گزارش
نرگس سادات
ستون آزاد
بازتاب تظاهرات مدنی و خبرهای سرکوب و شکنجهٔ زنان معترض از سوی طالبان و دروغ‌گویی طالبان در دست داشتن به ربودن و بازداشت زنان معترض، توجه نهادهای حقوق بشری و رسانه‌های بین‌المللی را به‌خود جلب کرد و این باعث شد که کشورها در "رسمیت شناسی طالبان" تأمل کرده و حقوق زنان و دختران افغانستان را پیش‌شرط به رسمیت‌شناسی طالبان تعیین کنند.
حداقل ده جنبش زنانه؛ متشکل از زنان معترض افغانستان به عنوان هستهٔ مقاومت علیه طالبان و افراطیت، در اعتراض به سیاست‌های تک‌جنسیتی و افراط‌گرایانهٔ طالبان ده‌ها بار به خیابان‌های کابل ریختند و صدای اعتراض و مخالفت‌شان را با طالبان بلند کردند. نخستین اعتراضات زنان در ماه سپتامبر، پانزده روز بعد از آمدن طالبان در کابل آغاز شد و تاکنون ادامه دارد. زنان معترض در طول مبارزات یک‌سالهٔ‌شان از سوی طالبان تهدید و سرکوب شدند، شلاق خوردند، شکنجه، زندانی و ترور شدند؛ اما برگ برندهٔ این میدان مبارزات مدنی، زنان بودند و نگذاشتند طالبان از سوی کشورهای بیرونی به رسمیت شناخته شوند.
جنبش‌های زنانهٔ مکتب انتقادی کابل، جنبش زنان برای عدالت و آزادی، جنبش زنان عدالت‌خواه، جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان، جنبش خودجوش زنان مبارز، سازمان روزنهٔ امید افغانستان، جنبش تغییر، جنبش اتحاد و همبستگی زنان، جنبش زنان مقتدر افغانستان و جنبش زنان عدالت‌جو هر کدام با برگزاری ده‌ها گردهمایی اعتراضی و تظاهرات خیابانی در کابل و ولایات، به سیاست تک جنسیتی و افراط‌گرایی طالبان اعتراض کردند و از جهانیان خواستند که طالبان را به‌رسمیت نشناسند.
چگونگی شکل‌گیری جنبش‌های اعتراضی زنان
طالبان پس از تصرف افغانستان در اولین اقدام، وزارت امور زنان را حذف و تابلوی وزارت امر به معروف و نهی ازمنکر را بر روی دروازهٔ این وزارت نصب کردند و سپس کابینه‌ای متشکل از چندین مولوی بدون تخصص و دانش مسلکی با اکثریت قوم پشتون را اعلام کردند که در آن زنان و دیگر اقلیت‌های قومی جایگاهی نداشتند.
پس از چند روز خفقان و هجوم مردم بر میدان هوایی کابل برای فرار از چنگ طالبان، این گروه از تمام کارمندان ملکی و نظامی خواست که بر اساس عفو عمومی، کارمندان بدون ترس به وظایف‌شان برگردند و از مردم خواستند که به زندگی عادی خود ادامه دهند. بر اساس یک دستورالعمل از سوی طالبان، زنان کارمند خدمات ملکی و نظامی تا شش‌ماه اجازهٔ حضور در دفتر کاری‌شان را نداشتند و پس از گذشت شش‌ماه در شماری از ادارات دولتی، زنان از وظایف‌شان برکنار و افراد طالبان به جای آنان به کار گماشته شدند.
نخستین اعتراض مدنی و خیابانی زنان در اعتراض به تشکیل کابینهٔ بدون زنان و حق کار در ماه سپتامبر ۲۰۲۱ شکل گرفت. اعتراضات زنان مؤفقانه پایان یافت و افراد طالبان تنها مسیر راهپیمایی آن‌ها را مسدود کردند اما پس از بازتاب گستردهٔ این اعتراضات در رسانه‌های ملی و بین‌المللی، طالبان خشمگین شدند و اعتراضات مدنی زنان را سرکوب نمودند.
زنان معترض از آغاز تصرف طالبان بر کشور در برابر هر فرمان طالبان برای محدودیت زنان اعتراض کردند. «ژولیا پارسی» یکی از زنان معترض که با آمدن طالبان وظیفه‌اش را از دست داده و دو دخترش نیز از حق آموزش محروم شده، به نیمرخ گفت: برای حق کار و آموزش دخترانش و آزادی دیگر زنان و دختران افغانستان به صف اعتراضات زنان پیوست و در تشکیل جنبش‌های اعتراضی زنانه علیه سیاست‌های طالبان سهم گرفت. او می‌گوید: از ترس برگشتن زنان به بیست‌سال قبل و محرومیت از تمام حقوق اساسی‌شان دست به اعتراض زده‌است.
«شمایل توانا ناصری» یکی دیگر از زنان معترض و مسئول جنبش اعتراضی زنان برای عدالت و آزادی، به دلیل حذف زنان از بدنهٔ دولت، محرومیت از حق آموزش، کار و آزادی توسط یک گروه جاهل و بی‌سواد به میدان مبارزات به خیابان رفته‌است.
«ماری حسن» یکی دیگر از دختران معترض با وجود مخالفت‌های خانواده، سه‌ماه پس از خانه‌نشینی و بی‌کاری به صف اعتراضات زنان پیوست. او می‌گوید: من اعتراض و مخالفتم را با سیاست‌های طالبان در شبکه‌های مجازی منتشر می‌کردم اما با خود گفتم:"وقتی تنها تریبون ما زنان و دختران اکنون خیابان است! چرا در خانه بمانم؟"
ماری حسن در اعتراض به فرمان محدودیت سفر و گشت و گذار زنان در سطح شهر با محرم‌شرعی یا همراه مرد، با شعار" من زن هستم، من به خودم محرم هستم" در صف اعتراضات زنان در مقابل دروازهٔ وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان رفت.
برخورد طالبان با زنان معترض؛ از خشونت و شلاق تا زندانی و ترور دختران
اعتراضات زنان از کابل شروع و به ولایات گسترش یافت. گروهی از دختران معترض در مزارشریف نیز در برابر سیاست‌های طالبان دست به اعتراض زدند اما در دومین اعتراض‌شان از سوی نیروهای طالبان سرکوب و زندانی شدند. در سپتامبر ۲۰۲۱ حدود هفتاد معترض به شمول چهل زن و دختر، پس از یک تظاهرات خیابانی در مزارشریف بازداشت و زندانی شدند و پس از مدتی جسدهای شماری از پسران جوان بازداشت شده از حومهٔ شهر مزارشریف پیدا شدند، بر دختران زندانی تجاوز شد و شماری از آنان به شرط جاسوسی برای طالبان آزاد شدند و شماری از دختران معترض پس از آزادی از سوی خانواده‌ها و اشخاص نامعلوم ترور شدند.
پس از این رویداد، اعتراضات زنان هم‌چنان دوام یافت تا این‌که در یک اعتراض مدنی در پیوند به پوشش اجباری زنان از سوی طالبان، گروهی از دختران یک برقع سفید را در جریان اعتراض آتش زدند و آن را یک فرهنگ وارداتی و قبیله‌ای خواندند. آتش زدن برقع بهانه‌ای دست طالبان داد و برچسب توهین به مقدسات به زنان زده شد که در پی آن در جنوری ۲۰۲۲ میلادی، هفت تن از دختران معترض ( تمنا زریاب پریانی با سه خواهرش، پروانه ابراهیم خیل، مرسل عیار و زهرا محمدی) بازداشت و زندانی شدند. ابتدا گروه طالبان هر نوع دست داشتن در بازداشت آن‌ها را رد کردند اما سپس ذبیح‌الله مجاهد سخن‌گوی گروه طالبان بر خلاف هرگونه دست داشتن در بازداشت آنان از رهایی پروانه ابراهیم خیل و تمنا پریانی خبر داد. این دختران به شرط عدم اشتراک در برنامه‌های اعتراضی و سکوت در برابر آن‌چه که در زندان‌های طالبان کشیدند، آزاد شدند. پس از این رویداد، دختران معترض هم‌چنان گاهی در خیابان و گاهی در محیط‌های سربسته، اعتراضات‌شان را ادامه دادند تا این‌که تهدید دختران از سوی استخبارات طالبان شدت گرفت و شماری از این دختران و زنان با خانواده‌هایشان به یک خانهٔ امن منتقل شدند.
در فبروی ۲۰۲۲ افراد طالبان به یک خانهٔ امن در کابل یورش بردند و ۲۹ زن معترض به شمول کودکان و مردان همراهشان را بازداشت کردند. طبق معمول طالبان دستگیری این زنان را هم‌چنان رد کردند اما پس از مدتی وزارت داخلهٔ طالبان، یک ویدیوی اعتراف اجباری از این زنان را منتشر کرد و سپس این زنان و خانواده‌هایشان پس از دادن ضمانت و تعهد مبنی بر عدم اشتراک در گردهمایی‌های اعتراضی آزاد شدند.
نیروهای استخبارات طالبان در هنگام اعتراضات زنان در خیابان بر آن‌ها تعرض کرده و آنان را به مرگ تهدید کردند و در مواردی پس از ختم گردهمایی اعتراضی، برای پیدا کردن خانه‌هایشان آنان را تعقیب نمودند. «مرجان امیری» یکی از زنان معترض، نخستین کسی بود که در جواب تعرض و رفتار خشونت‌بار طالبان با زنان معترض بر صورت یک طالب سیلی زده‌است. مرجان امیری در آن زمان به نیمرخ گفته بود که نیروهای طالبان برای خفه کردن صدای زنان، آن‌ها را با شلاق و قنداق تفنگ می‌زدند و برای جلوگیری از صحنه‌های خشونت‌بارشان، مانع فیلم‌برداری زنان می‌شدند و هنگام گرفتن موبایل‌های دختران معترض با آن‌ها درگیر شده و تعرض می‌کردند. مرجان امیری بعداً از سوی طالبان بازداشت و در زندان طالبان شکنجه شد.
اخیراً در یک گردهمایی اعتراضی در پیوند به حجاب اجباری زنان با شماری دیگری از دختران معترض در شهر نو کابل که از سوی طالبان برای دو ساعت محاصره شده بودند؛ آنان را وادار به پوشانیدن صورت‌شان می‌کردند و به سوی آن‌ها به دیدهٔ تحقیر می‌دیدند. ژولیا پارسی می‌گوید: « در آن موقع درک کردم که طالبان نمی‌توانند زنان را در افغانستان تحمل کنند. آن‌ها به ما می‌گفتند: صورت کثیف‌تان را بپوشانید و از ما دورتر ایستاده شوید تا ما شما را نبینیم، چون شما مسلمان نیستید. شما زنان افغانستان را بدنام کرده‌اید، پاکستان اسلامی‌ترین کشور دنیاست و ما نیز به زودی افغانستان را اسلامی می‌سازیم». ماری حسن که در جمع زنان محاصره شده و در نزدیکی وزارت امر به معروف طالبان در شهرنو کابل بود می‌گوید:" برای حدود سه ساعت در محاصره، طالبان از ما زهر چشم می‌گرفتند و ما را با القاب زنان فاحشه و پروژه‌ای و جاسوس غربی‌ها صدا می‌کردند؛ به مرگ تهدید می‌کردند و سپس می‌گفتند: شما زنان خوب نیستید، زیرا زنان خوب در خانه می‌نشینند. شما یک لکهٔ ننگ بر پیشانی حکومت ما هستید. آن‌ها با اشاره به زندان و شکنجه شدن برای ما می‌گفتند که نترسید ما شما را اذیت نمی‌کنیم شما یک مدتی مهمان ما هستید، ما شما را به یک مکان رویایی می‌بریم و غذاهای متنوع می‌دهیم. تا لذت اسلام و مسلمان شدن را ببینید."
ماری می‌گوید پس از حدود سه ساعت یک گروه دیگر از طالبان سر رسیدند، یکایک دختران معترض را برانداز کرده و پس از گرفتن توبه و تعهد زبانی و گرفتن فیلم و عکس از جریان تعهدشان، آنان را در گروه‌های دو نفری از محل اعتراض دور کردند.
تهدید و سرکوب زنان معترض از سوی طالبان در خیابان‌ها بسنده نبوده! آنان در فضای مجازی و با تماس‌های تلفنی نیز آرامش دختران و زنان را به‌هم می‌زدند.
ماری می‌گوید: پس از رهایی از محاصرهٔ طالبان، در چهارراه انصاری کابل متوجه دو جنگ‌جوی طالب شدم که ما را تعقیب می‌کردند تا خانهٔ‌مان را پیدا کنند اما من و یک دوست دیگرم، مسیر خانه را عوض کرده با استفاده از فرصت در یک مارکیت تجارتی چادر و لباس‌هایمان را عوض نمودیم و به راه افتادیم تا این‌که از تعقیب طالبان نجات یافتند.
شمایل ناصری نیز بارها در فضای مجازی از سوی افراد طالبان تهدید شده‌است. یکی از افراد طالبان با نشر تصاویر شمایل در توییتر از طالبان خواسته بود که معترضین نظام‌شان را ترور کنند تا دیگر کسی جرأت و جسارت اعتراض نداشته باشد و یک‌روز پس از این رویداد افزود: طالبان به دروازهٔ خانهٔ شمایل رفتند اما شمایل قبل از آن‌ها از آن مکان کوچیده بود. ژولیا پارسی نیز از طریق تماس‌های تلفنی افراد طالبان مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌است. او می‌گوید: پس از گردهمایی‌های اعتراضی، وقتی به خانه می‌رفتم، تماس‌های ناشناسی از اشخاص ناشناس دریافت می‌کردم که می‌گفتند: اعتراض نکند و گرنه کشته می‌شود.
نقش زنان معترض در معرفی سیاست‌های افراط‌گرایانهٔ طالبان به جهانیان
بازتاب تظاهرات مدنی و خبرهای سرکوب و شکنجهٔ زنان معترض از سوی طالبان و دروغ‌گویی طالبان در دست داشتن به ربودن و بازداشت زنان معترض، توجه نهادهای حقوق بشری و رسانه‌های بین‌المللی را به‌خود جلب کرد و این باعث شد که کشورها در "رسمیت شناسی طالبان" تأمل کرده و حقوق زنان و دختران افغانستان را پیش‌شرط به رسمیت‌شناسی طالبان تعیین کنند.
حذف زنان، قتل‌های هدفمند و زنجیره‌ای کارکنان سابق دولت، بسته کردن مکاتب دخترانه، گسترش فقر،خشونت، تهدید، بازداشت، شکنجه و ترور زنان معترض، سیاست افراط‌گرایانهٔ طالبان را به جهانیان نشان داد و به رسمیت شناخته نشدن طالبان از سوی جهانیان یکی از دستاوردهای زنان معترض به شمار می‌رود.
جنبش‌های اعتراضی زنان، هستهٔ مقاومت علیه طالبان
گزارش
نرگس سادات
بازتاب تظاهرات مدنی و خبرهای سرکوب و شکنجهٔ زنان معترض از سوی طالبان و دروغ‌گویی طالبان در دست داشتن به ربودن و بازداشت زنان معترض، توجه نهادهای حقوق بشری و رسانه‌های بین‌المللی را به‌خود جلب کرد و این باعث شد که کشورها در "رسمیت شناسی طالبان" تأمل کرده و حقوق زنان و دختران افغانستان را پیش‌شرط به رسمیت‌شناسی طالبان تعیین کنند.
حداقل ده جنبش زنانه؛ متشکل از زنان معترض افغانستان به عنوان هستهٔ مقاومت علیه طالبان و افراطیت، در اعتراض به سیاست‌های تک‌جنسیتی و افراط‌گرایانهٔ طالبان ده‌ها بار به خیابان‌های کابل ریختند و صدای اعتراض و مخالفت‌شان را با طالبان بلند کردند. نخستین اعتراضات زنان در ماه سپتامبر، پانزده روز بعد از آمدن طالبان در کابل آغاز شد و تاکنون ادامه دارد. زنان معترض در طول مبارزات یک‌سالهٔ‌شان از سوی طالبان تهدید و سرکوب شدند، شلاق خوردند، شکنجه، زندانی و ترور شدند؛ اما برگ برندهٔ این میدان مبارزات مدنی، زنان بودند و نگذاشتند طالبان از سوی کشورهای بیرونی به رسمیت شناخته شوند.
جنبش‌های زنانهٔ مکتب انتقادی کابل، جنبش زنان برای عدالت و آزادی، جنبش زنان عدالت‌خواه، جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان، جنبش خودجوش زنان مبارز، سازمان روزنهٔ امید افغانستان، جنبش تغییر، جنبش اتحاد و همبستگی زنان، جنبش زنان مقتدر افغانستان و جنبش زنان عدالت‌جو هر کدام با برگزاری ده‌ها گردهمایی اعتراضی و تظاهرات خیابانی در کابل و ولایات، به سیاست تک جنسیتی و افراط‌گرایی طالبان اعتراض کردند و از جهانیان خواستند که طالبان را به‌رسمیت نشناسند.
چگونگی شکل‌گیری جنبش‌های اعتراضی زنان
طالبان پس از تصرف افغانستان در اولین اقدام، وزارت امور زنان را حذف و تابلوی وزارت امر به معروف و نهی ازمنکر را بر روی دروازهٔ این وزارت نصب کردند و سپس کابینه‌ای متشکل از چندین مولوی بدون تخصص و دانش مسلکی با اکثریت قوم پشتون را اعلام کردند که در آن زنان و دیگر اقلیت‌های قومی جایگاهی نداشتند.
پس از چند روز خفقان و هجوم مردم بر میدان هوایی کابل برای فرار از چنگ طالبان، این گروه از تمام کارمندان ملکی و نظامی خواست که بر اساس عفو عمومی، کارمندان بدون ترس به وظایف‌شان برگردند و از مردم خواستند که به زندگی عادی خود ادامه دهند. بر اساس یک دستورالعمل از سوی طالبان، زنان کارمند خدمات ملکی و نظامی تا شش‌ماه اجازهٔ حضور در دفتر کاری‌شان را نداشتند و پس از گذشت شش‌ماه در شماری از ادارات دولتی، زنان از وظایف‌شان برکنار و افراد طالبان به جای آنان به کار گماشته شدند.
نخستین اعتراض مدنی و خیابانی زنان در اعتراض به تشکیل کابینهٔ بدون زنان و حق کار در ماه سپتامبر ۲۰۲۱ شکل گرفت. اعتراضات زنان مؤفقانه پایان یافت و افراد طالبان تنها مسیر راهپیمایی آن‌ها را مسدود کردند اما پس از بازتاب گستردهٔ این اعتراضات در رسانه‌های ملی و بین‌المللی، طالبان خشمگین شدند و اعتراضات مدنی زنان را سرکوب نمودند.
زنان معترض از آغاز تصرف طالبان بر کشور در برابر هر فرمان طالبان برای محدودیت زنان اعتراض کردند. «ژولیا پارسی» یکی از زنان معترض که با آمدن طالبان وظیفه‌اش را از دست داده و دو دخترش نیز از حق آموزش محروم شده، به نیمرخ گفت: برای حق کار و آموزش دخترانش و آزادی دیگر زنان و دختران افغانستان به صف اعتراضات زنان پیوست و در تشکیل جنبش‌های اعتراضی زنانه علیه سیاست‌های طالبان سهم گرفت. او می‌گوید: از ترس برگشتن زنان به بیست‌سال قبل و محرومیت از تمام حقوق اساسی‌شان دست به اعتراض زده‌است.
«شمایل توانا ناصری» یکی دیگر از زنان معترض و مسئول جنبش اعتراضی زنان برای عدالت و آزادی، به دلیل حذف زنان از بدنهٔ دولت، محرومیت از حق آموزش، کار و آزادی توسط یک گروه جاهل و بی‌سواد به میدان مبارزات به خیابان رفته‌است.
«ماری حسن» یکی دیگر از دختران معترض با وجود مخالفت‌های خانواده، سه‌ماه پس از خانه‌نشینی و بی‌کاری به صف اعتراضات زنان پیوست. او می‌گوید: من اعتراض و مخالفتم را با سیاست‌های طالبان در شبکه‌های مجازی منتشر می‌کردم اما با خود گفتم:"وقتی تنها تریبون ما زنان و دختران اکنون خیابان است! چرا در خانه بمانم؟"
ماری حسن در اعتراض به فرمان محدودیت سفر و گشت و گذار زنان در سطح شهر با محرم‌شرعی یا همراه مرد، با شعار" من زن هستم، من به خودم محرم هستم" در صف اعتراضات زنان در مقابل دروازهٔ وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان رفت.
برخورد طالبان با زنان معترض؛ از خشونت و شلاق تا زندانی و ترور دختران
اعتراضات زنان از کابل شروع و به ولایات گسترش یافت. گروهی از دختران معترض در مزارشریف نیز در برابر سیاست‌های طالبان دست به اعتراض زدند اما در دومین اعتراض‌شان از سوی نیروهای طالبان سرکوب و زندانی شدند. در سپتامبر ۲۰۲۱ حدود هفتاد معترض به شمول چهل زن و دختر، پس از یک تظاهرات خیابانی در مزارشریف بازداشت و زندانی شدند و پس از مدتی جسدهای شماری از پسران جوان بازداشت شده از حومهٔ شهر مزارشریف پیدا شدند، بر دختران زندانی تجاوز شد و شماری از آنان به شرط جاسوسی برای طالبان آزاد شدند و شماری از دختران معترض پس از آزادی از سوی خانواده‌ها و اشخاص نامعلوم ترور شدند.
پس از این رویداد، اعتراضات زنان هم‌چنان دوام یافت تا این‌که در یک اعتراض مدنی در پیوند به پوشش اجباری زنان از سوی طالبان، گروهی از دختران یک برقع سفید را در جریان اعتراض آتش زدند و آن را یک فرهنگ وارداتی و قبیله‌ای خواندند. آتش زدن برقع بهانه‌ای دست طالبان داد و برچسب توهین به مقدسات به زنان زده شد که در پی آن در جنوری ۲۰۲۲ میلادی، هفت تن از دختران معترض ( تمنا زریاب پریانی با سه خواهرش، پروانه ابراهیم خیل، مرسل عیار و زهرا محمدی) بازداشت و زندانی شدند. ابتدا گروه طالبان هر نوع دست داشتن در بازداشت آن‌ها را رد کردند اما سپس ذبیح‌الله مجاهد سخن‌گوی گروه طالبان بر خلاف هرگونه دست داشتن در بازداشت آنان از رهایی پروانه ابراهیم خیل و تمنا پریانی خبر داد. این دختران به شرط عدم اشتراک در برنامه‌های اعتراضی و سکوت در برابر آن‌چه که در زندان‌های طالبان کشیدند، آزاد شدند. پس از این رویداد، دختران معترض هم‌چنان گاهی در خیابان و گاهی در محیط‌های سربسته، اعتراضات‌شان را ادامه دادند تا این‌که تهدید دختران از سوی استخبارات طالبان شدت گرفت و شماری از این دختران و زنان با خانواده‌هایشان به یک خانهٔ امن منتقل شدند.
در فبروی ۲۰۲۲ افراد طالبان به یک خانهٔ امن در کابل یورش بردند و ۲۹ زن معترض به شمول کودکان و مردان همراهشان را بازداشت کردند. طبق معمول طالبان دستگیری این زنان را هم‌چنان رد کردند اما پس از مدتی وزارت داخلهٔ طالبان، یک ویدیوی اعتراف اجباری از این زنان را منتشر کرد و سپس این زنان و خانواده‌هایشان پس از دادن ضمانت و تعهد مبنی بر عدم اشتراک در گردهمایی‌های اعتراضی آزاد شدند.
نیروهای استخبارات طالبان در هنگام اعتراضات زنان در خیابان بر آن‌ها تعرض کرده و آنان را به مرگ تهدید کردند و در مواردی پس از ختم گردهمایی اعتراضی، برای پیدا کردن خانه‌هایشان آنان را تعقیب نمودند. «مرجان امیری» یکی از زنان معترض، نخستین کسی بود که در جواب تعرض و رفتار خشونت‌بار طالبان با زنان معترض بر صورت یک طالب سیلی زده‌است. مرجان امیری در آن زمان به نیمرخ گفته بود که نیروهای طالبان برای خفه کردن صدای زنان، آن‌ها را با شلاق و قنداق تفنگ می‌زدند و برای جلوگیری از صحنه‌های خشونت‌بارشان، مانع فیلم‌برداری زنان می‌شدند و هنگام گرفتن موبایل‌های دختران معترض با آن‌ها درگیر شده و تعرض می‌کردند. مرجان امیری بعداً از سوی طالبان بازداشت و در زندان طالبان شکنجه شد.
اخیراً در یک گردهمایی اعتراضی در پیوند به حجاب اجباری زنان با شماری دیگری از دختران معترض در شهر نو کابل که از سوی طالبان برای دو ساعت محاصره شده بودند؛ آنان را وادار به پوشانیدن صورت‌شان می‌کردند و به سوی آن‌ها به دیدهٔ تحقیر می‌دیدند. ژولیا پارسی می‌گوید: « در آن موقع درک کردم که طالبان نمی‌توانند زنان را در افغانستان تحمل کنند. آن‌ها به ما می‌گفتند: صورت کثیف‌تان را بپوشانید و از ما دورتر ایستاده شوید تا ما شما را نبینیم، چون شما مسلمان نیستید. شما زنان افغانستان را بدنام کرده‌اید، پاکستان اسلامی‌ترین کشور دنیاست و ما نیز به زودی افغانستان را اسلامی می‌سازیم». ماری حسن که در جمع زنان محاصره شده و در نزدیکی وزارت امر به معروف طالبان در شهرنو کابل بود می‌گوید:" برای حدود سه ساعت در محاصره، طالبان از ما زهر چشم می‌گرفتند و ما را با القاب زنان فاحشه و پروژه‌ای و جاسوس غربی‌ها صدا می‌کردند؛ به مرگ تهدید می‌کردند و سپس می‌گفتند: شما زنان خوب نیستید، زیرا زنان خوب در خانه می‌نشینند. شما یک لکهٔ ننگ بر پیشانی حکومت ما هستید. آن‌ها با اشاره به زندان و شکنجه شدن برای ما می‌گفتند که نترسید ما شما را اذیت نمی‌کنیم شما یک مدتی مهمان ما هستید، ما شما را به یک مکان رویایی می‌بریم و غذاهای متنوع می‌دهیم. تا لذت اسلام و مسلمان شدن را ببینید."
ماری می‌گوید پس از حدود سه ساعت یک گروه دیگر از طالبان سر رسیدند، یکایک دختران معترض را برانداز کرده و پس از گرفتن توبه و تعهد زبانی و گرفتن فیلم و عکس از جریان تعهدشان، آنان را در گروه‌های دو نفری از محل اعتراض دور کردند.
تهدید و سرکوب زنان معترض از سوی طالبان در خیابان‌ها بسنده نبوده! آنان در فضای مجازی و با تماس‌های تلفنی نیز آرامش دختران و زنان را به‌هم می‌زدند.
ماری می‌گوید: پس از رهایی از محاصرهٔ طالبان، در چهارراه انصاری کابل متوجه دو جنگ‌جوی طالب شدم که ما را تعقیب می‌کردند تا خانهٔ‌مان را پیدا کنند اما من و یک دوست دیگرم، مسیر خانه را عوض کرده با استفاده از فرصت در یک مارکیت تجارتی چادر و لباس‌هایمان را عوض نمودیم و به راه افتادیم تا این‌که از تعقیب طالبان نجات یافتند.
شمایل ناصری نیز بارها در فضای مجازی از سوی افراد طالبان تهدید شده‌است. یکی از افراد طالبان با نشر تصاویر شمایل در توییتر از طالبان خواسته بود که معترضین نظام‌شان را ترور کنند تا دیگر کسی جرأت و جسارت اعتراض نداشته باشد و یک‌روز پس از این رویداد افزود: طالبان به دروازهٔ خانهٔ شمایل رفتند اما شمایل قبل از آن‌ها از آن مکان کوچیده بود. ژولیا پارسی نیز از طریق تماس‌های تلفنی افراد طالبان مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌است. او می‌گوید: پس از گردهمایی‌های اعتراضی، وقتی به خانه می‌رفتم، تماس‌های ناشناسی از اشخاص ناشناس دریافت می‌کردم که می‌گفتند: اعتراض نکند و گرنه کشته می‌شود.
نقش زنان معترض در معرفی سیاست‌های افراط‌گرایانهٔ طالبان به جهانیان
بازتاب تظاهرات مدنی و خبرهای سرکوب و شکنجهٔ زنان معترض از سوی طالبان و دروغ‌گویی طالبان در دست داشتن به ربودن و بازداشت زنان معترض، توجه نهادهای حقوق بشری و رسانه‌های بین‌المللی را به‌خود جلب کرد و این باعث شد که کشورها در "رسمیت شناسی طالبان" تأمل کرده و حقوق زنان و دختران افغانستان را پیش‌شرط به رسمیت‌شناسی طالبان تعیین کنند.
حذف زنان، قتل‌های هدفمند و زنجیره‌ای کارکنان سابق دولت، بسته کردن مکاتب دخترانه، گسترش فقر،خشونت، تهدید، بازداشت، شکنجه و ترور زنان معترض، سیاست افراط‌گرایانهٔ طالبان را به جهانیان نشان داد و به رسمیت شناخته نشدن طالبان از سوی جهانیان یکی از
دستاوردهای زنان معترض به شمار می‌رود
ماهنامه رهائی زن سری سوم شماره صد و شش با مهسا، منتشر شد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر