نویسنده: نوری شریفی
پیام راحله راحمی پور، خواهرجان باخته حسین راحمی پور به مناسبت بیست ژوئن.
. بیست ژوئن ، روز جهانی در حمایت از زندانیان سیاسی است »
روز دفاع از شریفترین و عزیز ترین انسانهائی است که از دهه شصت تا به امروز جان شیرین شان را علیه بی عدالتی، عدم آزادی بیان و نابرابری درکف دستشان گرفتند و مبارزه کردند. آنان که یا جان شان را فدای راه آزادی کردند، یا در زندانها جوانی و عمرشان سپری شد و یا بدنبال سیاست آگاهانه، غیر انسانی و متحجرانه محرومیت از دارو ودرمان ، امروزه با بیماریهای مزمن و علاج ناپذیر دست و پنجه نرم میکنند.
روز خانواده های زندانیان سیاسی که سالها غم و رنج دوری از فرزند، همسر و عضو عزیز خانواده را با نگرانی هر روزه بر دوش کشیدند.
روز مادران و خانواده های دادخواه که تن و جان عزیزان عزیزشان را با گلوله شکافتند اما طی بیش از چهل سال سکوت نکردند.»
مطمئنا چنین پیامی از خانواده یک جان‌باخته لرزه بر اندام استبداد دینی ایران می اندازد چرا که اینها داغدار عزیزترین کسانشان هستند و تا محاکمه عاملان و آمران این جنایت‌ها از پای نخواهند نشست. فعالان محیط زیست نیلوفر بیانی مراد طاهباز، اميرحسين خالقی، طاهر قديريان، نیلوفر بیانی، سپیده کاشانی، هومن جوکار، عبدالرضا کوهپایه، سام رجبی و کاووس سیدامامی که به اتهام «جاسوسی» در زندان هستند. کارگران دربند، معلمان، دانشجویان و دانش آموزان که بخاطر اعتراض به وضعیت معیشتی و فساد سیستماتیک حکومت، بازداشت و در زندان هستند.
«بر اساس آمارهای رسمی، تعداد کل زندانیان کشور در سال گذشته، ۱۸۹ هزار و ۵۰۰ نفر اعلام شده است.۱
از آنجایی که نظام قضایی جمهوری اسلامی اظهار می کند که زندانی سیاسی ندارد اما دکتر عبدالفتاح سلطانی، حقوقدان اذعان می دارد که ؛ «قانون مصوب شورای انقلاب در سال ۵۸ کليه جرایم عليه امنيت را از مصاديق جرم سياسی دانسته است که هنوز معتبر است. در قانون احزاب مصوب سال ۱۳۶۰ نيز بعضی از مصاديق جرایم سياسی مشخص شده است.»
اين حقوقدان تاکيد می کند: «اصولا هر کسی که به لحاظ انتقاد از حکومت يا هر يک از اجزای حکومت، متهم به اتهاماتی شود، بايد به عنوان مجرم سياسی با او برخورد شود.۲
زندانیان سیاسی در زندانهای جمهوری اسلامی ، اغلب در بدترین وضعیت از لحاظ بهداشتی ،پزشکی، روحی روانی و جسمی بسر میبرند. علاوه بر اینکه در تمام طول این سالها این حکومت وحشیانه ترین رفتارها را با زندانیان سیاسی درپیش گرفته است، بطوریکه آخرین گزارشها در مورد زندانیان سیاسی زن بمراتب فاجعه بارتر بوده است.
« زندان قرچک جایی است که سلامتی و جان زندانیان در خطر جدی است. نبودن آب سالم آشامیدنی و هوای مسموم ناشی از سرریز چاههای فاضلاب به بندها و حیاط در این گرمای شدید باعث ایجاد بوی تعفن و سرازیر شدن حشرات موذی شده است. هوای سمی و آلوده زندان قرچک همه زندانیان را در معرض خطر ابتلا به انواع بیماری‌ها قرار داده است. وضعیت تنفسی و جسمی بعضی از زندانیان با بیماریهای پیشینی از جمله عالیه مطلب‌زاده و نرگس محمدی به شدت نگران کننده است.»۳
همچنین وضعیت فریبا اسدی که بسیار وخیم می‌باشد. او از رماتیسم رنج می برد و بخاطر مصرف بیش از حد قرص بروفن , تنها داروی مسکنی که درمانگاه زندان در اختیار زندانیان قرار می دهد, حالش رو بروز بدتر شده است.
از آغاز اجباری شدن حجاب در سال ۵۷ به فرمان خمینی، زنان پرچم اعتراض را بدست گرفتند بدون اینکه هراسی به دل راه دهند و این پرچم را از نسلی به نسل دیگر سپردند. اکنون اما اعتراض به تمامیت نظام جمهوری اسلامی است. این روند اعتراضات به جنبش رهایی زنان تبدیل شده است، روندی که به جرآت میتوان گفت از همان آغاز انقلابی اسلامی جرقه زد، بطوریکه زنان را در سال ۸۸,دی ۹۶, مرداد ۹۷,دی و آبان ۹۸, لیدر اعتراضات سراسری ساخت و تا خرداد ۱۴۰۱ همچنان ادامه دارد. زنان را در ایران باید رهبران میدانی جنبش‌های سرنگونی حکومت جمهوری اسلامی،نقطه قوت و نیروی محرکه اعتراضات در کف خیابان ها نام نهاد. این بر وحشت جمهوری اسلامی افزوده است به گونه ای که برای باز تعریف خود به خشونت هرچه بیشتر در همه جنبه ها متوسل شده است که بصورت بازداشت زنان در سطح جامعه به عناوین مختلف از فعالین مدنی گرفته تا خواهران و مادران دادخواه خود را نشان داده است. تمام زنانی که در دهه سیاه شصت فریاد حق خواهی برآوردند با تحمل زندان و بازجویی و شکنجه ، برای ادامه مبارزه مصمم تر و راسخ تر می شدند. دادخواهی مادران خاوران و پارک لاله، مادران آبان ۹۸، و مادرانی که بخاطر دادخواهی خود درکنار دخترانشان زندانی سیاسی گشتند، مانند منیره عربشاهی مادر یاسمن آریانی، و یا راحله احمدی مادر صبا کردافشاری،
و سعد اخدیرزاده دیگر زندانی سیاسی که بیش از ۸ ماه در زندان مرکزی ارومیه محبوس و مادر بارداری است که نوزادش را در زندان در حالیکه سه ساعت قبل از زایمان هنوز در زندان بسر میبرد، در سخت‌ترین شرایط بدنیا آورد. رنجهایی که تمامی این مادران کشیدند بی نهایت است اما از دادخواهی دست نکشیدند.
چندی پیش نیز مریم کریم بیگی به جرم دادخواهی برادرش مصطفی کریم بیگی جان باخته اعتراضات سال ۸۸, دستگیر می‌شود و به اعتراض اعتصاب غذا میکند و در شرایط نامناسبی در زندان بسرمیبرد اگرچه این بیشرمان ضدبشر وقعی به آن نمی نهند. سپیده قلیان فعال کارگری زندانی سیاسی دربند در بخشی از نامه خود به دادخواهی مریم کریم بیگی عنوان کرده که:
« دادخواهی «روح زمانه»ی ماست »
اینگونه وقایع را به اطلاع مردم دنیا برسانید و از سازمانها و نهادهای بین المللی خواستار بایکوت جمهوری اسلامی شوید. حکومتی که به زن زندانی اجازه زایمان امن نمیدهد، جایی در کمیسیون زنان سازمان ملل ندارد.۴
کوکب بداغی پگاه - هاله صفرزاده - مریم کریم بیگی- مژگان باقری- روناک رضایی- ثمین احسانی- واله زمانی- محمد حبیبی- هاشم خواستار- آنیشا اسداللهی- سعدا خدیرزاده - ژیلا کرمزاده مکوندی - مریم اکبری منفرد و....بسیاااار بیشمارانند زنانی که برای آزادی و در راه دادخواهی در زندانها تحت بدترین شرایط، زندانی، شکنجه و دوران محکومیت خود را سپری می کنند.
این روز جهانی در حمایت از زندانیان سیاسی که در طول این چهار دهه زندان، شکنجه ، و اعدام شده اند، می‌باشد. این روز همچنین
نمایشگر اعتراض به آزار و تهدید فعالان مدنی و تحت فشار قرار دادن خانواده های زندانیان سیاسی و جانباختگان راه آزادی و تمام جنایت‌هایی است که حکومت جمهوری اسلامی مرتکب شده است. این حاکمیت توتالیتر زندانی به وسعت ایران برای زنان ایجاد کرده است اما زنان چه در سطح جامعه و یا در زندانها هرگز تسلیم نشده اند، پر بودن زندانها نیز گواهی بر این گفته و سند حقانیت زندانیان سیاسی است.
ما می جنگیم تا رهایی ایران عزیز از ستم و استبداد اسلامی، آزادی زندانیان سیاسی ، محاکمه عادلانه تمامی جنایتکاران که دراین چهل و اندی سال خون پاک‌ترین فرزندان این مرزوبوم را به زمین ریخته اند و حقوق حقه مردم را پایمال کرده اند.
یاد و خاطره تمامی جانباختگان راه آزادی و دموکراسی گرامی و راهشان پر رهرو باد!
منابع:
۱- Independent فارسی
۲- رادیو فردا
۳- Iran-TC apps
۴- رادیو زمانه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر