بهاره شرفی
جهان خیلی وقت
است که دیگر بزرگ نیست.
ما نزدیک به نهُ
میلیارد شده ایم و توی هم دیگر لول می خوریم.
اما همدیگر را نمی بینیم و همدیگر را گم می کنیم.
جنون ِهیتلرهای
نهفته از میز کوچک یک اداره فکسنی لابه لای قوانین بی مایه و غیر انسانی
زده است بیرون و جهان آنها را موجه جلوه می دهد .
قوانین ضد انسانی
که آدمی را از حصار امیدواری به ناچاری کشانده است.
به کجای این
جهان خوش بین باشیم وقتی
اسلحه ها با نظم و برنامه تولید می شوند. در
کاورهای تمیز پیچیده می شوند و با گلوله های سُربی مانند شکلات در ورق های طلایی
برای جشنواره انفجار و خون کادوپیچ می شوند و در میدان های زور و جنگ روی آدم هایی
از جنس تنِ اسلحه فروشان شلیک می شوند.
آدم هایی با
گوشت و استخوان و چشم و لب هایی که در حافظه خود لبخند دارند.
فاشیسم در دل
دموکراسی های پوپولیستی پشت میزهای گران قیمت می نشیند.
از خط معوج
مرزها عبور می کند و انسان های کِشت شده را برداشت می کند تا باز هرجا که دلش
خواست انسان بکارد برای اسلحه های جدید تر
تا ما نفهمیم ما
یک نفر را با اسلحه های جدیدمان می کُشیم تا یک نفر دیگر را به دنیا بیاوریم.
بعد اگر نمردیم
به خانه برمی
گردیم و می دانیم آنهایی که مُردند هرگز به خانه بر نمی گردند.
و هر دوی آنها
ما هستیم.
مایی که می کُشیم
و مایی که
می میریم.گاهی
با اسلحه و گاهی با اندیشه هایمان...
و باز با
سماجت،انسان میکاریم ،میکُشیم و میمیریم.
ما تیتر خبرهای
فردا صبح هستیم .
همه ما مرده ایم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر