روز جهانی محو خشونت علیه زنان و صد روزه شدن حکومت طالبان در افغانستان

تهیه و تنظیم : سحر صامت

  

 روز جهانی منع خشونت علیه زنان امسال مصادف است با ۱۰۰ روزه شدن تحمل حکومت دیکتاتوری طالبان از سوی مردم

 افغانستان. 

تفاوت اعتراضات زنان در ۲۵ ام نوامبر امسال بسیار متفاوت تر از ۲۰ سال گذشته است. در طی ۲۰ سال اخیر تمرکز فعالین جامعه مدنی روی ابعاد فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی  که موجب آسیب پذیری زنان در محیط خانه و جامعه میشد، نقد قوانین اساسی که حقوق زنان اولیه زنان را به چالش می کشید و سعی برای ایجاد راهکارهای مناسب طبق اوضاع و احوالات جامعه بود. اکنون همان نیمه آزادی هایی که زنان در طول این سالها برایش جنگیده بودند و بهای سنگینی نیز پرداخته بودند هم اکنون از بین رفته است  و ستون های زیربنای آزادی بیان نیز از هم فرو پاشید.

امسال زنان در افغانستان زیر چتر حکومت طالبان همان جریان سیاسی که خود به شدت ناقض حقوق انسانی زن است نفس می کشند.

بهار سهیلی یکتن از فعالین حقوق زن ساکن سویدن می گوید: تمرکز من روی زندگی زنان و دخترانی که در خانه های امن بسر می بردند است. آیا چه سرنوشتی منتظر این گروه از زنان پس از روی کار آمدن طالبان است؟

نکته دیگری که بهار روی آن تمرکز دارد خروج زنان تحصیل کرده یی که حالا با روی کار آمدن حکومت طالبان به از دسته آسیب پذیرترین قشر جامعه مبدل شده اند است.

بهار سهیلی میگوید: پس از سقوط حکومت و از بین رفتن نهادهای دولتی، زندانیان توسط طالبان رها شدند، زندانیانی  که در میان آنها خشونتگران و قاتلان زنان بود، افرادی که قوانین و گروه های مختلف سالها برای دستگیری و مجازاتشان تلاش کرده بودند.

اکثر این زندانیان سراغ زنانی رفته اند که باعث مجازات آنها شده بودند و آن زنان هیچ پوسته ی دفاعی در برابر این خشونتگران ندارند چند نفری مجبور به فرار شدند، بعضی ها به خشونت سر خم کردند و چند مورد دست  به خودکشی زده اند.

بهار در ادامه ی سخنان خود به  وضعیت اسفناک اقتصادی مردم پس از به قدرت رسیدن طالبان اشاره  کرده  و می گویید, آمار فقر و بیکاری بالا رفته آمار و گزارش ها نشان می دهد دختران ۷، ۸ و حتا ۲ ساله در برابر اندک پول و امتیازی به مردان خیلی پیر فروخته شده اند. در بسیاری از کلان شهر ها دختران از حق تحصیل باز مانده اند و خانواده ها برای سبک تر شدن مصارف خانواده آنها را می فروشند.  این در حالیست که سازمان اف ان از افزایش بیش از ۹۷ درصدی فقر میان مردم افغانستان تا آغاز سال ۲۰۲۲ میلادی هشدار داد. 

بهار سخنان خود را با اشاره به مشکلات دریافت خدمات پزشکی و درمانی زنان پس از ورود طالبان ادامه می دهد: زنان و مادران هیچ حمایت پزشکی در دوران حاملگی و پس از آن دریافت نمی کنند و در نتیجه ی فقر کودکان ضعیفی به دنیا می آورند و بر اثر تغذیه ی نامناسب دچار بیماری های مختلفی می شوند.

زنان سرپرست از حق اشتغال باز مانده اند و همه در تلاش برای زنده ماندن تقلی می کنند. سهیلی در ادامه می افزاید: متاسفانه عمق فاجعه در جامعه ی به شدت ضد زن، سنتی و زیر چتر طالبان به قدری عمیق است که گاهی از مواجهه با این همه تراژیدی دچار افسردگی شدید می شوم

دیدگاه بهار به  برخورد جامعه جهانی نسبت به حمایت از زنان آسیب پذیر افغانستانی اینگونه است: نهادهای بین المللی هم پس از خروج گروه کوچکی از افراد و مخصوصن زنان آسیب پذیر و پس از دریافت تبلیغات کافی رسانه ای حالا شانه خالی می کنند و زنان زیادی در پاکستان، ابوظبی و کشورهای دیگر بی سرنوشت و در معرض خشونت های جدی مانده اند. بهار یک قضیه را به عنوان مثال در این گفتمان مطرح می کند: یک دختر ۱۳ ساله در ابوظبی مورد خشونت جنسی توسط پسر کاکایش قرار گرفته که این موارد از لحاظ روانی تبعات بسیار سنگینی در دراز مدت خواهد داشت.

تماس های زیادی نشان می دهد زنان افغان حتا در کمپ های آمریکا مورد خشونت جنسی و جنسیتی مردان قرار گرفته اند.

بهار سهیلی با تمرکز مجدد روی وضعیت زنان بی سرپناه  می گوید: اکثر روسای خانه های امن پس از سقوط به بیرون کشور فرار کرده اند و بیشتر خشونت دیده ها را به خانواده های خشونت گرشان برگردانده اند. در مواردی افراد را از خانه های امن بیرون کردند و سرنوشتشان هنوز مشخص نیست.

 بهار می افزاید: متاسفانه در مصاحبه هایی که من با خشونت دیده ها و بعضی از کارمندان قبلی خانه های امن داشتم متوجه شدم روسای این نهاد ها حتی از پول روزانه ی اندک و ناچیز غذای خشونت دیده ها هم برای خودشان دزدیده اند. چند دهه ی گذشته با سر کار آمدن حکومت هایی دست نشانده، ضد مردم و به شدت فاسد باعث شد تا در حوزه ی زنان هم شاهد عدم آگاهی و صلاحیت فعالان حکومتی این حوزه و همچنان فساد گسترده و در نتیجه وخیم شدن وضعیت زنان در کشور باشیم.

 

رخشانه رضاییان  یکتن اشتراک کنندگان در اعتراضات خیابانی زنان در افغانستان چنین می گوید: طالبان موجوداتی بسیار عجیب اند. از لحاظ شعور و طرز تفکر نمی توان آنان را با هیچ موجودی در روی  کره زمین مقایسه کرد. آنها موجوداتی کاملا  بی رحم، وحشی و ظالم اند. 

هیچ درک و فهمی از حقوق کودک و زن ندارند. آنها برای تباه کردن آینده ی سیاسی اقتصادی و اجتماعی مردم افغانستان وارد میدان سیاست شده اند. اقلیت ها نیز از دست این شر این جاهلان در امان نیستند.

زمانی که مذاکرات در قطر صورت می گرفت و در آخر توافقنامه صلح میان نمایندگان آمریکا و طالبان امضا شد صدای زنگ خطر به گوش زنان فعال رسید. زیرا طبق این توافقنامه تعداد زیادی از زندانیان طالب آزاد شده و پس از یک سیاه بازی سیاسی تعهد دادند که با گروه های تروریستی قطع رابطه می کنند. اما از جایی که در طول تقریبا ۲۱ سال اخیر رفتار های نامتعادل سیاسی داشتند و بنا به تجربه یی  که از حکومتداری شان داشتیم  وضعیت آزادی بیان و حقوق زنان قابل پیش بینی بود.

از اینکه طالبان به آبادی و ارزشهای آزادی و بشری کج بین وبی باور اند شکی در آن نیست. طالبان از روش های مختلفی  برای خاموش کردن صدای ما زنان فعال در هنگام اعتراضات استفاده می کنند. آنها از تنها اسلحه ما که اینترنت و دنیای مجازی است به شدت می ترسند. زیرا به سیاسیون جهانی تعهد داده اند تا حقوق زنان را پایمال نکنند. برای اینکه به رسمیت شناخته شوند و روابط دیپلماتیک و تجاری شان با کشورهای دیگر برقرار شود ،اکثر اوقات کوشش می کنند زمانی که ما در مقابلشان می ایستیم تقریبا خونسردی خود را حفظ کنند. اما از تصویب قانون های ضد انسانی،  محدود کردن مشاغل برای زنان از محدود کردن و منع  تحصیلات دختران نمی شود و از همه مهمتر  مرگ های مشکوک زنان فعال نمی توان چشم پوشی کرد. ما زنان داخل افغانستان بدون هیچ پشتوانه و مصونیتی به اعتراضات خود با هزاران ترس ادامه می دهیم و نمی دانیم چه زمان نوبت از بین رفتنمان می رسد.

ما به خاطر افکار گندیده ی و قانون طالبان حتی  سفر به دیگر شهرهای افغانستان برای زنان بدون حضور یک مرد محرم امکان پذیر نیست . مدتیست که تصمیم دارم به شهر دایکندی و به خانه پدری ام بروم،  اما امکان سفر برایم مهیا نیست.

 

سمیرا حمیدی، مسئول دادخواهی و کمپین سازمان عفو بین الملل، در پیوند به روز جهانی منع خشونت علیه زنان می گوید

 

روز بین المللی محو خشونت علیه زنان و آغاز کارزار ۱۶ روزه در حالی تجلیل میگردد که در افغانستان نیم نفوس جامعه از دسترسی به حقوق اساسی ندارند. به طور

 مثال عدم  دسترسی حدودا ۴ میلیون دختر از حق تحصیل در مقطع لیسه در مکاتب،

 عدم  حضور و مشارکت سیاسی زنان و ممانعت فعالیت های اجتماعی و فرهنگی زنان در جامعه از نمونه های بارز نقض حقوق زنان توسط گروه طالبان است.

 زنان افغان که نیم نفوس افغانستان را تشکیل میدهند بعد از دو دهه زحمت و دستاورد امروز با چالش های فراوان مواجه اند. در حالیکه برخورد طالبان تبعیض آمیز و خشونت بار طالبان در مقابل زنان افغان است، اما با این وجود  زنان همچنان برای حقوق اساسی و مشارکت شان دادخواهی میکنند. جامعه بین المللی وضعیت فعلی زنان و دختران را نباید نادیده بگیرند. آنها باید مستقیما با زنان افغان وارد گفتگو شده  تا از واقعیت های پشت پرده مطلع گردند. اکنون زمانیست که جامعه جهانی برای حمایت از دستاورد های دو دهه  زنان تحصیل کرده و فعال در داخل افغانستان به یاری شان بشتاند.

 

 

 ماهنامه رهایی زن شماره 100 منتشر شد

http://rahaizanorg.blogspot.com/2021/12/rahaizan-shomareh-100_3.html