‌کردند،‌ اینان فقط کورس‌های آموزش را مورد حملات انتحاری قرار می‌دادند،‌ همین ضدیت که امروز اینان با زنان و آموزش زنان و با آگاه شدن زنان و با پوهنتون‌ها و دانشگاه‌های که در افغانستان است دارند،‌ این را طالبان از قبل هم داشتند. بناء اساسی‌ترین مسئله اینست که مردم افغانستنان و زنان افغانستان که واقعا شجاعت و ایستادگی شان قابل تحسین است،‌ اینان باید مبارزه کنند و ما حق ما را خود ما می‌توانیم بگیریم.

اما واضح است که جامعه جهانی و فشارهای جهانی هم مهم است. ما از دولت‌های قدرتمند زیاد انتظار نداریم،‌ اینان فقط دنبال منافع خود هستند. اینان دنبال منافع استراتیژیک،‌ اقتصادی و سیاسی خود هستند. و مردم افغانستان را بیشتر از چهل سال است که قربانی این منافع می‌سازند. ما از سازمان‌ها از نهادهای طرفداری حقوق بشر از نهادی طرفدار حقوق زن می‌خواهیم که فاجعه که اکنون در افغانستان جریان دارد و زندانی را که طالبان برای ملیون‌ها زن در داخل افغانستان ایجاد کرده اند،‌ را بدانند و این گروه تروریستی را به رسمیت نشناسند. اینان دروغگو هستند. گروهی که عمرش به انتحار و انفجار و ضدیت با علم و تحصیل و زن یکی باشد،‌ آن گروه نمی‌تواند تغییر کند. تروریستان در راس این دولت است،‌ تروریستان هرگز تغییر نمی‌کنند. بناء بالای طالبان فشار آورده شود،‌ به رسمیت شناخته نشوند تا بتوانند این وضعیت را یکمقدار تغییربدهند.

مینو همتی:‌ نظر مرضیه محمدی را در این زمینه میشنویم.....

مرضیه:‌ به نظر من اساسی‌ترین نقش در این که گروه طالبان نباید به رسمیت شناخته شوند همین مبارزات زنان افغانستان بود،‌ مبارزات ما بود، ما چهره واقعی طالبان را به جهان نشان دادیم. وگرنه طالبان در هر جایی در هر رسانه‌ی داد از تغییر می‌زنند. هیچ وقتی این را نمی‌گویند که ما همان طالب بیست سال قبل هستیم. همیشه ادعا کرده اند که به حقوق زنان احترام دارند.دختران را اجازه می‌دهند که به مکاتب بروند. به آزادی بیان احترام دارند. ولی زنان افغانستان با مبارزات که شروع حاکمیت اینان تا حال انجام دادند به همه‌ی جهان ثابت ساختند که طالبان همان طالبان بیست سال قبل است و هیچ تغییری هم نکرده اند. یعنی به نظر من بیشتر تاثیر روی این که این گروه منحیث حاکمان افغانستان به رسمیت شناخته نشوند همین مبارزات زنان افغانستان است. و همچنان همان قسمی که خانم شهلا گفتند نهاد‌های خارجی هم نقش بسیار مهمی را بازی میکنند. مثلا کشور نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. و همینگونه سازمان ملل نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. چون اینان هیچ یکی از شاخصه‌های حکومتداری خوب را ندارند. اونا نمی‌توانند باشند، میبینید که اینان حتی اساسی‌ترین حقوق یک فرد که آزادی بیان و حق تعلیم تحصیل است برای شان نمی‌دهند. پس مهمترین عملکرد یا راهکار برای اینکه طالبان را از کشورما دور بسازیم و دوباره به همو غارهای که از همانجا آمده اند بفرستیم، مبارزات ما است. ما باید همیشه در رسانه‌ها ظاهرشویم،‌ به هر شکلی که امکان دارد علیه شان مبارزه کنیم و چهره واقعی اینان را به همه‌ی جهانیان نشان بدهیم

 میزگرد تلویزیون رهایی زن در رابطه با بسته شدن مکاتب دختران در افغانستان

با مرضیه محمدی، شهلا عارفی از کابل، لیدا احمد از آلمان

http://www.rahaizan.tv/2022/03/protest-against-taliban-ban-on-girls.html

 بسته شدن مدارس دخترانه توسط ارتجاع اسلامی

و شروع موج جدیدی از اعتراضات در کابل

برده داران در ایالت متحده آمریکا، سواد آموزی بردگان را ممنوع و غیرقانونی کرده بودند. برده داران میدانستند که برده ای که با سواد شود، راههای پاره کردن زنجیرهای بردگی را پیدا خواهند کرد واین یعنی پایان تن دادن به بردگی. و تاریخ این واقعیت را اثبات کرد.

طالبان و ارتجاع اسلامی در ایران و افغانستان و منطقه که کمر به محکم کردن قیود بردگی زن در جوامع تحت کنترل خود را دارند. نمیخواهند زنان با سواد شوند و حقوق خود را که همان حقوق بشر است مطالبه کنند. اما پیشروی تاریخ را نمیتوان با حرکات ارتجاعی و ضد زن توسط اوباش اسلامی متوقف کرد. این پروژه در ایران اسلامزده به شکست انجامید و انبوه زنان تحصیل کرده در اکثر حرفه لیاقت خود را به جهانیان نشان دادند و روسیاهی به ملاهای مرتجع و افکار متعفنشان ماند.

در برنامه امشب میزگردی از فعالین حقوق زنان افغانستان پیرامون مکاتب دخترانه، فراز و نشیبهای مبارزه برای حق تحصیل دختران خواهیم داشت.

میهمانان عزیز به برنامه رهائی زن خوش آمدید.

مینو همتی: امروز اعتراضی بود در رابطه به بسته شدن مکاتب دخترانه در سطح جامعه،‌ این اعتراضات چگونه بود؟‌ چه ابعاد و انعکاسی داشت؟‌

مرضیه محمدی:‌ سلام خدمت شما خانم همتی و سلام خدمت همه‌ی بینندگان برنامه شما. متاسفانه که طالبان با بسته کردن دروازه‌های مکاتب برای دختران یکبار دیگر ثابت ساختند که طالبان تغییر کردنی نیستند و طالبانی امروزی همان طالبان بیست سال قبل هستند که همیشه زن را اشتباه خلقت فکر می‌کنند و مخالف آموزش و تعلیم دختران هستند. ولی زنان امروز،‌ زنان بیست سال قبل نیستند. زنان تغییر کرده اند،‌ قدرتمند شده اند،‌ آگاه شده اند،‌ تحصیل کرده اند. امروز هم یک عده از زنان آگاه و تحصیل کرده و جسور ما علیه این تصمیم امارت اسلامی تظاهرات کردند،‌ برنامه‌ی را روی دست گرفتند که این برنامه واقعا از طرف همه‌ی مردم مورد استقبال بسیار گرم قرار گرفت. باوجودی که تظاهرات‌های قبلی را که ما داشتیم،‌ یک عده‌ی از مردم بودند که مخالفت می‌کردند،‌ اما تظاهرات امروز با بسیار یک پذیرش خوب در جامعه مواجه شد،‌ همه‌ی مردم اعم از مرد و زن حمایت کردند. چون همه‌ی جامعه افغانستان می‌خواهند که دختران به مکتب بروند،‌ تحصیل کنند و حق آموزش خود را بدست بیاورند.

تظاهرات امروز هم یک تظاهرات واقعا عالی بود،‌ یک اقدام بسیار نیک بود،‌ بخاطرگرفتن حق و حقوق دختران از دست یک گروه تروریستی بنام طالبان.

مینو همتی: سپاس. برمی‌گردم به شهلا عارفی عزیز. شما لطف کنید از سیر وقایع برای ما یک توضیح بدهید. و این که در این روزهای اخیر دختر جوانی خودکشی کرد،‌ برای اینکه نمی‌خواهیم واقعا شاهد این سری فجایع باشیم. لطف کنید از یک سری وقایع توضیحات برای بییندگان ما بدهید. بفرمایید.

شهلا عارفی: سلام و عرض ادب دارم خدمت شما و خدمت بینندگان عزیز شما. در اول می‌خواهم نکته بسیار حساسی را اشاره بکنم و آن اینست که طالبان احکام دین را با فرهنگ و عرف و عنعنات رنگ و رو دادند. اینان فقط می‌خواهند که همو باورهای ناپسند خود شان را گویا به باور‌های دینی مبدل بسازند و گویا زنان حق ندارند که تحصیل کنند. روی همین منظور رفته بالای دختر خانم‌های که در مکاتب بروی شان بسته شد،‌ گویا یک ماتم ملی در افغانستان روی کار شد. یعنی هر فامیل هر پدر،‌ هر مادر،‌ هر خواهر،‌ هر برادر و هر هموطن اگر به این چند روی که مکاتب آغاز شده بود ببنیم به یک حالت روانی دچار شدند. چه رسد به این که دختری از منزل چهارم یکی از اپارتمان‌های خود را پایین می‌اندازد و خودکشی می‌کند. یعنی اگر حالت به همین گونه ادامه پیدا کند،‌ گویا فکر کنم که دختران زیادی به حالت‌های روانی دچار می‌شوند و شاید دست به همچون اعمال بزنند. روی این دلیل من خواهان این هستم که طالبان در برنامه شان تجدید نظر کنند. از باداران شان هدایت بگیرند تا بتوانند دروازه مکاتب را بروی دختران باز شود و از وقوع همچون حوادث دلخراش و ناگوار جلوگیری شود.

مینو همتی: سپاس از شما. برمیگردم به دوست عزیز مان لیدا احمد از آلمان. لیدا عزیز در خارج از کشور بسیار حمایت‌های گستره‌ی بود تا به حال در کشورهای مختلف. شما این اعتراضات را چگونه می‌ببینید و یک توضیحات در رابطه به این همبستگی با زنان در داخل افغانستان داریم، با مردم افغانستان داریم در این راستا توضیح دهید. بفرمایید.

لیدا احمد:‌ تشکر. سلام به شما، به ببنندگان تان و به دو مهمان عزیز. از روزی که طالبان به قدرت رسیدند اینان اولین حمله شان به زنان افغانستان و به حقوق زنان افغانستان بود. اینان آزادی‌های بسیار ناچیز و کمی را که زنان افغانستان داشتند از نزد آنان دوباره گرفتند. ولی نکته‌ی را که خانم محمدی هم اشاره کرد که زنان افغانستان هم زنان چند سال قبل نیستند،‌ زنان افغانستان هم آگاه شده اند و خوشبختانه بسیج شده اند و از روزی اولی که طالبان به قدرت رسیدند اینان در صف اول مبارزه بودند و بخاطر خواسته‌های خود که البته بسیار خواسته‌های اولیه است:‌ کار، نان و تحصیل و حقوق بسیار اولیه است، زنان به مبارزه برخاستند. این جا بسیار افتخار است و ما در خارج از کشور،‌ زنان افغان، زنان از کشورهای دیگر و زنان ایرانی همیشه ما به این مبارزات زنان در افغانستان درود فرستادیم و سر تعزیم فرو آوردیم. بخاطر که من خودم فقط دوسال می‌شود که آلمان آمدیم و من کاملا با تمام گوشت و پوست درک می‌کنم که در چه شرایطی اینان کار می‌کنند و در برابر یک نیروی که آنان زن را انسان نمی‌شمارند، اونا زن را فقط یک وسیله‌ی برای شهوت و بچه‌آوردن می‌دانند، مبارزه و ایستادگی می‌کنند. این ایستادگی و مبارزه است که می‌تواند ماندگار بماند و این می‌تواند حقوق واقعی زنان را در افغانستان ایجاد بکند. این یگانه راهست.

در خارج از کشور حمایت‌های وجود داشته در رابطه به مبارزات زنان افغانستان که البته بسیار ناچیز بوده به نظر مه کافی نبوده. مخصوصا ما تلاش داشتیم که در هشت مارچ اعتراضات بسیار وسیعی برای دادخواهی برای زنان افغانستان شود چون دنیا واقعا در برابر فاجعه که در افغانستان پیش می‌رود خاموشی اختیار کرده، مخصوصا بعد از این که جنگ در اوکراین شروع شد تمام تمرکز مطبوعات جهان همگی به اوکراین شده است. تظاهرات بزرگی که در هشت مارچ درشهر برلین برگزار گردید،‌ تظاهرات بسیار بزرگ بود، دوستان زیاد در آن جا تلاش کردند که مسئله افغانستان را برجسته بسازند،‌ مسئله زنان افغانستان را مطرح کنند،‌ یک مقدار شد اما بسنده نیست زیرا که امروز مردم افغانستان و زنان افغانستان البته نه تنها امروز که بیشتر از چهل سال است که اینان شکنجه می‌شوند،‌ اینان قربانی می‌شوند. مخصوصا زنان افغانستان در صف اول این قربانی هستند. جنگی که در افغانستان میشود، قدرت‌های که میآیند و اینان نوکران و مزدوران خود را بنام جهادی و بنام طالب سر مردم ما حاکم می‌کنند و اینان مردم ما را به گروگان می‌گیرند و به ویژه زنان را. امروز اینان تعلیم و تحصیل زنان را در افغانستان به گروگان گرفتند و اینان نمی‌خواهند کوچکترین حق یک زن که حق تحصیل است برایش بدهند.

مینو همتی: سپاس. مرضیه جان مطالبات دختران محصل چه است؟‌ ما خیلی فلم می‌بیننیم می‌آیند جلو و واقعا باید تحسین کرد. یک دم آرام ننشستند،‌ آمدند به خیابان‌ها مطالبات شان را می‌خواهند به همراه آنان والدین شان هستند،‌ امروز من دیدم مردان بسیار آمدند و حمایت کردند. به نظر من این همه اینها قابل قدردانی است، این همه شجاعت. مطالبات دختران از زبان خود شان،‌ از دل خود شان،‌ از وجود خود شان چه است و آیا محصلین پسر ما دارند حمایت می‌کنند. من دیدم دارند حمایت می‌کنند. به نظر شما آیا کافی است؟ آیا بیشتر باید این اعتراضات صورت بگیرد،‌ چه در داخل و چه در خارج.

مرضیه محمدی: در حقیقت تحصیل دختران خط قرمز ما مردم است. یعنی به وجه مردم ما اعم از زن و مرد اجازه نمی‌دهند که درب مکاتب به روی دختران بسته باشد. چون اگر دختران مکتب نروند و تحصیل نکنند فکر کنیم که نصف از جامعه فلج می‌شود. نصف از جامعه از کار و فعالیت باز می‌ماند. به این خاطر من فکر می‌کنم افغانستان طرفدار اینست که باید درهای مکاتب باز شود. بلی خوشبختانه از همو روز اول که طالبان اجازه ندادند که دختران بروند به مکاتب،‌ همه یعنی همه‌ی مردم افغانستان، سیاستمداران، نویسندگان، شاعران، فعالین مدنی،‌ حتی مردم عادی همه به حمایت از دختران بلند شدند، صدا بلند کردند. حالا مهم این نیست که فقط برآیی در خیابان‌ها در سرک‌ها و چیغ و داد بزنی. یعنی در صفحات اجتماعی می‌بینیم که چقدر همه‌ی مردم از دختران حمایت می‌کنند. باوجود که این کافی نیست به نظر من باید همه‌ی مردم دست به دست شوند،‌ والدین، خود دختران،‌ باید همه دست به دست شوند یک قیام بکنند. بس است ۱۹۰ روز دروازه‌های مکتب بروی شان بسته بود،‌ همین کفایت می‌کنند. بیشتر از این نباید وقت دختران تلف شود. یگانه خواست تمام دخترانی که اجازه ندازند فعلا بروند به مکتب،‌ همین است که باید درب مکاتب بروی شان باز شود، تا آنان هم هم مانند برادران شان، هم مانند مردان، هم مانند پسران به مکاتب بروند،‌ درس بخوانند،‌ تحصیل کنند و برای خود شان،‌ برای جامعه و برای خانواده شان افتخار بافرینند. و در آینده‌های یک شخص مفید برای کشور باشد تا این که حداقل از این لجن که فعلا در آن ما قرار داریم،‌ مردم و کشور ما را بیرون بیاورند.

مینو همتی: شهلای عزیز، بچه‌ها و دختران با آمادگی کاملا دیدیم در تصاویر خیلی با یک روحیه شاد و خندان، صورت‌های خندان میرفتند سوی مدارس ولی با چشمان گریان برگشتند و این خیلی انعکاس زیادی داشت در خارج از افغانستان،‌ در سطح ملی و در سطح بین‌المللی. به محض این که همچون انعکاسی دیده شد طالبان حرف شان را عوض کردند و اعلام کرد که ما بخاطر آن حجاب که مدنظر شان است مدارس را بستند. این خبر تا چه اندازه صحیح بود و چه انعکاسی داشت در خود افغانستان. نظر شما چیست؟

شهلا عارفی: نظر من با شما همنواست. این را می‌خواهم بگویم که طالبان از اول،‌ از شروع که اینان به قدرت رسیدند،‌ اینان نخواستند که زنی به تعلیم برود یا به تحصیل برود یا هم به کار برود. بناء اینان خواستند که همین گونه اداره‌ی را بدست داشته باشند تا بتوانند جامعه بین‌المللی را به خود جلب کنند. و خود را قسمی نشان بدهند که اینان می‌خواهند که به زنان حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار را بدهند. مگر نه این گپ هیچ وقت حقیقت ندارد. طالبان هیچ وقت خط مش شان تغییر نکرد،‌ هدف شان تغییر نکرده و گویا اینان یک آمادگی عام و تام داشتند. بخاطر که روی اولی که دختران با بسیار شادی و شوق طرف مکتب رفتند،‌ اینان با همو سلاح‌های شان وارد مکتب‌ها می‌شوند و دختران را از صنف‌های خارج می‌کنند. با صدها گپ‌های ناسزا برای دختران و به دختران می‌گویند که شما دوباره خانه‌های تان بروید و شما حق ندارید که درس بخوانید. بعد از این که مردم دست به اعتراض می‌زنند،‌ و طالبان می‌ببینند که بسیار پیامد‌های منفی از سوی مردم به طرف آنان جلب شده،‌ بعد اینان وادار به این می‌شوند که گویا بگویند که ما سر یک طرح لباس کار می‌کنیم. اینان نتوانستند در طول هشت ماه و چند روزی که از اینان می‌گذرد،‌ اینان یک طرح لباس را درست نکردند،‌ پس اینان چگونه حکومت می کنند. پس اینان چطور می توانند روابط بین‌الملل داشته باشند،‌ چطور می‌توانند روابط دیپلماتیک داشته باشند. اینان نتوانستند یک طرح لباس را برای دختر مکتب دیزایین کنند. آیا اینان می‌توانند طرح بین‌المللی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح سیاسی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح اقتصادی داشته باشند؟ ابدآ، ابدآ. طالبان یک گروه هستند،‌ یک گروه تروریستی هستند که به هیچ وجه قابل قبول مردم نیستند. بناء‌ جامعه جهانی باید در مورد این گروه یک تجدید نظر کنند و زنان اسیر افغان را از دست اینان نجات دهند.

مینو همتی:‌ شهلا عزیز شما فکر میکنید راه مقابله و پیروزی علیه این اقدامات ضد بشری چه می‌تواند باشد؟

شهلا: این را می‌توانیم به دو دسته تقسیم کنیم؛‌ یک اقدامات داخلی و یکی هم اقدامات خارجی. اقدامات داخلی را ما خود مان بدست می‌گیرییم که می‌توانیم توسط همین ظاهر شدن به رسانه‌ها،‌ انتقاد کردن بالای حکومت،‌ و رفتن به جاده بخاطر حق ما. گفتیم که ما بعد از روز سوم قدرتگیر طالبان ما به جاده‌ها ریختیم،‌ به جاده‌ها برآمدیم،‌ حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار. یعنی ابتدایی‌ترین حقی را از اینان خواستیم. و اما مسئله خارجی که باید جامعه جهانی که خود را دایرالمعارف جهان می‌گیرند و گویا حق تمام جهان را اعاده می‌کنند،‌ باید به حق افغانستان هم بپردازند،‌ حق افغان‌ها را،‌ حق زنان افغان را، حق دختران افغان را برای شان بدهد. اگر اینان به زن افغان توجه نکنند و به جامعه افغانی توجه نکنند،‌ پس بودن یک سازمان بین‌الملل یا جامعه جهانی بی‌مفهوم خواهد بود.

مینو همتی:‌ لیدا احمد چگونه می‌شوند با این اقدامات ارتجاعی و ضد بشر طالبان مقابله کرد؟

لیدا احمد: من هم با خانم شهلا موافق هستم،‌ دسته بندی که کردند که یکی مبارزات داخل افغانستان و یکی هم فشار‌های بیرونی. ولی مبارزات داخل افغانستان اساسی‌ترین مسئله است. اساسی‌ترین مسئله مبارزات خود زنان افغانستان، در داخل کشور است و مبارزه همه افغان‌ها. بخاطر که ما مردم افغانستان تجربه بیست سال حاکمیت به اصطلاح جامعه جهانی امریکا و قدرت‌های دیگر را در افغانستان داشتیم. اینان آمدند بیست سال افغانستان را بمباران کردند،‌ مردم را کشتند و ادعا کردند که ما می‌خواهیم برای زنان افغانستان حقوق و ما می‌خواهیم مردم افغانستان را به دموکراسی برسانیم. اونا آمدند یک دولت فاسد و یک دولتی را به وجود آوردند که بالاخره زمینه را مساعد کرد برای اینکه طالبان به این سادگی بتوانند دوباره قدرت را بدست گیرند. اگر امروز فاجعه که سر افغانستان و سر مردم افغانستان و مشخص سر زنان افغانستان آمده، مسئول دولت‌های قبلی، امریکا و ناتوی که در افغانستان حضور داشتند،‌ هستند. بسیار جدی هستند. اصلا قدرت را امریکا و کشورهای قدرتمند امپریالیستی به طالبان دادند. طالبان آنچه که ادعا می‌کنند که ما جهاد کردیم و در این جهاد ما فتح کردم و موفق شدیم. این‌ها همه حرف‌های است که میزنند، اینها همه‌اش دروغ می‌گویند. اینان از سال‌ها بدین طرف با امریکا آتش‌بس اعلام کردند، اینان فقط به مکاتب حمله می‌کردند،‌ اینان فقط کورس‌های آموزش را مورد حملات انتحاری قرار می‌دادند،‌ همین ضدیت که امروز اینان با زنان و آموزش زنان و با آگاه شدن زنان و با پوهنتون‌ها و دانشگاه‌های که در افغانستان است دارند،‌ این را طالبان از قبل هم داشتند. بناء اساسی‌ترین مسئله اینست که مردم افغانستنان و زنان افغانستان که واقعا شجاعت و ایستادگی شان قابل تحسین است،‌ اینان باید مبارزه کنند و ما حق ما را خود ما می‌توانیم بگیریم.

اما واضح است که جامعه جهانی و فشارهای جهانی هم مهم است. ما از دولت‌های قدرتمند زیاد انتظار نداریم،‌ اینان فقط دنبال منافع خود هستند. اینان دنبال منافع استراتیژیک،‌ اقتصادی و سیاسی خود هستند. و مردم افغانستان را بیشتر از چهل سال است که قربانی این منافع می‌سازند. ما از سازمان‌ها از نهادهای طرفداری حقوق بشر از نهادی طرفدار حقوق زن می‌خواهیم که فاجعه که اکنون در افغانستان جریان دارد و زندانی را که طالبان برای ملیون‌ها زن در داخل افغانستان ایجاد کرده اند،‌ را بدانند و این گروه تروریستی را به رسمیت نشناسند. اینان دروغگو هستند. گروهی که عمرش به انتحار و انفجار و ضدیت با علم و تحصیل و زن یکی باشد،‌ آن گروه نمی‌تواند تغییر کند. تروریستان در راس این دولت است،‌ تروریستان هرگز تغییر نمی‌کنند. بناء بالای طالبان فشار آورده شود،‌ به رسمیت شناخته نشوند تا بتوانند این وضعیت را یکمقدار تغییربدهند.

مینو همتی:‌ نظر مرضیه محمدی را در این زمینه میشنویم.....

مرضیه:‌ به نظر من اساسی‌ترین نقش در این که گروه طالبان نباید به رسمیت شناخته شوند همین مبارزات زنان افغانستان بود،‌ مبارزات ما بود، ما چهره واقعی طالبان را به جهان نشان دادیم. وگرنه طالبان در هر جایی در هر رسانه‌ی داد از تغییر می‌زنند. هیچ وقتی این را نمی‌گویند که ما همان طالب بیست سال قبل هستیم. همیشه ادعا کرده اند که به حقوق زنان احترام دارند.دختران را اجازه می‌دهند که به مکاتب بروند. به آزادی بیان احترام دارند. ولی زنان افغانستان با مبارزات که شروع حاکمیت اینان تا حال انجام دادند به همه‌ی جهان ثابت ساختند که طالبان همان طالبان بیست سال قبل است و هیچ تغییری هم نکرده اند. یعنی به نظر من بیشتر تاثیر روی این که این گروه منحیث حاکمان افغانستان به رسمیت شناخته نشوند همین مبارزات زنان افغانستان است. و همچنان همان قسمی که خانم شهلا گفتند نهاد‌های خارجی هم نقش بسیار مهمی را بازی میکنند. مثلا کشور نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. و همینگونه سازمان ملل نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. چون اینان هیچ یکی از شاخصه‌های حکومتداری خوب را ندارند. اونا نمی‌توانند باشند، میبینید که اینان حتی اساسی‌ترین حقوق یک فرد که آزادی بیان و حق تعلیم تحصیل است برای شان نمی‌دهند. پس مهمترین عملکرد یا راهکار برای اینکه طالبان را از کشورما دور بسازیم و دوباره به همو غارهای که از همانجا آمده اند بفرستیم، مبارزات ما است. ما باید همیشه در رسانه‌ها ظاهرشویم،‌ به هر شکلی که امکان دارد علیه شان مبارزه کنیم و چهره واقعی اینان را به همه‌ی جهانیان نشان بدهیم

 میزگرد تلویزیون رهایی زن در رابطه با بسته شدن مکاتب دختران در افغانستان

با مرضیه محمدی، شهلا عارفی از کابل، لیدا احمد از آلمان

http://www.rahaizan.tv/2022/03/protest-against-taliban-ban-on-girls.html

 بسته شدن مدارس دخترانه توسط ارتجاع اسلامی

و شروع موج جدیدی از اعتراضات در کابل

برده داران در ایالت متحده آمریکا، سواد آموزی بردگان را ممنوع و غیرقانونی کرده بودند. برده داران میدانستند که برده ای که با سواد شود، راههای پاره کردن زنجیرهای بردگی را پیدا خواهند کرد واین یعنی پایان تن دادن به بردگی. و تاریخ این واقعیت را اثبات کرد.

طالبان و ارتجاع اسلامی در ایران و افغانستان و منطقه که کمر به محکم کردن قیود بردگی زن در جوامع تحت کنترل خود را دارند. نمیخواهند زنان با سواد شوند و حقوق خود را که همان حقوق بشر است مطالبه کنند. اما پیشروی تاریخ را نمیتوان با حرکات ارتجاعی و ضد زن توسط اوباش اسلامی متوقف کرد. این پروژه در ایران اسلامزده به شکست انجامید و انبوه زنان تحصیل کرده در اکثر حرفه لیاقت خود را به جهانیان نشان دادند و روسیاهی به ملاهای مرتجع و افکار متعفنشان ماند.

در برنامه امشب میزگردی از فعالین حقوق زنان افغانستان پیرامون مکاتب دخترانه، فراز و نشیبهای مبارزه برای حق تحصیل دختران خواهیم داشت.

میهمانان عزیز به برنامه رهائی زن خوش آمدید.

مینو همتی: امروز اعتراضی بود در رابطه به بسته شدن مکاتب دخترانه در سطح جامعه،‌ این اعتراضات چگونه بود؟‌ چه ابعاد و انعکاسی داشت؟‌

مرضیه محمدی:‌ سلام خدمت شما خانم همتی و سلام خدمت همه‌ی بینندگان برنامه شما. متاسفانه که طالبان با بسته کردن دروازه‌های مکاتب برای دختران یکبار دیگر ثابت ساختند که طالبان تغییر کردنی نیستند و طالبانی امروزی همان طالبان بیست سال قبل هستند که همیشه زن را اشتباه خلقت فکر می‌کنند و مخالف آموزش و تعلیم دختران هستند. ولی زنان امروز،‌ زنان بیست سال قبل نیستند. زنان تغییر کرده اند،‌ قدرتمند شده اند،‌ آگاه شده اند،‌ تحصیل کرده اند. امروز هم یک عده از زنان آگاه و تحصیل کرده و جسور ما علیه این تصمیم امارت اسلامی تظاهرات کردند،‌ برنامه‌ی را روی دست گرفتند که این برنامه واقعا از طرف همه‌ی مردم مورد استقبال بسیار گرم قرار گرفت. باوجودی که تظاهرات‌های قبلی را که ما داشتیم،‌ یک عده‌ی از مردم بودند که مخالفت می‌کردند،‌ اما تظاهرات امروز با بسیار یک پذیرش خوب در جامعه مواجه شد،‌ همه‌ی مردم اعم از مرد و زن حمایت کردند. چون همه‌ی جامعه افغانستان می‌خواهند که دختران به مکتب بروند،‌ تحصیل کنند و حق آموزش خود را بدست بیاورند.

تظاهرات امروز هم یک تظاهرات واقعا عالی بود،‌ یک اقدام بسیار نیک بود،‌ بخاطرگرفتن حق و حقوق دختران از دست یک گروه تروریستی بنام طالبان.

مینو همتی: سپاس. برمی‌گردم به شهلا عارفی عزیز. شما لطف کنید از سیر وقایع برای ما یک توضیح بدهید. و این که در این روزهای اخیر دختر جوانی خودکشی کرد،‌ برای اینکه نمی‌خواهیم واقعا شاهد این سری فجایع باشیم. لطف کنید از یک سری وقایع توضیحات برای بییندگان ما بدهید. بفرمایید.

شهلا عارفی: سلام و عرض ادب دارم خدمت شما و خدمت بینندگان عزیز شما. در اول می‌خواهم نکته بسیار حساسی را اشاره بکنم و آن اینست که طالبان احکام دین را با فرهنگ و عرف و عنعنات رنگ و رو دادند. اینان فقط می‌خواهند که همو باورهای ناپسند خود شان را گویا به باور‌های دینی مبدل بسازند و گویا زنان حق ندارند که تحصیل کنند. روی همین منظور رفته بالای دختر خانم‌های که در مکاتب بروی شان بسته شد،‌ گویا یک ماتم ملی در افغانستان روی کار شد. یعنی هر فامیل هر پدر،‌ هر مادر،‌ هر خواهر،‌ هر برادر و هر هموطن اگر به این چند روی که مکاتب آغاز شده بود ببنیم به یک حالت روانی دچار شدند. چه رسد به این که دختری از منزل چهارم یکی از اپارتمان‌های خود را پایین می‌اندازد و خودکشی می‌کند. یعنی اگر حالت به همین گونه ادامه پیدا کند،‌ گویا فکر کنم که دختران زیادی به حالت‌های روانی دچار می‌شوند و شاید دست به همچون اعمال بزنند. روی این دلیل من خواهان این هستم که طالبان در برنامه شان تجدید نظر کنند. از باداران شان هدایت بگیرند تا بتوانند دروازه مکاتب را بروی دختران باز شود و از وقوع همچون حوادث دلخراش و ناگوار جلوگیری شود.

مینو همتی: سپاس از شما. برمیگردم به دوست عزیز مان لیدا احمد از آلمان. لیدا عزیز در خارج از کشور بسیار حمایت‌های گستره‌ی بود تا به حال در کشورهای مختلف. شما این اعتراضات را چگونه می‌ببینید و یک توضیحات در رابطه به این همبستگی با زنان در داخل افغانستان داریم، با مردم افغانستان داریم در این راستا توضیح دهید. بفرمایید.

لیدا احمد:‌ تشکر. سلام به شما، به ببنندگان تان و به دو مهمان عزیز. از روزی که طالبان به قدرت رسیدند اینان اولین حمله شان به زنان افغانستان و به حقوق زنان افغانستان بود. اینان آزادی‌های بسیار ناچیز و کمی را که زنان افغانستان داشتند از نزد آنان دوباره گرفتند. ولی نکته‌ی را که خانم محمدی هم اشاره کرد که زنان افغانستان هم زنان چند سال قبل نیستند،‌ زنان افغانستان هم آگاه شده اند و خوشبختانه بسیج شده اند و از روزی اولی که طالبان به قدرت رسیدند اینان در صف اول مبارزه بودند و بخاطر خواسته‌های خود که البته بسیار خواسته‌های اولیه است:‌ کار، نان و تحصیل و حقوق بسیار اولیه است، زنان به مبارزه برخاستند. این جا بسیار افتخار است و ما در خارج از کشور،‌ زنان افغان، زنان از کشورهای دیگر و زنان ایرانی همیشه ما به این مبارزات زنان در افغانستان درود فرستادیم و سر تعزیم فرو آوردیم. بخاطر که من خودم فقط دوسال می‌شود که آلمان آمدیم و من کاملا با تمام گوشت و پوست درک می‌کنم که در چه شرایطی اینان کار می‌کنند و در برابر یک نیروی که آنان زن را انسان نمی‌شمارند، اونا زن را فقط یک وسیله‌ی برای شهوت و بچه‌آوردن می‌دانند، مبارزه و ایستادگی می‌کنند. این ایستادگی و مبارزه است که می‌تواند ماندگار بماند و این می‌تواند حقوق واقعی زنان را در افغانستان ایجاد بکند. این یگانه راهست.

در خارج از کشور حمایت‌های وجود داشته در رابطه به مبارزات زنان افغانستان که البته بسیار ناچیز بوده به نظر مه کافی نبوده. مخصوصا ما تلاش داشتیم که در هشت مارچ اعتراضات بسیار وسیعی برای دادخواهی برای زنان افغانستان شود چون دنیا واقعا در برابر فاجعه که در افغانستان پیش می‌رود خاموشی اختیار کرده، مخصوصا بعد از این که جنگ در اوکراین شروع شد تمام تمرکز مطبوعات جهان همگی به اوکراین شده است. تظاهرات بزرگی که در هشت مارچ درشهر برلین برگزار گردید،‌ تظاهرات بسیار بزرگ بود، دوستان زیاد در آن جا تلاش کردند که مسئله افغانستان را برجسته بسازند،‌ مسئله زنان افغانستان را مطرح کنند،‌ یک مقدار شد اما بسنده نیست زیرا که امروز مردم افغانستان و زنان افغانستان البته نه تنها امروز که بیشتر از چهل سال است که اینان شکنجه می‌شوند،‌ اینان قربانی می‌شوند. مخصوصا زنان افغانستان در صف اول این قربانی هستند. جنگی که در افغانستان میشود، قدرت‌های که میآیند و اینان نوکران و مزدوران خود را بنام جهادی و بنام طالب سر مردم ما حاکم می‌کنند و اینان مردم ما را به گروگان می‌گیرند و به ویژه زنان را. امروز اینان تعلیم و تحصیل زنان را در افغانستان به گروگان گرفتند و اینان نمی‌خواهند کوچکترین حق یک زن که حق تحصیل است برایش بدهند.

مینو همتی: سپاس. مرضیه جان مطالبات دختران محصل چه است؟‌ ما خیلی فلم می‌بیننیم می‌آیند جلو و واقعا باید تحسین کرد. یک دم آرام ننشستند،‌ آمدند به خیابان‌ها مطالبات شان را می‌خواهند به همراه آنان والدین شان هستند،‌ امروز من دیدم مردان بسیار آمدند و حمایت کردند. به نظر من این همه اینها قابل قدردانی است، این همه شجاعت. مطالبات دختران از زبان خود شان،‌ از دل خود شان،‌ از وجود خود شان چه است و آیا محصلین پسر ما دارند حمایت می‌کنند. من دیدم دارند حمایت می‌کنند. به نظر شما آیا کافی است؟ آیا بیشتر باید این اعتراضات صورت بگیرد،‌ چه در داخل و چه در خارج.

مرضیه محمدی: در حقیقت تحصیل دختران خط قرمز ما مردم است. یعنی به وجه مردم ما اعم از زن و مرد اجازه نمی‌دهند که درب مکاتب به روی دختران بسته باشد. چون اگر دختران مکتب نروند و تحصیل نکنند فکر کنیم که نصف از جامعه فلج می‌شود. نصف از جامعه از کار و فعالیت باز می‌ماند. به این خاطر من فکر می‌کنم افغانستان طرفدار اینست که باید درهای مکاتب باز شود. بلی خوشبختانه از همو روز اول که طالبان اجازه ندادند که دختران بروند به مکاتب،‌ همه یعنی همه‌ی مردم افغانستان، سیاستمداران، نویسندگان، شاعران، فعالین مدنی،‌ حتی مردم عادی همه به حمایت از دختران بلند شدند، صدا بلند کردند. حالا مهم این نیست که فقط برآیی در خیابان‌ها در سرک‌ها و چیغ و داد بزنی. یعنی در صفحات اجتماعی می‌بینیم که چقدر همه‌ی مردم از دختران حمایت می‌کنند. باوجود که این کافی نیست به نظر من باید همه‌ی مردم دست به دست شوند،‌ والدین، خود دختران،‌ باید همه دست به دست شوند یک قیام بکنند. بس است ۱۹۰ روز دروازه‌های مکتب بروی شان بسته بود،‌ همین کفایت می‌کنند. بیشتر از این نباید وقت دختران تلف شود. یگانه خواست تمام دخترانی که اجازه ندازند فعلا بروند به مکتب،‌ همین است که باید درب مکاتب بروی شان باز شود، تا آنان هم هم مانند برادران شان، هم مانند مردان، هم مانند پسران به مکاتب بروند،‌ درس بخوانند،‌ تحصیل کنند و برای خود شان،‌ برای جامعه و برای خانواده شان افتخار بافرینند. و در آینده‌های یک شخص مفید برای کشور باشد تا این که حداقل از این لجن که فعلا در آن ما قرار داریم،‌ مردم و کشور ما را بیرون بیاورند.

مینو همتی: شهلای عزیز، بچه‌ها و دختران با آمادگی کاملا دیدیم در تصاویر خیلی با یک روحیه شاد و خندان، صورت‌های خندان میرفتند سوی مدارس ولی با چشمان گریان برگشتند و این خیلی انعکاس زیادی داشت در خارج از افغانستان،‌ در سطح ملی و در سطح بین‌المللی. به محض این که همچون انعکاسی دیده شد طالبان حرف شان را عوض کردند و اعلام کرد که ما بخاطر آن حجاب که مدنظر شان است مدارس را بستند. این خبر تا چه اندازه صحیح بود و چه انعکاسی داشت در خود افغانستان. نظر شما چیست؟

شهلا عارفی: نظر من با شما همنواست. این را می‌خواهم بگویم که طالبان از اول،‌ از شروع که اینان به قدرت رسیدند،‌ اینان نخواستند که زنی به تعلیم برود یا به تحصیل برود یا هم به کار برود. بناء اینان خواستند که همین گونه اداره‌ی را بدست داشته باشند تا بتوانند جامعه بین‌المللی را به خود جلب کنند. و خود را قسمی نشان بدهند که اینان می‌خواهند که به زنان حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار را بدهند. مگر نه این گپ هیچ وقت حقیقت ندارد. طالبان هیچ وقت خط مش شان تغییر نکرد،‌ هدف شان تغییر نکرده و گویا اینان یک آمادگی عام و تام داشتند. بخاطر که روی اولی که دختران با بسیار شادی و شوق طرف مکتب رفتند،‌ اینان با همو سلاح‌های شان وارد مکتب‌ها می‌شوند و دختران را از صنف‌های خارج می‌کنند. با صدها گپ‌های ناسزا برای دختران و به دختران می‌گویند که شما دوباره خانه‌های تان بروید و شما حق ندارید که درس بخوانید. بعد از این که مردم دست به اعتراض می‌زنند،‌ و طالبان می‌ببینند که بسیار پیامد‌های منفی از سوی مردم به طرف آنان جلب شده،‌ بعد اینان وادار به این می‌شوند که گویا بگویند که ما سر یک طرح لباس کار می‌کنیم. اینان نتوانستند در طول هشت ماه و چند روزی که از اینان می‌گذرد،‌ اینان یک طرح لباس را درست نکردند،‌ پس اینان چگونه حکومت می کنند. پس اینان چطور می توانند روابط بین‌الملل داشته باشند،‌ چطور می‌توانند روابط دیپلماتیک داشته باشند. اینان نتوانستند یک طرح لباس را برای دختر مکتب دیزایین کنند. آیا اینان می‌توانند طرح بین‌المللی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح سیاسی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح اقتصادی داشته باشند؟ ابدآ، ابدآ. طالبان یک گروه هستند،‌ یک گروه تروریستی هستند که به هیچ وجه قابل قبول مردم نیستند. بناء‌ جامعه جهانی باید در مورد این گروه یک تجدید نظر کنند و زنان اسیر افغان را از دست اینان نجات دهند.

مینو همتی:‌ شهلا عزیز شما فکر میکنید راه مقابله و پیروزی علیه این اقدامات ضد بشری چه می‌تواند باشد؟

شهلا: این را می‌توانیم به دو دسته تقسیم کنیم؛‌ یک اقدامات داخلی و یکی هم اقدامات خارجی. اقدامات داخلی را ما خود مان بدست می‌گیرییم که می‌توانیم توسط همین ظاهر شدن به رسانه‌ها،‌ انتقاد کردن بالای حکومت،‌ و رفتن به جاده بخاطر حق ما. گفتیم که ما بعد از روز سوم قدرتگیر طالبان ما به جاده‌ها ریختیم،‌ به جاده‌ها برآمدیم،‌ حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار. یعنی ابتدایی‌ترین حقی را از اینان خواستیم. و اما مسئله خارجی که باید جامعه جهانی که خود را دایرالمعارف جهان می‌گیرند و گویا حق تمام جهان را اعاده می‌کنند،‌ باید به حق افغانستان هم بپردازند،‌ حق افغان‌ها را،‌ حق زنان افغان را، حق دختران افغان را برای شان بدهد. اگر اینان به زن افغان توجه نکنند و به جامعه افغانی توجه نکنند،‌ پس بودن یک سازمان بین‌الملل یا جامعه جهانی بی‌مفهوم خواهد بود.

مینو همتی:‌ لیدا احمد چگونه می‌شوند با این اقدامات ارتجاعی و ضد بشر طالبان مقابله کرد؟

لیدا احمد: من هم با خانم شهلا موافق هستم،‌ دسته بندی که کردند که یکی مبارزات داخل افغانستان و یکی هم فشار‌های بیرونی. ولی مبارزات داخل افغانستان اساسی‌ترین مسئله است. اساسی‌ترین مسئله مبارزات خود زنان افغانستان، در داخل کشور است و مبارزه همه افغان‌ها. بخاطر که ما مردم افغانستان تجربه بیست سال حاکمیت به اصطلاح جامعه جهانی امریکا و قدرت‌های دیگر را در افغانستان داشتیم. اینان آمدند بیست سال افغانستان را بمباران کردند،‌ مردم را کشتند و ادعا کردند که ما می‌خواهیم برای زنان افغانستان حقوق و ما می‌خواهیم مردم افغانستان را به دموکراسی برسانیم. اونا آمدند یک دولت فاسد و یک دولتی را به وجود آوردند که بالاخره زمینه را مساعد کرد برای اینکه طالبان به این سادگی بتوانند دوباره قدرت را بدست گیرند. اگر امروز فاجعه که سر افغانستان و سر مردم افغانستان و مشخص سر زنان افغانستان آمده، مسئول دولت‌های قبلی، امریکا و ناتوی که در افغانستان حضور داشتند،‌ هستند. بسیار جدی هستند. اصلا قدرت را امریکا و کشورهای قدرتمند امپریالیستی به طالبان دادند. طالبان آنچه که ادعا می‌کنند که ما جهاد کردیم و در این جهاد ما فتح کردم و موفق شدیم. این‌ها همه حرف‌های است که میزنند، اینها همه‌اش دروغ می‌گویند. اینان از سال‌ها بدین طرف با امریکا آتش‌بس اعلام کردند، اینان فقط به مکاتب حمله می‌کردند،‌ اینان فقط کورس‌های آموزش را مورد حملات انتحاری قرار می‌دادند،‌ همین ضدیت که امروز اینان با زنان و آموزش زنان و با آگاه شدن زنان و با پوهنتون‌ها و دانشگاه‌های که در افغانستان است دارند،‌ این را طالبان از قبل هم داشتند. بناء اساسی‌ترین مسئله اینست که مردم افغانستنان و زنان افغانستان که واقعا شجاعت و ایستادگی شان قابل تحسین است،‌ اینان باید مبارزه کنند و ما حق ما را خود ما می‌توانیم بگیریم.

اما واضح است که جامعه جهانی و فشارهای جهانی هم مهم است. ما از دولت‌های قدرتمند زیاد انتظار نداریم،‌ اینان فقط دنبال منافع خود هستند. اینان دنبال منافع استراتیژیک،‌ اقتصادی و سیاسی خود هستند. و مردم افغانستان را بیشتر از چهل سال است که قربانی این منافع می‌سازند. ما از سازمان‌ها از نهادهای طرفداری حقوق بشر از نهادی طرفدار حقوق زن می‌خواهیم که فاجعه که اکنون در افغانستان جریان دارد و زندانی را که طالبان برای ملیون‌ها زن در داخل افغانستان ایجاد کرده اند،‌ را بدانند و این گروه تروریستی را به رسمیت نشناسند. اینان دروغگو هستند. گروهی که عمرش به انتحار و انفجار و ضدیت با علم و تحصیل و زن یکی باشد،‌ آن گروه نمی‌تواند تغییر کند. تروریستان در راس این دولت است،‌ تروریستان هرگز تغییر نمی‌کنند. بناء بالای طالبان فشار آورده شود،‌ به رسمیت شناخته نشوند تا بتوانند این وضعیت را یکمقدار تغییربدهند.

مینو همتی:‌ نظر مرضیه محمدی را در این زمینه میشنویم.....

مرضیه:‌ به نظر من اساسی‌ترین نقش در این که گروه طالبان نباید به رسمیت شناخته شوند همین مبارزات زنان افغانستان بود،‌ مبارزات ما بود، ما چهره واقعی طالبان را به جهان نشان دادیم. وگرنه طالبان در هر جایی در هر رسانه‌ی داد از تغییر می‌زنند. هیچ وقتی این را نمی‌گویند که ما همان طالب بیست سال قبل هستیم. همیشه ادعا کرده اند که به حقوق زنان احترام دارند.دختران را اجازه می‌دهند که به مکاتب بروند. به آزادی بیان احترام دارند. ولی زنان افغانستان با مبارزات که شروع حاکمیت اینان تا حال انجام دادند به همه‌ی جهان ثابت ساختند که طالبان همان طالبان بیست سال قبل است و هیچ تغییری هم نکرده اند. یعنی به نظر من بیشتر تاثیر روی این که این گروه منحیث حاکمان افغانستان به رسمیت شناخته نشوند همین مبارزات زنان افغانستان است. و همچنان همان قسمی که خانم شهلا گفتند نهاد‌های خارجی هم نقش بسیار مهمی را بازی میکنند. مثلا کشور نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. و همینگونه سازمان ملل نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. چون اینان هیچ یکی از شاخصه‌های حکومتداری خوب را ندارند. اونا نمی‌توانند باشند، میبینید که اینان حتی اساسی‌ترین حقوق یک فرد که آزادی بیان و حق تعلیم تحصیل است برای شان نمی‌دهند. پس مهمترین عملکرد یا راهکار برای اینکه طالبان را از کشورما دور بسازیم و دوباره به همو غارهای که از همانجا آمده اند بفرستیم، مبارزات ما است. ما باید همیشه در رسانه‌ها ظاهرشویم،‌ به هر شکلی که امکان دارد علیه شان مبارزه کنیم و چهره واقعی اینان را به همه‌ی جهانیان نشان بدهیم

 میزگرد تلویزیون رهایی زن در رابطه با بسته شدن مکاتب دختران در افغانستان

با مرضیه محمدی، شهلا عارفی از کابل، لیدا احمد از آلمان

http://www.rahaizan.tv/2022/03/protest-against-taliban-ban-on-girls.html

 بسته شدن مدارس دخترانه توسط ارتجاع اسلامی

و شروع موج جدیدی از اعتراضات در کابل

برده داران در ایالت متحده آمریکا، سواد آموزی بردگان را ممنوع و غیرقانونی کرده بودند. برده داران میدانستند که برده ای که با سواد شود، راههای پاره کردن زنجیرهای بردگی را پیدا خواهند کرد واین یعنی پایان تن دادن به بردگی. و تاریخ این واقعیت را اثبات کرد.

طالبان و ارتجاع اسلامی در ایران و افغانستان و منطقه که کمر به محکم کردن قیود بردگی زن در جوامع تحت کنترل خود را دارند. نمیخواهند زنان با سواد شوند و حقوق خود را که همان حقوق بشر است مطالبه کنند. اما پیشروی تاریخ را نمیتوان با حرکات ارتجاعی و ضد زن توسط اوباش اسلامی متوقف کرد. این پروژه در ایران اسلامزده به شکست انجامید و انبوه زنان تحصیل کرده در اکثر حرفه لیاقت خود را به جهانیان نشان دادند و روسیاهی به ملاهای مرتجع و افکار متعفنشان ماند.

در برنامه امشب میزگردی از فعالین حقوق زنان افغانستان پیرامون مکاتب دخترانه، فراز و نشیبهای مبارزه برای حق تحصیل دختران خواهیم داشت.

میهمانان عزیز به برنامه رهائی زن خوش آمدید.

مینو همتی: امروز اعتراضی بود در رابطه به بسته شدن مکاتب دخترانه در سطح جامعه،‌ این اعتراضات چگونه بود؟‌ چه ابعاد و انعکاسی داشت؟‌

مرضیه محمدی:‌ سلام خدمت شما خانم همتی و سلام خدمت همه‌ی بینندگان برنامه شما. متاسفانه که طالبان با بسته کردن دروازه‌های مکاتب برای دختران یکبار دیگر ثابت ساختند که طالبان تغییر کردنی نیستند و طالبانی امروزی همان طالبان بیست سال قبل هستند که همیشه زن را اشتباه خلقت فکر می‌کنند و مخالف آموزش و تعلیم دختران هستند. ولی زنان امروز،‌ زنان بیست سال قبل نیستند. زنان تغییر کرده اند،‌ قدرتمند شده اند،‌ آگاه شده اند،‌ تحصیل کرده اند. امروز هم یک عده از زنان آگاه و تحصیل کرده و جسور ما علیه این تصمیم امارت اسلامی تظاهرات کردند،‌ برنامه‌ی را روی دست گرفتند که این برنامه واقعا از طرف همه‌ی مردم مورد استقبال بسیار گرم قرار گرفت. باوجودی که تظاهرات‌های قبلی را که ما داشتیم،‌ یک عده‌ی از مردم بودند که مخالفت می‌کردند،‌ اما تظاهرات امروز با بسیار یک پذیرش خوب در جامعه مواجه شد،‌ همه‌ی مردم اعم از مرد و زن حمایت کردند. چون همه‌ی جامعه افغانستان می‌خواهند که دختران به مکتب بروند،‌ تحصیل کنند و حق آموزش خود را بدست بیاورند.

تظاهرات امروز هم یک تظاهرات واقعا عالی بود،‌ یک اقدام بسیار نیک بود،‌ بخاطرگرفتن حق و حقوق دختران از دست یک گروه تروریستی بنام طالبان.

مینو همتی: سپاس. برمی‌گردم به شهلا عارفی عزیز. شما لطف کنید از سیر وقایع برای ما یک توضیح بدهید. و این که در این روزهای اخیر دختر جوانی خودکشی کرد،‌ برای اینکه نمی‌خواهیم واقعا شاهد این سری فجایع باشیم. لطف کنید از یک سری وقایع توضیحات برای بییندگان ما بدهید. بفرمایید.

شهلا عارفی: سلام و عرض ادب دارم خدمت شما و خدمت بینندگان عزیز شما. در اول می‌خواهم نکته بسیار حساسی را اشاره بکنم و آن اینست که طالبان احکام دین را با فرهنگ و عرف و عنعنات رنگ و رو دادند. اینان فقط می‌خواهند که همو باورهای ناپسند خود شان را گویا به باور‌های دینی مبدل بسازند و گویا زنان حق ندارند که تحصیل کنند. روی همین منظور رفته بالای دختر خانم‌های که در مکاتب بروی شان بسته شد،‌ گویا یک ماتم ملی در افغانستان روی کار شد. یعنی هر فامیل هر پدر،‌ هر مادر،‌ هر خواهر،‌ هر برادر و هر هموطن اگر به این چند روی که مکاتب آغاز شده بود ببنیم به یک حالت روانی دچار شدند. چه رسد به این که دختری از منزل چهارم یکی از اپارتمان‌های خود را پایین می‌اندازد و خودکشی می‌کند. یعنی اگر حالت به همین گونه ادامه پیدا کند،‌ گویا فکر کنم که دختران زیادی به حالت‌های روانی دچار می‌شوند و شاید دست به همچون اعمال بزنند. روی این دلیل من خواهان این هستم که طالبان در برنامه شان تجدید نظر کنند. از باداران شان هدایت بگیرند تا بتوانند دروازه مکاتب را بروی دختران باز شود و از وقوع همچون حوادث دلخراش و ناگوار جلوگیری شود.

مینو همتی: سپاس از شما. برمیگردم به دوست عزیز مان لیدا احمد از آلمان. لیدا عزیز در خارج از کشور بسیار حمایت‌های گستره‌ی بود تا به حال در کشورهای مختلف. شما این اعتراضات را چگونه می‌ببینید و یک توضیحات در رابطه به این همبستگی با زنان در داخل افغانستان داریم، با مردم افغانستان داریم در این راستا توضیح دهید. بفرمایید.

لیدا احمد:‌ تشکر. سلام به شما، به ببنندگان تان و به دو مهمان عزیز. از روزی که طالبان به قدرت رسیدند اینان اولین حمله شان به زنان افغانستان و به حقوق زنان افغانستان بود. اینان آزادی‌های بسیار ناچیز و کمی را که زنان افغانستان داشتند از نزد آنان دوباره گرفتند. ولی نکته‌ی را که خانم محمدی هم اشاره کرد که زنان افغانستان هم زنان چند سال قبل نیستند،‌ زنان افغانستان هم آگاه شده اند و خوشبختانه بسیج شده اند و از روزی اولی که طالبان به قدرت رسیدند اینان در صف اول مبارزه بودند و بخاطر خواسته‌های خود که البته بسیار خواسته‌های اولیه است:‌ کار، نان و تحصیل و حقوق بسیار اولیه است، زنان به مبارزه برخاستند. این جا بسیار افتخار است و ما در خارج از کشور،‌ زنان افغان، زنان از کشورهای دیگر و زنان ایرانی همیشه ما به این مبارزات زنان در افغانستان درود فرستادیم و سر تعزیم فرو آوردیم. بخاطر که من خودم فقط دوسال می‌شود که آلمان آمدیم و من کاملا با تمام گوشت و پوست درک می‌کنم که در چه شرایطی اینان کار می‌کنند و در برابر یک نیروی که آنان زن را انسان نمی‌شمارند، اونا زن را فقط یک وسیله‌ی برای شهوت و بچه‌آوردن می‌دانند، مبارزه و ایستادگی می‌کنند. این ایستادگی و مبارزه است که می‌تواند ماندگار بماند و این می‌تواند حقوق واقعی زنان را در افغانستان ایجاد بکند. این یگانه راهست.

در خارج از کشور حمایت‌های وجود داشته در رابطه به مبارزات زنان افغانستان که البته بسیار ناچیز بوده به نظر مه کافی نبوده. مخصوصا ما تلاش داشتیم که در هشت مارچ اعتراضات بسیار وسیعی برای دادخواهی برای زنان افغانستان شود چون دنیا واقعا در برابر فاجعه که در افغانستان پیش می‌رود خاموشی اختیار کرده، مخصوصا بعد از این که جنگ در اوکراین شروع شد تمام تمرکز مطبوعات جهان همگی به اوکراین شده است. تظاهرات بزرگی که در هشت مارچ درشهر برلین برگزار گردید،‌ تظاهرات بسیار بزرگ بود، دوستان زیاد در آن جا تلاش کردند که مسئله افغانستان را برجسته بسازند،‌ مسئله زنان افغانستان را مطرح کنند،‌ یک مقدار شد اما بسنده نیست زیرا که امروز مردم افغانستان و زنان افغانستان البته نه تنها امروز که بیشتر از چهل سال است که اینان شکنجه می‌شوند،‌ اینان قربانی می‌شوند. مخصوصا زنان افغانستان در صف اول این قربانی هستند. جنگی که در افغانستان میشود، قدرت‌های که میآیند و اینان نوکران و مزدوران خود را بنام جهادی و بنام طالب سر مردم ما حاکم می‌کنند و اینان مردم ما را به گروگان می‌گیرند و به ویژه زنان را. امروز اینان تعلیم و تحصیل زنان را در افغانستان به گروگان گرفتند و اینان نمی‌خواهند کوچکترین حق یک زن که حق تحصیل است برایش بدهند.

مینو همتی: سپاس. مرضیه جان مطالبات دختران محصل چه است؟‌ ما خیلی فلم می‌بیننیم می‌آیند جلو و واقعا باید تحسین کرد. یک دم آرام ننشستند،‌ آمدند به خیابان‌ها مطالبات شان را می‌خواهند به همراه آنان والدین شان هستند،‌ امروز من دیدم مردان بسیار آمدند و حمایت کردند. به نظر من این همه اینها قابل قدردانی است، این همه شجاعت. مطالبات دختران از زبان خود شان،‌ از دل خود شان،‌ از وجود خود شان چه است و آیا محصلین پسر ما دارند حمایت می‌کنند. من دیدم دارند حمایت می‌کنند. به نظر شما آیا کافی است؟ آیا بیشتر باید این اعتراضات صورت بگیرد،‌ چه در داخل و چه در خارج.

مرضیه محمدی: در حقیقت تحصیل دختران خط قرمز ما مردم است. یعنی به وجه مردم ما اعم از زن و مرد اجازه نمی‌دهند که درب مکاتب به روی دختران بسته باشد. چون اگر دختران مکتب نروند و تحصیل نکنند فکر کنیم که نصف از جامعه فلج می‌شود. نصف از جامعه از کار و فعالیت باز می‌ماند. به این خاطر من فکر می‌کنم افغانستان طرفدار اینست که باید درهای مکاتب باز شود. بلی خوشبختانه از همو روز اول که طالبان اجازه ندادند که دختران بروند به مکاتب،‌ همه یعنی همه‌ی مردم افغانستان، سیاستمداران، نویسندگان، شاعران، فعالین مدنی،‌ حتی مردم عادی همه به حمایت از دختران بلند شدند، صدا بلند کردند. حالا مهم این نیست که فقط برآیی در خیابان‌ها در سرک‌ها و چیغ و داد بزنی. یعنی در صفحات اجتماعی می‌بینیم که چقدر همه‌ی مردم از دختران حمایت می‌کنند. باوجود که این کافی نیست به نظر من باید همه‌ی مردم دست به دست شوند،‌ والدین، خود دختران،‌ باید همه دست به دست شوند یک قیام بکنند. بس است ۱۹۰ روز دروازه‌های مکتب بروی شان بسته بود،‌ همین کفایت می‌کنند. بیشتر از این نباید وقت دختران تلف شود. یگانه خواست تمام دخترانی که اجازه ندازند فعلا بروند به مکتب،‌ همین است که باید درب مکاتب بروی شان باز شود، تا آنان هم هم مانند برادران شان، هم مانند مردان، هم مانند پسران به مکاتب بروند،‌ درس بخوانند،‌ تحصیل کنند و برای خود شان،‌ برای جامعه و برای خانواده شان افتخار بافرینند. و در آینده‌های یک شخص مفید برای کشور باشد تا این که حداقل از این لجن که فعلا در آن ما قرار داریم،‌ مردم و کشور ما را بیرون بیاورند.

مینو همتی: شهلای عزیز، بچه‌ها و دختران با آمادگی کاملا دیدیم در تصاویر خیلی با یک روحیه شاد و خندان، صورت‌های خندان میرفتند سوی مدارس ولی با چشمان گریان برگشتند و این خیلی انعکاس زیادی داشت در خارج از افغانستان،‌ در سطح ملی و در سطح بین‌المللی. به محض این که همچون انعکاسی دیده شد طالبان حرف شان را عوض کردند و اعلام کرد که ما بخاطر آن حجاب که مدنظر شان است مدارس را بستند. این خبر تا چه اندازه صحیح بود و چه انعکاسی داشت در خود افغانستان. نظر شما چیست؟

شهلا عارفی: نظر من با شما همنواست. این را می‌خواهم بگویم که طالبان از اول،‌ از شروع که اینان به قدرت رسیدند،‌ اینان نخواستند که زنی به تعلیم برود یا به تحصیل برود یا هم به کار برود. بناء اینان خواستند که همین گونه اداره‌ی را بدست داشته باشند تا بتوانند جامعه بین‌المللی را به خود جلب کنند. و خود را قسمی نشان بدهند که اینان می‌خواهند که به زنان حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار را بدهند. مگر نه این گپ هیچ وقت حقیقت ندارد. طالبان هیچ وقت خط مش شان تغییر نکرد،‌ هدف شان تغییر نکرده و گویا اینان یک آمادگی عام و تام داشتند. بخاطر که روی اولی که دختران با بسیار شادی و شوق طرف مکتب رفتند،‌ اینان با همو سلاح‌های شان وارد مکتب‌ها می‌شوند و دختران را از صنف‌های خارج می‌کنند. با صدها گپ‌های ناسزا برای دختران و به دختران می‌گویند که شما دوباره خانه‌های تان بروید و شما حق ندارید که درس بخوانید. بعد از این که مردم دست به اعتراض می‌زنند،‌ و طالبان می‌ببینند که بسیار پیامد‌های منفی از سوی مردم به طرف آنان جلب شده،‌ بعد اینان وادار به این می‌شوند که گویا بگویند که ما سر یک طرح لباس کار می‌کنیم. اینان نتوانستند در طول هشت ماه و چند روزی که از اینان می‌گذرد،‌ اینان یک طرح لباس را درست نکردند،‌ پس اینان چگونه حکومت می کنند. پس اینان چطور می توانند روابط بین‌الملل داشته باشند،‌ چطور می‌توانند روابط دیپلماتیک داشته باشند. اینان نتوانستند یک طرح لباس را برای دختر مکتب دیزایین کنند. آیا اینان می‌توانند طرح بین‌المللی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح سیاسی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح اقتصادی داشته باشند؟ ابدآ، ابدآ. طالبان یک گروه هستند،‌ یک گروه تروریستی هستند که به هیچ وجه قابل قبول مردم نیستند. بناء‌ جامعه جهانی باید در مورد این گروه یک تجدید نظر کنند و زنان اسیر افغان را از دست اینان نجات دهند.

مینو همتی:‌ شهلا عزیز شما فکر میکنید راه مقابله و پیروزی علیه این اقدامات ضد بشری چه می‌تواند باشد؟

شهلا: این را می‌توانیم به دو دسته تقسیم کنیم؛‌ یک اقدامات داخلی و یکی هم اقدامات خارجی. اقدامات داخلی را ما خود مان بدست می‌گیرییم که می‌توانیم توسط همین ظاهر شدن به رسانه‌ها،‌ انتقاد کردن بالای حکومت،‌ و رفتن به جاده بخاطر حق ما. گفتیم که ما بعد از روز سوم قدرتگیر طالبان ما به جاده‌ها ریختیم،‌ به جاده‌ها برآمدیم،‌ حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار. یعنی ابتدایی‌ترین حقی را از اینان خواستیم. و اما مسئله خارجی که باید جامعه جهانی که خود را دایرالمعارف جهان می‌گیرند و گویا حق تمام جهان را اعاده می‌کنند،‌ باید به حق افغانستان هم بپردازند،‌ حق افغان‌ها را،‌ حق زنان افغان را، حق دختران افغان را برای شان بدهد. اگر اینان به زن افغان توجه نکنند و به جامعه افغانی توجه نکنند،‌ پس بودن یک سازمان بین‌الملل یا جامعه جهانی بی‌مفهوم خواهد بود.

مینو همتی:‌ لیدا احمد چگونه می‌شوند با این اقدامات ارتجاعی و ضد بشر طالبان مقابله کرد؟

لیدا احمد: من هم با خانم شهلا موافق هستم،‌ دسته بندی که کردند که یکی مبارزات داخل افغانستان و یکی هم فشار‌های بیرونی. ولی مبارزات داخل افغانستان اساسی‌ترین مسئله است. اساسی‌ترین مسئله مبارزات خود زنان افغانستان، در داخل کشور است و مبارزه همه افغان‌ها. بخاطر که ما مردم افغانستان تجربه بیست سال حاکمیت به اصطلاح جامعه جهانی امریکا و قدرت‌های دیگر را در افغانستان داشتیم. اینان آمدند بیست سال افغانستان را بمباران کردند،‌ مردم را کشتند و ادعا کردند که ما می‌خواهیم برای زنان افغانستان حقوق و ما می‌خواهیم مردم افغانستان را به دموکراسی برسانیم. اونا آمدند یک دولت فاسد و یک دولتی را به وجود آوردند که بالاخره زمینه را مساعد کرد برای اینکه طالبان به این سادگی بتوانند دوباره قدرت را بدست گیرند. اگر امروز فاجعه که سر افغانستان و سر مردم افغانستان و مشخص سر زنان افغانستان آمده، مسئول دولت‌های قبلی، امریکا و ناتوی که در افغانستان حضور داشتند،‌ هستند. بسیار جدی هستند. اصلا قدرت را امریکا و کشورهای قدرتمند امپریالیستی به طالبان دادند. طالبان آنچه که ادعا می‌کنند که ما جهاد کردیم و در این جهاد ما فتح کردم و موفق شدیم. این‌ها همه حرف‌های است که میزنند، اینها همه‌اش دروغ می‌گویند. اینان از سال‌ها بدین طرف با امریکا آتش‌بس اعلام کردند، اینان فقط به مکاتب حمله می‌کردند،‌ اینان فقط کورس‌های آموزش را مورد حملات انتحاری قرار می‌دادند،‌ همین ضدیت که امروز اینان با زنان و آموزش زنان و با آگاه شدن زنان و با پوهنتون‌ها و دانشگاه‌های که در افغانستان است دارند،‌ این را طالبان از قبل هم داشتند. بناء اساسی‌ترین مسئله اینست که مردم افغانستنان و زنان افغانستان که واقعا شجاعت و ایستادگی شان قابل تحسین است،‌ اینان باید مبارزه کنند و ما حق ما را خود ما می‌توانیم بگیریم.

اما واضح است که جامعه جهانی و فشارهای جهانی هم مهم است. ما از دولت‌های قدرتمند زیاد انتظار نداریم،‌ اینان فقط دنبال منافع خود هستند. اینان دنبال منافع استراتیژیک،‌ اقتصادی و سیاسی خود هستند. و مردم افغانستان را بیشتر از چهل سال است که قربانی این منافع می‌سازند. ما از سازمان‌ها از نهادهای طرفداری حقوق بشر از نهادی طرفدار حقوق زن می‌خواهیم که فاجعه که اکنون در افغانستان جریان دارد و زندانی را که طالبان برای ملیون‌ها زن در داخل افغانستان ایجاد کرده اند،‌ را بدانند و این گروه تروریستی را به رسمیت نشناسند. اینان دروغگو هستند. گروهی که عمرش به انتحار و انفجار و ضدیت با علم و تحصیل و زن یکی باشد،‌ آن گروه نمی‌تواند تغییر کند. تروریستان در راس این دولت است،‌ تروریستان هرگز تغییر نمی‌کنند. بناء بالای طالبان فشار آورده شود،‌ به رسمیت شناخته نشوند تا بتوانند این وضعیت را یکمقدار تغییربدهند.

مینو همتی:‌ نظر مرضیه محمدی را در این زمینه میشنویم.....

مرضیه:‌ به نظر من اساسی‌ترین نقش در این که گروه طالبان نباید به رسمیت شناخته شوند همین مبارزات زنان افغانستان بود،‌ مبارزات ما بود، ما چهره واقعی طالبان را به جهان نشان دادیم. وگرنه طالبان در هر جایی در هر رسانه‌ی داد از تغییر می‌زنند. هیچ وقتی این را نمی‌گویند که ما همان طالب بیست سال قبل هستیم. همیشه ادعا کرده اند که به حقوق زنان احترام دارند.دختران را اجازه می‌دهند که به مکاتب بروند. به آزادی بیان احترام دارند. ولی زنان افغانستان با مبارزات که شروع حاکمیت اینان تا حال انجام دادند به همه‌ی جهان ثابت ساختند که طالبان همان طالبان بیست سال قبل است و هیچ تغییری هم نکرده اند. یعنی به نظر من بیشتر تاثیر روی این که این گروه منحیث حاکمان افغانستان به رسمیت شناخته نشوند همین مبارزات زنان افغانستان است. و همچنان همان قسمی که خانم شهلا گفتند نهاد‌های خارجی هم نقش بسیار مهمی را بازی میکنند. مثلا کشور نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. و همینگونه سازمان ملل نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. چون اینان هیچ یکی از شاخصه‌های حکومتداری خوب را ندارند. اونا نمی‌توانند باشند، میبینید که اینان حتی اساسی‌ترین حقوق یک فرد که آزادی بیان و حق تعلیم تحصیل است برای شان نمی‌دهند. پس مهمترین عملکرد یا راهکار برای اینکه طالبان را از کشورما دور بسازیم و دوباره به همو غارهای که از همانجا آمده اند بفرستیم، مبارزات ما است. ما باید همیشه در رسانه‌ها ظاهرشویم،‌ به هر شکلی که امکان دارد علیه شان مبارزه کنیم و چهره واقعی اینان را به همه‌ی جهانیان نشان بدهیم

 میزگرد تلویزیون رهایی زن در رابطه با بسته شدن مکاتب دختران در افغانستان

با مرضیه محمدی، شهلا عارفی از کابل، لیدا احمد از آلمان

http://www.rahaizan.tv/2022/03/protest-against-taliban-ban-on-girls.html

 بسته شدن مدارس دخترانه توسط ارتجاع اسلامی

و شروع موج جدیدی از اعتراضات در کابل

برده داران در ایالت متحده آمریکا، سواد آموزی بردگان را ممنوع و غیرقانونی کرده بودند. برده داران میدانستند که برده ای که با سواد شود، راههای پاره کردن زنجیرهای بردگی را پیدا خواهند کرد واین یعنی پایان تن دادن به بردگی. و تاریخ این واقعیت را اثبات کرد.

طالبان و ارتجاع اسلامی در ایران و افغانستان و منطقه که کمر به محکم کردن قیود بردگی زن در جوامع تحت کنترل خود را دارند. نمیخواهند زنان با سواد شوند و حقوق خود را که همان حقوق بشر است مطالبه کنند. اما پیشروی تاریخ را نمیتوان با حرکات ارتجاعی و ضد زن توسط اوباش اسلامی متوقف کرد. این پروژه در ایران اسلامزده به شکست انجامید و انبوه زنان تحصیل کرده در اکثر حرفه لیاقت خود را به جهانیان نشان دادند و روسیاهی به ملاهای مرتجع و افکار متعفنشان ماند.

در برنامه امشب میزگردی از فعالین حقوق زنان افغانستان پیرامون مکاتب دخترانه، فراز و نشیبهای مبارزه برای حق تحصیل دختران خواهیم داشت.

میهمانان عزیز به برنامه رهائی زن خوش آمدید.

مینو همتی: امروز اعتراضی بود در رابطه به بسته شدن مکاتب دخترانه در سطح جامعه،‌ این اعتراضات چگونه بود؟‌ چه ابعاد و انعکاسی داشت؟‌

مرضیه محمدی:‌ سلام خدمت شما خانم همتی و سلام خدمت همه‌ی بینندگان برنامه شما. متاسفانه که طالبان با بسته کردن دروازه‌های مکاتب برای دختران یکبار دیگر ثابت ساختند که طالبان تغییر کردنی نیستند و طالبانی امروزی همان طالبان بیست سال قبل هستند که همیشه زن را اشتباه خلقت فکر می‌کنند و مخالف آموزش و تعلیم دختران هستند. ولی زنان امروز،‌ زنان بیست سال قبل نیستند. زنان تغییر کرده اند،‌ قدرتمند شده اند،‌ آگاه شده اند،‌ تحصیل کرده اند. امروز هم یک عده از زنان آگاه و تحصیل کرده و جسور ما علیه این تصمیم امارت اسلامی تظاهرات کردند،‌ برنامه‌ی را روی دست گرفتند که این برنامه واقعا از طرف همه‌ی مردم مورد استقبال بسیار گرم قرار گرفت. باوجودی که تظاهرات‌های قبلی را که ما داشتیم،‌ یک عده‌ی از مردم بودند که مخالفت می‌کردند،‌ اما تظاهرات امروز با بسیار یک پذیرش خوب در جامعه مواجه شد،‌ همه‌ی مردم اعم از مرد و زن حمایت کردند. چون همه‌ی جامعه افغانستان می‌خواهند که دختران به مکتب بروند،‌ تحصیل کنند و حق آموزش خود را بدست بیاورند.

تظاهرات امروز هم یک تظاهرات واقعا عالی بود،‌ یک اقدام بسیار نیک بود،‌ بخاطرگرفتن حق و حقوق دختران از دست یک گروه تروریستی بنام طالبان.

مینو همتی: سپاس. برمی‌گردم به شهلا عارفی عزیز. شما لطف کنید از سیر وقایع برای ما یک توضیح بدهید. و این که در این روزهای اخیر دختر جوانی خودکشی کرد،‌ برای اینکه نمی‌خواهیم واقعا شاهد این سری فجایع باشیم. لطف کنید از یک سری وقایع توضیحات برای بییندگان ما بدهید. بفرمایید.

شهلا عارفی: سلام و عرض ادب دارم خدمت شما و خدمت بینندگان عزیز شما. در اول می‌خواهم نکته بسیار حساسی را اشاره بکنم و آن اینست که طالبان احکام دین را با فرهنگ و عرف و عنعنات رنگ و رو دادند. اینان فقط می‌خواهند که همو باورهای ناپسند خود شان را گویا به باور‌های دینی مبدل بسازند و گویا زنان حق ندارند که تحصیل کنند. روی همین منظور رفته بالای دختر خانم‌های که در مکاتب بروی شان بسته شد،‌ گویا یک ماتم ملی در افغانستان روی کار شد. یعنی هر فامیل هر پدر،‌ هر مادر،‌ هر خواهر،‌ هر برادر و هر هموطن اگر به این چند روی که مکاتب آغاز شده بود ببنیم به یک حالت روانی دچار شدند. چه رسد به این که دختری از منزل چهارم یکی از اپارتمان‌های خود را پایین می‌اندازد و خودکشی می‌کند. یعنی اگر حالت به همین گونه ادامه پیدا کند،‌ گویا فکر کنم که دختران زیادی به حالت‌های روانی دچار می‌شوند و شاید دست به همچون اعمال بزنند. روی این دلیل من خواهان این هستم که طالبان در برنامه شان تجدید نظر کنند. از باداران شان هدایت بگیرند تا بتوانند دروازه مکاتب را بروی دختران باز شود و از وقوع همچون حوادث دلخراش و ناگوار جلوگیری شود.

مینو همتی: سپاس از شما. برمیگردم به دوست عزیز مان لیدا احمد از آلمان. لیدا عزیز در خارج از کشور بسیار حمایت‌های گستره‌ی بود تا به حال در کشورهای مختلف. شما این اعتراضات را چگونه می‌ببینید و یک توضیحات در رابطه به این همبستگی با زنان در داخل افغانستان داریم، با مردم افغانستان داریم در این راستا توضیح دهید. بفرمایید.

لیدا احمد:‌ تشکر. سلام به شما، به ببنندگان تان و به دو مهمان عزیز. از روزی که طالبان به قدرت رسیدند اینان اولین حمله شان به زنان افغانستان و به حقوق زنان افغانستان بود. اینان آزادی‌های بسیار ناچیز و کمی را که زنان افغانستان داشتند از نزد آنان دوباره گرفتند. ولی نکته‌ی را که خانم محمدی هم اشاره کرد که زنان افغانستان هم زنان چند سال قبل نیستند،‌ زنان افغانستان هم آگاه شده اند و خوشبختانه بسیج شده اند و از روزی اولی که طالبان به قدرت رسیدند اینان در صف اول مبارزه بودند و بخاطر خواسته‌های خود که البته بسیار خواسته‌های اولیه است:‌ کار، نان و تحصیل و حقوق بسیار اولیه است، زنان به مبارزه برخاستند. این جا بسیار افتخار است و ما در خارج از کشور،‌ زنان افغان، زنان از کشورهای دیگر و زنان ایرانی همیشه ما به این مبارزات زنان در افغانستان درود فرستادیم و سر تعزیم فرو آوردیم. بخاطر که من خودم فقط دوسال می‌شود که آلمان آمدیم و من کاملا با تمام گوشت و پوست درک می‌کنم که در چه شرایطی اینان کار می‌کنند و در برابر یک نیروی که آنان زن را انسان نمی‌شمارند، اونا زن را فقط یک وسیله‌ی برای شهوت و بچه‌آوردن می‌دانند، مبارزه و ایستادگی می‌کنند. این ایستادگی و مبارزه است که می‌تواند ماندگار بماند و این می‌تواند حقوق واقعی زنان را در افغانستان ایجاد بکند. این یگانه راهست.

در خارج از کشور حمایت‌های وجود داشته در رابطه به مبارزات زنان افغانستان که البته بسیار ناچیز بوده به نظر مه کافی نبوده. مخصوصا ما تلاش داشتیم که در هشت مارچ اعتراضات بسیار وسیعی برای دادخواهی برای زنان افغانستان شود چون دنیا واقعا در برابر فاجعه که در افغانستان پیش می‌رود خاموشی اختیار کرده، مخصوصا بعد از این که جنگ در اوکراین شروع شد تمام تمرکز مطبوعات جهان همگی به اوکراین شده است. تظاهرات بزرگی که در هشت مارچ درشهر برلین برگزار گردید،‌ تظاهرات بسیار بزرگ بود، دوستان زیاد در آن جا تلاش کردند که مسئله افغانستان را برجسته بسازند،‌ مسئله زنان افغانستان را مطرح کنند،‌ یک مقدار شد اما بسنده نیست زیرا که امروز مردم افغانستان و زنان افغانستان البته نه تنها امروز که بیشتر از چهل سال است که اینان شکنجه می‌شوند،‌ اینان قربانی می‌شوند. مخصوصا زنان افغانستان در صف اول این قربانی هستند. جنگی که در افغانستان میشود، قدرت‌های که میآیند و اینان نوکران و مزدوران خود را بنام جهادی و بنام طالب سر مردم ما حاکم می‌کنند و اینان مردم ما را به گروگان می‌گیرند و به ویژه زنان را. امروز اینان تعلیم و تحصیل زنان را در افغانستان به گروگان گرفتند و اینان نمی‌خواهند کوچکترین حق یک زن که حق تحصیل است برایش بدهند.

مینو همتی: سپاس. مرضیه جان مطالبات دختران محصل چه است؟‌ ما خیلی فلم می‌بیننیم می‌آیند جلو و واقعا باید تحسین کرد. یک دم آرام ننشستند،‌ آمدند به خیابان‌ها مطالبات شان را می‌خواهند به همراه آنان والدین شان هستند،‌ امروز من دیدم مردان بسیار آمدند و حمایت کردند. به نظر من این همه اینها قابل قدردانی است، این همه شجاعت. مطالبات دختران از زبان خود شان،‌ از دل خود شان،‌ از وجود خود شان چه است و آیا محصلین پسر ما دارند حمایت می‌کنند. من دیدم دارند حمایت می‌کنند. به نظر شما آیا کافی است؟ آیا بیشتر باید این اعتراضات صورت بگیرد،‌ چه در داخل و چه در خارج.

مرضیه محمدی: در حقیقت تحصیل دختران خط قرمز ما مردم است. یعنی به وجه مردم ما اعم از زن و مرد اجازه نمی‌دهند که درب مکاتب به روی دختران بسته باشد. چون اگر دختران مکتب نروند و تحصیل نکنند فکر کنیم که نصف از جامعه فلج می‌شود. نصف از جامعه از کار و فعالیت باز می‌ماند. به این خاطر من فکر می‌کنم افغانستان طرفدار اینست که باید درهای مکاتب باز شود. بلی خوشبختانه از همو روز اول که طالبان اجازه ندادند که دختران بروند به مکاتب،‌ همه یعنی همه‌ی مردم افغانستان، سیاستمداران، نویسندگان، شاعران، فعالین مدنی،‌ حتی مردم عادی همه به حمایت از دختران بلند شدند، صدا بلند کردند. حالا مهم این نیست که فقط برآیی در خیابان‌ها در سرک‌ها و چیغ و داد بزنی. یعنی در صفحات اجتماعی می‌بینیم که چقدر همه‌ی مردم از دختران حمایت می‌کنند. باوجود که این کافی نیست به نظر من باید همه‌ی مردم دست به دست شوند،‌ والدین، خود دختران،‌ باید همه دست به دست شوند یک قیام بکنند. بس است ۱۹۰ روز دروازه‌های مکتب بروی شان بسته بود،‌ همین کفایت می‌کنند. بیشتر از این نباید وقت دختران تلف شود. یگانه خواست تمام دخترانی که اجازه ندازند فعلا بروند به مکتب،‌ همین است که باید درب مکاتب بروی شان باز شود، تا آنان هم هم مانند برادران شان، هم مانند مردان، هم مانند پسران به مکاتب بروند،‌ درس بخوانند،‌ تحصیل کنند و برای خود شان،‌ برای جامعه و برای خانواده شان افتخار بافرینند. و در آینده‌های یک شخص مفید برای کشور باشد تا این که حداقل از این لجن که فعلا در آن ما قرار داریم،‌ مردم و کشور ما را بیرون بیاورند.

مینو همتی: شهلای عزیز، بچه‌ها و دختران با آمادگی کاملا دیدیم در تصاویر خیلی با یک روحیه شاد و خندان، صورت‌های خندان میرفتند سوی مدارس ولی با چشمان گریان برگشتند و این خیلی انعکاس زیادی داشت در خارج از افغانستان،‌ در سطح ملی و در سطح بین‌المللی. به محض این که همچون انعکاسی دیده شد طالبان حرف شان را عوض کردند و اعلام کرد که ما بخاطر آن حجاب که مدنظر شان است مدارس را بستند. این خبر تا چه اندازه صحیح بود و چه انعکاسی داشت در خود افغانستان. نظر شما چیست؟

شهلا عارفی: نظر من با شما همنواست. این را می‌خواهم بگویم که طالبان از اول،‌ از شروع که اینان به قدرت رسیدند،‌ اینان نخواستند که زنی به تعلیم برود یا به تحصیل برود یا هم به کار برود. بناء اینان خواستند که همین گونه اداره‌ی را بدست داشته باشند تا بتوانند جامعه بین‌المللی را به خود جلب کنند. و خود را قسمی نشان بدهند که اینان می‌خواهند که به زنان حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار را بدهند. مگر نه این گپ هیچ وقت حقیقت ندارد. طالبان هیچ وقت خط مش شان تغییر نکرد،‌ هدف شان تغییر نکرده و گویا اینان یک آمادگی عام و تام داشتند. بخاطر که روی اولی که دختران با بسیار شادی و شوق طرف مکتب رفتند،‌ اینان با همو سلاح‌های شان وارد مکتب‌ها می‌شوند و دختران را از صنف‌های خارج می‌کنند. با صدها گپ‌های ناسزا برای دختران و به دختران می‌گویند که شما دوباره خانه‌های تان بروید و شما حق ندارید که درس بخوانید. بعد از این که مردم دست به اعتراض می‌زنند،‌ و طالبان می‌ببینند که بسیار پیامد‌های منفی از سوی مردم به طرف آنان جلب شده،‌ بعد اینان وادار به این می‌شوند که گویا بگویند که ما سر یک طرح لباس کار می‌کنیم. اینان نتوانستند در طول هشت ماه و چند روزی که از اینان می‌گذرد،‌ اینان یک طرح لباس را درست نکردند،‌ پس اینان چگونه حکومت می کنند. پس اینان چطور می توانند روابط بین‌الملل داشته باشند،‌ چطور می‌توانند روابط دیپلماتیک داشته باشند. اینان نتوانستند یک طرح لباس را برای دختر مکتب دیزایین کنند. آیا اینان می‌توانند طرح بین‌المللی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح سیاسی داشته باشند؟ اینان می‌توانند طرح اقتصادی داشته باشند؟ ابدآ، ابدآ. طالبان یک گروه هستند،‌ یک گروه تروریستی هستند که به هیچ وجه قابل قبول مردم نیستند. بناء‌ جامعه جهانی باید در مورد این گروه یک تجدید نظر کنند و زنان اسیر افغان را از دست اینان نجات دهند.

مینو همتی:‌ شهلا عزیز شما فکر میکنید راه مقابله و پیروزی علیه این اقدامات ضد بشری چه می‌تواند باشد؟

شهلا: این را می‌توانیم به دو دسته تقسیم کنیم؛‌ یک اقدامات داخلی و یکی هم اقدامات خارجی. اقدامات داخلی را ما خود مان بدست می‌گیرییم که می‌توانیم توسط همین ظاهر شدن به رسانه‌ها،‌ انتقاد کردن بالای حکومت،‌ و رفتن به جاده بخاطر حق ما. گفتیم که ما بعد از روز سوم قدرتگیر طالبان ما به جاده‌ها ریختیم،‌ به جاده‌ها برآمدیم،‌ حق تعلیم،‌ حق تحصیل و حق کار. یعنی ابتدایی‌ترین حقی را از اینان خواستیم. و اما مسئله خارجی که باید جامعه جهانی که خود را دایرالمعارف جهان می‌گیرند و گویا حق تمام جهان را اعاده می‌کنند،‌ باید به حق افغانستان هم بپردازند،‌ حق افغان‌ها را،‌ حق زنان افغان را، حق دختران افغان را برای شان بدهد. اگر اینان به زن افغان توجه نکنند و به جامعه افغانی توجه نکنند،‌ پس بودن یک سازمان بین‌الملل یا جامعه جهانی بی‌مفهوم خواهد بود.

مینو همتی:‌ لیدا احمد چگونه می‌شوند با این اقدامات ارتجاعی و ضد بشر طالبان مقابله کرد؟

لیدا احمد: من هم با خانم شهلا موافق هستم،‌ دسته بندی که کردند که یکی مبارزات داخل افغانستان و یکی هم فشار‌های بیرونی. ولی مبارزات داخل افغانستان اساسی‌ترین مسئله است. اساسی‌ترین مسئله مبارزات خود زنان افغانستان، در داخل کشور است و مبارزه همه افغان‌ها. بخاطر که ما مردم افغانستان تجربه بیست سال حاکمیت به اصطلاح جامعه جهانی امریکا و قدرت‌های دیگر را در افغانستان داشتیم. اینان آمدند بیست سال افغانستان را بمباران کردند،‌ مردم را کشتند و ادعا کردند که ما می‌خواهیم برای زنان افغانستان حقوق و ما می‌خواهیم مردم افغانستان را به دموکراسی برسانیم. اونا آمدند یک دولت فاسد و یک دولتی را به وجود آوردند که بالاخره زمینه را مساعد کرد برای اینکه طالبان به این سادگی بتوانند دوباره قدرت را بدست گیرند. اگر امروز فاجعه که سر افغانستان و سر مردم افغانستان و مشخص سر زنان افغانستان آمده، مسئول دولت‌های قبلی، امریکا و ناتوی که در افغانستان حضور داشتند،‌ هستند. بسیار جدی هستند. اصلا قدرت را امریکا و کشورهای قدرتمند امپریالیستی به طالبان دادند. طالبان آنچه که ادعا می‌کنند که ما جهاد کردیم و در این جهاد ما فتح کردم و موفق شدیم. این‌ها همه حرف‌های است که میزنند، اینها همه‌اش دروغ می‌گویند. اینان از سال‌ها بدین طرف با امریکا آتش‌بس اعلام کردند، اینان فقط به مکاتب حمله می‌کردند،‌ اینان فقط کورس‌های آموزش را مورد حملات انتحاری قرار می‌دادند،‌ همین ضدیت که امروز اینان با زنان و آموزش زنان و با آگاه شدن زنان و با پوهنتون‌ها و دانشگاه‌های که در افغانستان است دارند،‌ این را طالبان از قبل هم داشتند. بناء اساسی‌ترین مسئله اینست که مردم افغانستنان و زنان افغانستان که واقعا شجاعت و ایستادگی شان قابل تحسین است،‌ اینان باید مبارزه کنند و ما حق ما را خود ما می‌توانیم بگیریم.

اما واضح است که جامعه جهانی و فشارهای جهانی هم مهم است. ما از دولت‌های قدرتمند زیاد انتظار نداریم،‌ اینان فقط دنبال منافع خود هستند. اینان دنبال منافع استراتیژیک،‌ اقتصادی و سیاسی خود هستند. و مردم افغانستان را بیشتر از چهل سال است که قربانی این منافع می‌سازند. ما از سازمان‌ها از نهادهای طرفداری حقوق بشر از نهادی طرفدار حقوق زن می‌خواهیم که فاجعه که اکنون در افغانستان جریان دارد و زندانی را که طالبان برای ملیون‌ها زن در داخل افغانستان ایجاد کرده اند،‌ را بدانند و این گروه تروریستی را به رسمیت نشناسند. اینان دروغگو هستند. گروهی که عمرش به انتحار و انفجار و ضدیت با علم و تحصیل و زن یکی باشد،‌ آن گروه نمی‌تواند تغییر کند. تروریستان در راس این دولت است،‌ تروریستان هرگز تغییر نمی‌کنند. بناء بالای طالبان فشار آورده شود،‌ به رسمیت شناخته نشوند تا بتوانند این وضعیت را یکمقدار تغییربدهند.

مینو همتی:‌ نظر مرضیه محمدی را در این زمینه میشنویم.....

مرضیه:‌ به نظر من اساسی‌ترین نقش در این که گروه طالبان نباید به رسمیت شناخته شوند همین مبارزات زنان افغانستان بود،‌ مبارزات ما بود، ما چهره واقعی طالبان را به جهان نشان دادیم. وگرنه طالبان در هر جایی در هر رسانه‌ی داد از تغییر می‌زنند. هیچ وقتی این را نمی‌گویند که ما همان طالب بیست سال قبل هستیم. همیشه ادعا کرده اند که به حقوق زنان احترام دارند.دختران را اجازه می‌دهند که به مکاتب بروند. به آزادی بیان احترام دارند. ولی زنان افغانستان با مبارزات که شروع حاکمیت اینان تا حال انجام دادند به همه‌ی جهان ثابت ساختند که طالبان همان طالبان بیست سال قبل است و هیچ تغییری هم نکرده اند. یعنی به نظر من بیشتر تاثیر روی این که این گروه منحیث حاکمان افغانستان به رسمیت شناخته نشوند همین مبارزات زنان افغانستان است. و همچنان همان قسمی که خانم شهلا گفتند نهاد‌های خارجی هم نقش بسیار مهمی را بازی میکنند. مثلا کشور نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. و همینگونه سازمان ملل نباید به گروه طالبان رسمیت بدهند. چون اینان هیچ یکی از شاخصه‌های حکومتداری خوب را ندارند. اونا نمی‌توانند باشند، میبینید که اینان حتی اساسی‌ترین حقوق یک فرد که آزادی بیان و حق تعلیم تحصیل است برای شان نمی‌دهند. پس مهمترین عملکرد یا راهکار برای اینکه طالبان را از کشورما دور بسازیم و دوباره به همو غارهای که از همانجا آمده اند بفرستیم، مبارزات ما است. ما باید همیشه در رسانه‌ها ظاهرشویم،‌ به هر شکلی که امکان دارد علیه شان مبارزه کنیم و چهره واقعی اینان را به همه‌ی جهانیان نشان بدهیم

ماهنامه رهائی زن سری سوم شماره صد و سه منتشر شد

http://rahaizanorg.blogspot.com/2022/04/rahaizan-shomareh-103.html