مریم مرادی
ششم فوریه ، روز جهانی مبارزه با ناقص‌سازی جنسی زنان است. روزی برای درنگ در ابزارهای خشونت علیه زنان، نقض حقوق انسانی آنها ، سنت‌ها و تحجر، روزی که با پیشنهاد بانوی اول نیجریه، استلا اوباسانجو، پایه‌گذاری شد. کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل از سال 2004 این روز را به تقویم مناسبت های جهانی خود افزود.
سازمان ملل متحد ، بریدن اندام جنسی منتسب به زنان به خاطر " سنت و آیین
" را محکوم می‌کند و عمل ناقص‌سازی اندام جنسی زن را مصداق بارز " شکنجه
" می‌داند. سازمان بهداشت جهانی ناقص سازی جنسی زنان را اینگونه تعریف می کند: " انجام
کلیه اعمالی که بدون دلایل پزشکی منجر به قطع تمام یا بخشی از قسمت خارجی آلت
تناسلی زنان یا ایجاد جراحت در اندام تناسلی زنان می شود" . این عمل روی
دختران در سنین مختلف از چند روزه تا سن بلوغ و گاهی در بیمارستان و بدون بیهوشی
انجام می شود. با این حال رایج ترین شیوه آن توسط پزشکان سنتی و قابله های محلی و
با استفاده از ابزاری چون تیغ، قیچی و چاقو صورت می گیرد. ناقص سازی عضو جنسی زنان
در چهار دسته عمده طبقه بندی می شود که شامل بریدن پوست اطراف کلیتوریس، قطع کلیتوریس
همراه تمام یا بخشی از لب های کوچک، قطع
تمام یا بخشی از آلت تناسلی خارجی به همراه تنگ کردن سوراخ واژن و دیگر اعمال از
قبیل داغ کردن، شکافتن، خراشیدن یا سوزاندن بافت های اطراف آلت تناسلی زنان و پاره
کردن بافت های اطراف واژن که با شدت های مختلف صورت می گیرد.
ناقص سازی جنسی زنان در بسیاری از کشورها جرم‌انگاری شده و ممنوع اعلام شده و
کادر پزشکی در صورتی که موردی را ببیند باید به مراجع قانونی اطلاع دهد و افراد
خودشان هم می‌توانند شکایت کنند. اما بر
اساس قوانین ایران، چیزی به‌عنوان ناقص‌سازی جنسی زنان ممنوع اعلام نشده است و
البته که می‌دانیم در ایران این اتفاق همچنان رخ میدهد. آن هم به این علت است که
اقوام و خانواده‌هایی که این سنت را دارند کسانی هستند که تعصبات، آیین و سنت های خودشان را محترم‌تر و ارجح‌تر
نسبت به قوانین بین‌المللی می‌دانند. ناقص سازی جنسی زنان ، شامل حذف جزئی یا کامل بخش‌هایی از آلت تناسلی
زنان به دلایل غیرپزشکی است و از آنجایی که این عمل برای زنان هیچ مزیت بهداشتی به
همراه ندارد ، در سطح بین‌المللی به عنوان نقض حقوق انسانی زنان و کودکان شناخته
شده است. دختران و زنانی که مورد این خشونت جنسی قرار می‌گیرند با درد و خونریزی
شدید مواجه میشوند و در بعضی موارد خطر مرگ نوزادان را نیز افزایش میدهد. ناقص
سازی زنان، ابزاری است برای سرکوب جنسی آنان. زنانی که تحت این عمل قرار می‌گیرند از رابطه جنسی لذت کامل نمی‌برند و رابطه
جنسی همواره با درد همراه است. در ایران آمار دقیقی از میزان ناقص سازی جنسی زنان
وجود ندارد اما طبق گزارشها: در کردستان،
بوشهر، هرمزگان، بندر گنگ، جاسک، خوزستان، آذربایجان غربی، کرمانشاه و سیستان و
بلوچستان وجود دارد. در مناطق غربی، ناقص سازی جنسی زنان در آذربایجان، اورامانات،
بانه، نوسود، پاوه، پیرانشهر و حتی اطراف ارومیه به چشم می‌خورد.
سازمان ملل ناقص سازی جنسی
زنان را عامل مرگ و میر سالانه یک میلیون زن می‌داند؛ سنتی که در 28 کشور جهان جریان
دارد و آمیزه‌ای است از خرافه، مذهب و باورهاى قبيله‌اى. هم‌چنین برآورد می‌کند که
200 میلیون زن در سراسر جهان تحت شکنجه
ناقص سازی جنسی قرار گرفته اند. حدود یک چهارم این آمار را دختران زیر 14 سال تشکیل
می‌دهند و 10 کشوری که در صدر فهرست بیشترین موارد این عمل ضد انسانی قرار دارند، همگی آفریقایی هستند: سومالی با 98 درصد
و گامبیا با 75 درصد، در اولین و دهمین رده قرار دارند.
آفریقا بالاترین نرخ ناقص
سازی اندام جنسی دختران و زنان 15 تا 49 ساله را دارد و سومالی با 98 درصد زن و دختر
ناقص شده، در راس همه کشورهاست. گینه (97 درصد)، جیبوتی (93 درصد)، سیرالئون (90 درصد)، مالی (89 درصد)، مصر (87 درصد) و اریتره (83 درصد). گامبیا و موریتانی بیشترین نرخ ناقص سازی
جنسی دختران زیر 14 سال را دارند. مصر در
سال 1997 قانونی را تصویب کرد که طبق آن
دختران تنها در مراکز پزشکی مجاز تحت این شکنجه قرار بگیرند. اما از سال 2007 ، وقتی دختر جوانی در اثر خونریزی در یک کلینیک
جان سپرد، این کار ممنوع شد. با وجود این،
مصر نرخ 87 درصدی زنان " ناقص شده جنسی
" را حفظ کرده و خاستگاه "ختنه فرعونی" است که از عضو جنسی دختران
جز یک سطح به هم دوخته و سلاخی شده چیزی باقی نمی‌گذارد.
پزشکانی که با زنان و
دختران این عمل غیر انسانی، سر و کار دارند، رنج آنها را وصف ناشدنی می‌دانند؛
خون پریود مجرای خروج نمی‌یابد، مثانه به خوبی تخلیه نمی‌شود و فرد به مرور دچار بی‌اختیاری
ادرار می‌شود. باز شدن اندام جنسی دوخته شده در شب ازدواج نیز یک شکنجه واقعی است.
آنها در دراز مدت به سردمزاجی، افسردگی یا کج خلقی دچار میشوند به دلیل سخت شدن
بافت زخم، زایمان بسیار دشواری در انتظارشان است. برخی از آنها که در خانه وضع حمل
می‌کنند و جان خود را در زمان وضع حمل از دست می‌دهند.
ناقص سازی جنسی زنان، نقض
حقوق بشر ، نقض حق انسان بر بدن و ناقض کرامت انسانی زنان است. این عمل نه یک سنت
منطقه ای یا مذهبی بلکه نوعی شکنجه تحقیرآمیز و غیرانسانی است. به امید روزی که ناقص سازی جنسی زنان بعنوان یک سنت ناپسند ، در
سراسر دنیا به فراموشی سپرده شود.
منابع:
دویچه وله فارسی
کتاب تیغ و سنت – نوشته : رایحه مظفریان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر