بیانیه کمپین توقف قتل های ناموسی به مناسبت 25
نوامبر
"دنیا را نارنجی کن"
در روز ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰ خواهران میرابل، توسط سازمان امنیت ارتش این کشور به قتل رسیدند.
«جرم» آنها شرکت در فعالیت‌های سیاسی علیه حکومت دیکتاتوری دومینیکن بود. سال ۱۹۹۹ سازمان ملل ۲۵ نوامبر را به پاس تلاش و شهامت این
خواهران و جلب افکارعمومی به موضوع خشونت علیه زنان به عنوان روز جهانی منع خشونت
علیه زنان به رسمیت شناخت.
شورای امنیت سازمان ملل سال ۲۰۰۰ قطع‌نامه
۱۳۲۵را با عنوان «زنان، صلح و امنیت » به تصویب رساند.
دراین قطع‌نامه برتامین مشارکت زنان در حیات سیاسی و اجتماعی و نیز جلوگیری
ازاعمال هر گونه خشونت علیه آنها تاکید شده است .این قطع‌نامه مبنایی است برای آن
که خشونت‌های گوناگون علیه زنان بدون مجازات نمانند وعاملان آنها محاکمه شوند.
در سال ۲۰۰۸ کمپین اتحاد برای پایان دادن به خشونت علیه زنان با شعار "دنیا را نارنجی کن"
به ابتکار سازمان ملل تشکیل شده و هر سال بر یکی از جنبه های خشونت علیه
زنان تمرکز دارد.
جنبش "دنیا را نارنجی کن" از( ۲۵ نوامبر/ ۴ آذر( به مدت ۱۶ روز برای آگاهی‌رسانی درباره خشونت علیه زنان و نمایش تلاش و عزم جدی
دررفع آن است . تمرکز این کمپین امسال بر
موضوع پیشگیری از خشونت علیه زنان و توقف قتل های ناموسی است.
هرعملي كه منجر به آسيب جسمي، جنسي و رواني به زنان شود، خشونت عليه
زنان است. زنان در ایران روزانه با انواع خشونت ها مواجه هستند واشكال گوناگون
خشونت های جنسی جنسیتی در فضای عمومی و خصوصی را تجربه می کنند. با آنکه خشونت‌هاي فيزيكي (جسمي و جنسي)
بارزترين نوع خشونت هستند شدید ترین آنها مانند قتل‌هاي ناموسي و اسيدپاشي تاکنون
منجربه مرگ هزاران زن شده است. با این حال انواع ديگر خشونت‌ها نيز نسبت به زنان اعمال
مي‌شود كه آثار سوء روحي و رواني بسياري دارند مانند تحقیر زنان و تحمیل حجاب
خشونت هایی هستند که هر روززنان با آن مواجه اند.
فعالان حقوق زنان در ایران سال‌ها ست که از یک
طرف برای رفع انواع خشونت علیه زنان پیگیرانه برای بالا بردن آگاهی نسبت به حقوق زنان
و نیز تغییر قوانین تبعیض‌آمیز تلاش می کنند، وازطرف دیگرهرگونه فعالیت مدنی آنها
سرکوب شده و متحمل حبس طولانی مدت و محرومیت های اجتماعی می شوند، که از مصادیق
بارز خشونت های دولتی است . همچنین، آموزش های لازم نه تنها برای کاهش خشونت علیه
زنان وجود ندارد، بلکه سیستم آموزشی بر مبنای تبعیض های جنسی – جنسیتی است و
قوانین موجود علاوه بر اینکه برای حمایت از زنان ناکارآمد است، بلکه درمواردی خود
منشا خشونت علیه زنان است.
جمهوری اسلامي ايران جزو 4 كشوری است كه تاكنون
به كنوانسيون رفع هرگونه خشونت علیه زنان نه پيوسته است. همچنین، سند 2030 که
مبتنی بر اصول کرامت و حقوق بشر، عدالت اجتماعی، صلح و نیز بر مسئولیت مشترک و
پاسخگویی استوار است نیز نپذیرفته است.
در
سالهای اخیر خشونت علیه زنان بطور چشم گیری افزایش یافته، بویژه دردوران پاندمی
کرونا زنان با خشونت خانگی بیشتری مواجه شده اند. آنها مجبورند ساعت های طولانی در
کنار آزار دهنده خود باشند و تحمل کنند. قتل های ناموسی شدت گرفته و کمتر روزی است
که خبری از قتل های ناموسی در رسانه ها منتشر نشود. با توجه به این نکته که در
مواردی قتل زنان به صورت خودکشی نشان داده می شود و یا حتی آنها را وادار به
خودکشی می کنند.
درسراسر ایران تنها 22 خانه امن وجود دارد که به
هیچ وجه پاسخگوی نیاز جامعه نیست. نیروهای انتظامی به جای اینکه حافظ جان افراد
درخطر باشند، در کنار مردان خشونت گر خانواده قرار می گیرند و زنانی را که برای
رهایی از خشونت فرار می کنند به مردان خانواده تحویل می دهند که اغلب آنها به دست
همان مردان خانه کشته می شوند.
ضروری است که با اراده جمعی زنان و مردان مبارزه
علیه قتل زنان با انگیزه ناموسی و هرگونه خشونت بر زنان را به یک گفتمان اجتماعی
وخواست همگانی تبدیل کرده وبا آن مقابله کنیم.
کمپین توقف قتل های ناموسی همه وجدان های بیدار
ونهاد های دمکراتیک را فرامی خواند تا ضمن همراهی با حرکت 16 روز فعالیت برای برای
پایان دادن به خشونت علیه زنان، با حمایت خود از کمپین توقف قتل های ناموسی در
پیشگیری ازکشتن زنان به نام حفظ "ناموس" با ما همگام شوند.
کمپین توقف قتل های ناموسی
10 نوامبر 2021 برابربا 19 آبان 1400
منبع:
سایت کمپین توقف قتل های ناموسی
https://stophonorkillings.org/fa/?p=1642
ماهنامه رهایی زن شماره 100 منتشر شد
http://rahaizanorg.blogspot.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر